Just one date

•18•

"Daimon verdorie!" roep ik als ik voor de vierde keer tegen een object aan loop. "Ik ga die blinddoek echt afdoen hoor!" dreig ik. "Nee! Ik zal je nu goed leiden", stelt hij me gerust.
Ik vind dit helemaal niks. Daimon heeft me geblinddoekt en stuurt me de juiste richting in. Wat daar ook is, het moet wel heel goed zijn om dit te overstemmen.

"Oke, stap omhoog", zegt Daimon. Ik voel met mijn voet hoe hoog ik moet staan en stap dan omhoog. "Andere been en andere weer", zegt Daimon. Met mijn handen tastend aan de muur loop ik de trap op. "Oke ennnn stop!" roept hij. Ik blijf stil staan en voel zijn zachte handen de blinddoek losmaken. De zenuwen in mijn onderbuik beginnen op te borrelen. Als de blinddoek af is wrijf ik in mijn ogen om goed te kunnen zien.
Ik kan mijn ogen niet geloven. Voor me ligt een kleedje met kussens om op te zitten. Er is allemaal eten uitgestalt en er zijn leuke lampjes opgehangen. We kijken uit over heel de stad vanaf een dak.

"Een picknick op het dak!" zeg ik terwijl ik de tranen op voel borrelen. Hij knikt verlegen. Ik trek hem in een knuffel waarbij hij mij stevig tegen zich aantrekt. "Dankje", fluister ik in zijn oor.
Hij neemt plaats op een kussen en ik ga naast hem zitten. Ik kan niet geloven dat hij hier zoveel moeite voor heeft gedaan terwijl ik in de spa lag. Dan speur ik het kleedje af en zie ik mijn favoriete gerechten liggen. Mijn oog op een bord vol met cupcakes. Ik schiet in de lach en reik ernaartoe om er eentje te proeven. Opeens staat Daimon op en houdt de bord met cupcakes boven zijn hoofd. Dit is niet eerlijk. Hij weet dat ik niet de langste ben. Ik ga op mijn tenen staan om er eentje te pakken.

''Katy'', schreeuwt Daimon bezorgd uit.

Verbaasd kijk ik hem aan en volg zijn blik. Dan zie ik dat mijn topje omhoog is geglipt en het litteken op mijn buik duidelijk te zien is. Snel sla ik mijn handen erover heen. Beschaamd kijk ik naar de grond.

"Dat wist je toch wel? Van het.... het ongeluk", mompel ik. "Nee... niet op je buik en zeker niet dat het zo erg was", fluistert hij. Beschaamd kijk ik omlaag en houd mijn handen voor het litteken. Ik weet dat het lelijk is, ik wil niemand afschrikken.

Dan haalt Daimon mijn handen weg en streelt met zijn vinger over mijn litteken. Even meen ik tranen in zijn ogen te zien verschijnen, maar hij knippert ze snel weg. Verward kijkt hij me aan.

"Ik zal het nooit begrijpen.", zegt hij langzaam.
"Wat...wat bedoel je?", vraag ik onthutst. Ik sluit mijn ogen uit angst voor een slecht antwoord.

"Hoe elke imperfectie, je alsmaar perfecter maakt."

Ik open mijn ogen en kijk hem langzaam aan. Wat heb ik gedaan om hem te verdienen? Hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. Ik begraaf mijn gezicht in zijn nek en geef mezelf toestemming om te huilen. Eventjes staan we daar onverstoordbaar op het dak. Op dit moment voelt alles perfect.

Dan verbreekt hij de omhelzing en slaat de kou me weer om mijn lichaam. Het warme gevoel van net is verdwenen en slap plof ik neer op de kussens en staar voor me uit, terwijl ik mijn tranen snel wegveeg. Daimon legt zijn hand op mijn schouder waardoor ik opschrik. Hij houdt een cupcake voor mijn neus en schenkt me een glimlach.
"Kom, we maken er een gezellige avond van."

