My first love

Μερος 14

Μετά από δέκα χρόνια

Η Μαίρη μπήκε στην καφετέρια όπως έκανε κάθε μέρα για να πάρει τον καφέ της. Είχε αφήσει στο σχολείο την Αρτεμη και είχε ξεκινήσει για την συνεντευξη για μια καινούργια δουλειά που της προσφέρθηκε από μια άγνωστη κοπέλα. Πήρε τον καφέ της και ξεκίνησε για το γραφείο.
Ο χώρος υποδοχής ήταν σχετικά μεγάλος και πολύ βολικός. Έκατσε στον καναπέ και περίμενε. Παρατήρησε τον χώρο και είδε πολλά πορτρέτα και πίνακες ζωγραφικής. Όλα είχαν σχεδιασμένα πάνω τους τοπία και σκέφτηκε ότι κάτι της θυμίζουν αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τι. Πήγε κοντά σε ένα μήπως και καταλάβει αλλά τίποτα το μυαλό της είχε κολλήσει πολύ άσχημα.
(Τέλος πάντων ιδέα μου θα είναι τι μπορεί να μου θυμίζει ένα τοπίο σιγά το πράγμα)
Δεν άντεξε όμως και ρώτησε την γραμματέα.
"Να σε ρωτήσω κάτι αυτά τα έχει ζωγραφίσει κάποιος;"
"Ναι η διευθύντρια μας έχει πολύ καλό χέρι"
"Και είναι αληθινό μέρος αυτό που απεικονίζεται"
"Για την ακριβεια ναι είναι ο τόπος που μεγάλωσε η διευθύντρια μας. Είναι η Ουκρανία"
"Ουκρανία;"
"Ναι δεν είναι υπέροχα"
Η Μαίρη θυμήθηκε τα πάντα από εκείνο το καλοκαίρι πριν είκοσι χρόνια. Την Μάγια και όλες τις περιπέτειες τους.
(Όχι αποκλείεται είναι σύμπτωση)
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και η Μαίρη γύρισε πίσω στην πραγματικότητα.
"Εντάξει κυρία. Η διευθύντρια μας είναι έτοιμη να σε δει"
"Ευχαριστώ"
Η Μαίρη σηκώθηκε αργά και πήγε προς την πόρτα. Την άνοιξε σιγά σιγά και μπροστά της είδε κατάματα αυτά τα πράσινα μάτια μετά από είκοσι χρόνια. Είχε μείνει να κοιτάει την Μάγια με ανοιχτό το στόμα.