Young Bachelor Series 1: Aloyxious Axell Almaro (On-going)

CHAPTER 25

Harrieth's Pov.

One week. One Hellish week. One week din akong nakaratay sa hospital. Kenailangan kasi akong econfine dahil over fatige and stress daw ako. Si Lorraine? Naka uwi na, dinadalaw niya ako with her babies. Luckily kambal din anak niya. One week nading halos walang tigil ang pagpatak ng luha ko at puno ng pagsisisi. I am to be blame for Axells death.

*FLASHBACK*

"Muma! Dada!" Tawag ko kila muma at dada ko na kasalukuyang nasa tabi ko pagkamulat ng mata ko.

"Princess! we're here." muma
"Dada! How's Axell? is he fine? Gumana po ba yung gamot?" Agad kung tanong. Ngunit laglag na balikat, katahimikan, at iling lang ang nakuha kong sagot mula kay Dada kasama ng salitang sorry.

"We are very sorry Princess. Axell didn't make it." Daddy.

"No dad! T-that's not true! P-please tell me your just kidding. P-please dada!" Halos nanikip dibdib ko sa narinig ko mula kay dada. No! Its not true! I know he make it through. No! Not now!
"It's true Princess!! He give up. Hindi kinaya ng katawan niya. We did everything. I did everything to make it, for him to make it. But, I'm s-sorry Princess! His gone for good." Dada

Halos na blanko ang utak ko at nabingi ako sa narinig ko. At walang humpay ang pag agos ng luha ko after hearing those words.

**END OF FLASHBACK**

Noong una hindi ko pinaniwalaan si Dada. But Dada show me Axells body on that day. Pinilit ko siyang dalhin ako sa katawan ni Axell para maniwala ako. Pero ansakit pala. Seeing Axells dead body is fucking painful than giving birth.

Katawang normal ngunit walang buhay. Katawang subrang putla, malamig at naninigas. Katawang kahit kelan alam kong hindi na babangon pa kahit anong yugyog at iyak ang gawin ko. Katawang kahit kelan hindi na makikita pa ng anak ko. Katawang kahit isang beses hindi manlang nagawang hawakan ni hagkan ang mga anak niya. Katawan ng lalaking minahal ko sa maikling panahon. Axell is thoughtful, sweet, caring, lovable, at hindi mahirap pakisamahan. For almost two months with him doon niya pinaramdam kung pano maalagaan ng taong mahal mo, kung pano maging isang ama sa mga anak niya. Kung pano maging espesyal bukod sa pinaparamdam ng magulang mo.

Duon ko naranasan ang mga bagay na akala ko hindi ko mararanasan. Bagay na akala ko ako lang mag isa ang gagawa. And that day he's with me. Fullfilling all his duty as long as he can. Kahit limitado ang kaya niyang gawin. Limitado ang kaya niyang pakiharapan. That month is one of the happiest days of my life.

But now, He's gone. He's gone forever. And it's my fault. I am to be blame.

Noong araw ding yun andun ang mga magulang ni Axell. Crying. I wan't to say sorry. But how? I'm afraid na baka sumbatan nila ako na kasalanan ko kung bakit nawala ang anak nila.
Kung sana hinintay ko muna sila para kaya nilang tanggapin agad kahit na wala na siya. Kasi andun sila. Nakita nila.

Yung mga kaibigani ni Axell ang halos dumadalaw sa akin sa loob ng isang linggo. Lahat na ata ng pagpapasaya nagawa nila But I just can't. Pano ako magiging masaya kung simula ng dumating siya sa buhay ko siya na naging dahilan ng pagsaya ko. He's my happiness.

I hug Dada and keep on crying. Pero ayaw tumigil ng mga luha ko. Its painful. I can't bear the pain. It's unbearable. I can't do this alone.

Pano na ang babies namin. Pag lumaki sila pano na? Iniisip ko palang ansakit sakit na subra.

I face Dada again and hug him.

"Dada! It's my fault! I killed Axell. Kung hindi ko ininject sa kanya yung gamot na nagawa mo hindi sana nangyari to. Andito pa sana siya Dada. I-its my f-fault Dada." Yan nalang ang lage kung bukam bibig kila Dada.