Ik proef van alles wat hij heeft klaargelegd. Het is zo heerlijk en ik kan mijn vingers er maar niet vanaf houden.

"Heb jij dit gemaakt?" vraag ik terwijl ik een bonbon in mijn mond stop.
"Ja. Natuurlijk heb ik dat gemaakt. Wie anders? Mijn moeder? Nee dat zou-"
"Daimon...heeft je moeder dit gemaakt?" vraag ik lachend. Ik zie hem twijfelen.
"Ja oke ja, maar het was mijn idee!" mompelt hij verslagen.

Ik lach hardop en ben mijn zorgen meteen al vergeten.
"Vangen!" gil ik terwijl ik een druif in zijn mond gooi. Hij heeft het alleen niet op tijd gehoord en de druif komt in zijn oog. Geschrokken kruip ik naar hem toe.
"Sorry sorry sorry. Ik ben ook zo'n kluns", stamel ik terwijl ik met mijn handen over zijn gezicht streel.
Lachend duwt hij me omver en begint hij me te kietelen.
Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. Ik dacht dat hij onderhand wel geleerd had dat ik tegen kietelen kan.

Met een snelle beweging prik ik in zijn zij waardoor hij een spastische beweging maakt. Ik prik nog vaker zodat hij achterover valt. "N-nee hahahhaha, s-s-stoooopp", smeekt hij lachend. Hij probeert me weg te duwen maar zijn spieren verslappen door het gekietel.

De knie waar ik op leunde glijd onder mijn lichaam vandaan waardoor ik op hem val. Mijn gezicht is centimeters verwijderd van de zijne, ik kan zijn adem haast proeven. Zijn lichaam brand onder de mijne en ik voel zijn hartslag versnellen. Ik leg mijn hand in zijn haar en de ander op zijn wang. Langzaam buig ik me verder naar hem toe. Ik zie zijn hazelbruine ogen me dromerig aan kijken. Ik kan alleen maar denken aan zijn zachte roze lippen. Hoe ze op de mijne zullen voelen. Hoe ze perfect zouden passen. Hij legt zijn handen om mijn heupen en brengt zijn hoofd dichterbij om de laatste milimeters te overbruggen.

Een harde knal is te horen en beiden schrikken we op.
"Whoops!" zegt mijn moeder kijkend naar de opengeknalde deur. Snel schuif ik van Daimon af maar het is te laat.
"Oh", zegt ze wijzend naar ons. "Waren jullie, uhm, w-, heb ik-, moet ik weggaan?" stottert ze. Beschaamd staar ik naar de grond. Ik knijp mijn ogen dicht, open ze weer en kijk haar aan. "Nee hoor, er was niks. Ik struikelde en Daimon ving me op. Je weet hoe onhandig ik ben", lieg ik. Ik zie aan haar gezicht dat ze er niks van gelooft. Snel verander ik het onderwerp. "Dus, waarom ben je hier?"

"Je had niks tegen me gezegd dus ik maakte me zorgen. Ik ging naar Mariëlle en die zei dat jullie hier waren. Ik dacht ik check even of je toch niet ontvoerd was", antwoordt ze. Ongemakkelijk schud ik mijn hoofd.
"Nee, levend en wel", mompel ik. "Goed, dan ga ik maar weer. Vergeet niet dat het morgen gewoon weer school is, maak het niet te laat."
"Neenee, ik kom er zo aan."

Mijn moeder sluit de deur waarna ik mijn blik op Daimon richt. Hij kijkt ongemakkelijk naar de beneden. "Opruimen dan maar?" zegt hij bijna fluisterend. Ik knik en raap wat spullen bij elkaar. Ik merk aan Daimon's lichaamstaal dat hij er niet over wil praten dus ik negeer het. Mijn lippen zijn zo dicht bij die van hem geweest, hoe moet ik dat nou negeren?