BELKHIM
Het was een koude nacht in wintermuur, maar eigenlijk was het altijd al koud geweest dacht belkhim bij zichzelf. Het lot had hem aangewezen om deze nacht de muur te bewaken tegen alles dat aan de andere kant van de muur leefde. Die wezens die daar leefde hadden hem en zijn volk al eeuwen lang pijn en ellende bezorgd, totdat de de opperkrim (hoofdman van de dwergen) z'on twintigduizend jaar geleden had besloten dat het tijd was om al die ellendige wezens buiten te houden door middel van een vijfentwintig meter hoge, tien meter dikke en drie kilometer lange muur. De muur zelf was gemaakt van puur graniet het sterkste materiaal op aarde maar daardoor ook het moeilijkste te bewerken. Het had wel wel drie generaties lang geduurd voordat de muur klaar was. Duizenden dwergen hadden er aan geploeterd en er was heel wat zweet en bloed vergoten totdat het eindelijk klaar was. Nu, een paar duizend jaar later was hij, belkhim als een van de weinigen aangewezen om de muur te beschermen. Alleen de allerbeste krijgers hadden het geweldige voorrecht om de muur te beschermen, tenminste dat was wat de meeste dwergen dachten. Persoonlijk vond belkhim het alleen maar pech om hier te mogen surveilleren, er was niks te doen en het was koud steenkoud. Ook was er nog nooit in drieduizend jaar een van die gevaarlijke wezens gezien gesingaleerd waar die nieuwe opperkrim het telkens over had. Belkhim wist dat de meeste krijgers die hier zijn gestationeerd er net zoals hij over dachten en de meeste dwergen vonden de opperkrim een slappe dwaze dwerg, wat overigens vrij zeldzaam was onder de dwergen, de meeste dwergen waren altijd een strijdlustig volkje geweest. Velen hadden dan ook geprotesteerd tegen de komst van de slappe opperkrim maar het had niet veel uitgehaald, en nu had de opperkrim zijn volk goed onder de duim gehouden. De gong klonk, eindelijk dacht belkhim; de wisseling van de wacht. belkhim had er, net zoals elke andere dwerg smachtend naar uitgekeken. Hij liep terug riching zijn barak die tientallen meters boven de grond aan de goeie kant van de muur hing, je kon de barak bereiken door via een trap in de muur te gaan om dan vervolgens va de muur naar de barak te gaan. dat was ook iets waar dwergen uitzonderlijke goed in waren het construeren en maken van bouwwerken. er gaat een legende rond dat de legendarische dwerg corhill ooit een ontwerp had gemaakt voor de heilige tempel elsokihr van de elfen.
Op de weg terug zou belkhim waarschijnlijk ook de nieuwe wacht tegenkomen die de wacht van hem zou overnemen, hij was wel nieuwsgierig wie nu de wacht zou nemen. Diegeene had behoorlijke pech want zou vanaf twaalf uur middernacht tot acht uur s'ochtends wacht moeten lopen en zou daardoor het ontbijt mislopen en zelf moeten koken met de laatste restjes die de koks hadden achtergelaten, wat meestal niet heel veel was en alleen de taaie stukjes vlees en beschimmelde aardappelen. Hij zag de aankomende wacht al aan komen, de dwerg had duidelijk een smaller maar langer postuur dan de gemiddelde dwerg en belkhim zag ook dat hij een vage cape kon zien wapperen achter de man maar daar was hij niet helemaal zeker van. Nog een ruime vijfentwintig meter totdat hij de nieuwe wacht zou zien, hij werd steeds nieuwsgieriger naar deze nieuwe wacht want hij meende dat hij bijna elke dwerg wel kende die hier werkte (wat overigens niet heel veel mensen waren) nog tien meter en dan zou hij erachter komen. Hij kon nu zien dat de dwerg een zwarte mantel droeg en de kap over zijn hoofd heen had geslagen zodat zijn gezicht was gehuld in duisternis. Beide beide mannen stopte ongeveer twee meter tegenover elkaar sloegen twee keer met hun linkerhand tegen hun rechterborstkas, het geheime teken dat dit iemand was die bij de elite wacht hoorde en dus geen vijand was. Een vlaag van gerustheid ging door belkhim heen hij liep naar de man toe schudde hem de hand 'belkhim' zei belkhim 'krog' zei de andere dwerg kort. 'in welke barak woon je' vroeg belkhim 'eentje die op deze muur staat' zei de ander nors. Belkhim knikte en liep snel weg, nog bij zichzelf denkend over wat voor een onbeschofte dwerg de andere dwerg was.
Toen voelde hij een stekende pijn in zijn rug hij gromde van pijn en draaide zich om, om zich te verdedigen maar kreeg nog voor hij iets kon doen een flinke klap op zijn slaap en werd op de grond gegooid. hij zag nog vaag hoe de voeten van de ander op hem af kwamen,
