Young Bachelor Series 1: Aloyxious Axell Almaro (On-going)

CHAPTER 18

Harrieth's POV

Gaano ba kasakit marinig ang salitang I'm dying? Mamamatay na ako? Hindi na ako magtatagal? Walang lunas sa sakit ko? My family will be always be on your back? At kung ano pang kaiklaboshan?

Subrang sakit. Sa subrang sakit na 'yon tanging pag hikbi nalang magagawa ko at maisasagot ko sa kanya.

Why? Bakit? Bakit niya pa ibinigay sa akin yong bagay na subrang importante sa kanya. Doon nakataya ang buhay niya eh. Iyon nalang yung makakasalba sa kanya eh. Bakit ayaw niyang kunin. Dahil ba sa buntis ako. Dahil ba sa may bata sa tiyan ko kaya ganun siya?

Why so unfair? At bakit ba ako nagagalit ngayon? Bakit ako naawa sa kanya samantalang kanina magkaaway naman kami. Bakit ngayon parang tinutusok yong puso ko ng sampong karayom, parang sinasaksak ng paulit ulit.

Paano ang baby ko? Paano ko ipapaliwanag Kong sakali man?

"Rest Harrie. Pasensiya kana Kong Hindi kita maihahatid sa ngayon. Medyo madilim nadin. Wag ka mag alala. Sa guest room ako matutulog. I won't bother you." Axell habang pinupunasan ang luhang namalisbis sa pisngi niya.

"You can sleep beside me." Aya ko.

Bakit pa ako mag iinarte samantalang may nangyari na sa amin. Dapat nga mahiya ako dahil sa pinag sasa-sabi ko kanina. Dapat pala inalam ko muna na may mga paliwanag pala siya sa mga nangyayari.

"No! I...I mean! Wag na. I'll sleep somewhere else. Kukunan lang muna kita ng makakain then I'll be back. Wag ka umalis baka matrigger ang buong bahay at mag lock down. Anton use to lockdown the whole house every time na may Hindi naka register na name sa computer niya. Just wait for me." Axell at nagmamadaling umalis.

Is he OK? Ano problema nun. Siya na nga inaaya siya pa mag iinarte. Akala niya naman siguro nangangain ako ng tao o 'di kaya malikot akong matulog. Duhhh!! Hindi naman ah.

Kamusta na kaya si Lorraine. Sabi niya naman ok siya saka ang baby neto diba. Bigla nalang namalisbis mga luha ko. Sabay dukot ng phone sa bulsa ng maternity dress na suot ko. Buti nalang pala hindi nahulog.

I dial moms number na sinagot naman neto kaagad.

"Harrie baby! Where are you? Si Lorraine kamusta siya. Bakit hindi pa kayo nakakauwi?" Sunod sunod na tanong ni muma pagkasagot na pagkasagot niya sa tawag ko.

"Muma!" Ako sabay hikbi

"Why? Asan ka? Hon! Our princes is crying!!" Sigaw ni Muma sa kabilang linya. Narinig ko din ang sunod sunod na paglagabog ng mga kong anong gamit sa bahay. Dad is in hurry. Sifuro nagkanda dapa dapa na siya kakamadali

"Princes are you ok?" Thats dad. Napangiti ako kahit papaano.

"No dad. Lorraine almost lost her baby." Ako

"What!! How! Why! When!?" Sunod sunod na tanong ng Muma ko.

"Can I talk to you tomorrow nalang po muma. I'm ok. Someone brought me home." Sabay hikbi ulit

"Muma! Swerte naman po ako 'di po ba?" Bigla kong tanong. Kasabay noon ang pagbukas ng pinto at iniluwa ang binatang kanina lang eh iniwan ako. Bitbit ang isang tray at may mga kasunod.

"Yes Princess." Muma

"Talk to you later Muma. His parent is here." Ako

"Parent of who?" Dad

"My fiancé dada." Maikli kong sagot. Hindi ko na hinayaang makasigaw pa ang mga magulang ko ng pinatay ko na ang tawag. Alam ko naman kasing magsisi-sigaw mga yun lalo na si Muma. Knowing Muma. Daig pa ang teenager kung umasta pag kinikilig.