Hate Me Love Me //ChanBaek

Cookie child

Ben daha 5 yaşındayken annemin başımı okşayarak uyandırmasıyla uyanmıştım. O gün neden o kadar mutlu olduğumu hatırlıyordum da annemin en sevdiğim kurabiyelerinden birlikte yapmak için yalvarmıştım o da bana kıyamayıp izin vermesiyle sonuçlanmıştı.

Sabah kahvaltısından sonra beraber kurabiyeleri yapmaya başlamıştık ama o zaman farklı bir heycan daha hakimdi üzerimde, o kurabiyeleri birine hazırlıyordum sanırım işte o kişiyi ve neden heycanlandığımı hiç hatırlamıyorum ama benim için çok önemli biri olduğunu düşünmekten kendimi alıkoyamıyordum.Bu boşluğu hiç dolduramadım annem ile olan o kazadan sonra hafızamda kalan çok az şey varken zamanla böyle olmaya alıştım. Hafızamda kalanlar ise sürekli bilinçaltımda kendini gösteriyordu. Şuan olduğu gibi. Annem ile olan gülüşmelerimiz gözlerimin önüne geliyor keyifle yaptığımız kurabiyelere bakarak atışıyorduk bana dönüp saçlarımı severek karıştırıyordu. Onu özlemiştim hem de her şeyden daha çok..

Beynimde sadece anneme ve bana ait olan görüntüler kalmıştı o kazadan sonra hiç birşey görememek beni kahretsede annemle olan anılarım gözlerimin önünden silinmediği için çok mutluyum.

Birden bir sarsıntıyla uyandım. İki eli omzumda hissetmemle az önceki olayları anımsadım birden ve omzumdaki eli tuttuğum gibi üzerimden ittirdim "Sen kimsin?!" diye söyledim. Karşı taraftan derin bir nefes sesi duydum ve "Tanımazsın ayrıca seni ilgilendirmez artık uyandığına göre defolup gidebilirsin ve bundan polise bahsetmek yok yoksa seni nerde olursa olsun bulurum ve işini bitiririm"diye konuştuğunda içimde ki korku birden kendini belli etmeye başladı.

"A-ma ama ben tek başıma gidemem ki" dedim. Onu ne kadar görmesem de sinirli olduğu aldığı sık nefeslerde belli oluyordu.
"Ne demek tek başıma gidemem bak benimle dalga geçiyorsan-" dediğinde hemen sözünü kestim " Ben görme engelliyim daha nerde olduğumu bile bilmiyorum nasıl tek başıma gidebilirim?!"dediğimde bir küfür işittim kendi kendine ağzında birşeyler geveledi ve kolumdan tutup aniden ayağa kaldırdı beni.

"Yanında telefonun var değil mi şimdi seni meydanda bir yere bırakacağım ordan sonra nereye gideceksen git ve benim yerimi ve yaptıklarımı söyleyecek olursan eğer ensende nefesimi hissedersin anlaşıldı mı?! "dediğinde hızlıca kafamı salladım. Meraktan çatlamak üzereydim sormak istediğim o kadar şey vardı ki korkumdan soramıyordum. Hadi Baekhyun biraz cesaretli ol dedim kendi kendime "Bana kim olduğunu söylemeyecek misin?" kelimeleri döküldü ağzımdan. Umarım bana birşey yapıp bağırmaz diye içimden dua ediyordum.

Sesi çok net ve düz bir şekilde çıktı "Hayır".
Ne olduğunu bilememek çok kötü birşeydi. Onun karşısında savunmasız durmak nasıl biriyle baş ettiğimi bilmemek bir kez daha hayatın yüzüme tokat vuruşuydu.

Omuzlarım çökmüş bir halde "Beni eve gönderebilir misin hemen?" dedim. En azından eve gidip bu yabancıyı unutmak istiyordum. Bugün yaşadıklarım o kadar ağır gelmişti ki daha fazla birşey kaldırabilecek halim yoktu.

Hala arabadaydık ve sanırım meydanda beni arabayla bırakıp topuklamayı düşünüyordu. Arabayı çalıştırmasıyla tekrar hareket etmeye başladık.Ya azılı bir katille aynı arabadaysam?! Ah tanrım neden benim başıma böyle şeyler gelmek zorunda ki? Huzurla yaşamaya çalıştığım hayatımda bir bu eksikti. Keşke görebilseydim keşke bu katil olup olmadığını bile bilmediğim adamın yüzünü görebilseydim. İlk kez görmeyi bu kadar istiyordum. İkimiz de sessizdik dışım ne kadar sakinse içim bir o kadar gürültülüydü. Kafamın içinde ki soru işaretleri beni rahat bırakmıyorlardı.

"Vardık" dedi duran arabayla. Sadece sustum cevap vermedim. Gitmesini ve yalnız kalmayı bekliyordum. Ama tam tersi bir anda yüzümün yakınında bir nefes hissettim."Tam bir baş belası olmak zorunda mısın? Hala kurabiye kokan bir çocuksun" demesiyle şaşırdım. "Neyden bahsediyorsun?"dedim. Yanağımda bir yumuşaklık hissettiğimde dona kaldım. Sanırım parmağıyla dudağımın üstünde ki küçük bene dokunmuştu. Bir anda nefesim kendiliğinden hızlandı kalp atışlarım bu dokunuşla tedirginlikle atmaya başladı."Hiç değişmemişsin kurabiye çocuk". Ne dediğini bir türlü anlayamıyordum. Daha önce tanışmış mıydık? Neden beni tanıyor gibi konuşuyordu anlamıyordum. "Şimdi gidiyorum ama bu son buluşmamız olmayacak gibi hiç karşıma çıkmamalıydın kurabiye çocuk"dedi. Cevap veremedim hala üstümde ki şoku atlatamamıştım o da cevap vermemi beklemiyormuş gibi arabadan çıkıp beni kendimle ve soru işaretlerimle yalnız bırakmıştı. Ne kadar süre öyle durdum bilmiyorum derin bir nefes alıp cebimdeki telefonu çıkardım. Hızlı aramadan şöförümüzü aradım.
"Meydandayım arabada benimle gel ve beni al" cevap vermesini beklemeden kapattım.

Muhtemelen gece yarısıydı ve arabayı kameraların görüş açısından uzak bir yere park etmişti. Umarım şöförüm beni bulabilirdi. Bana kurabiye çocuk mu demişti? Iyide neden? Beni tanıyor muydu? Benim tanıdığım biri olmadığına eminim. Çünkü benim Sehundan başka tanıdığım biri yoktu.Umarım onun dediği gibi bir daha karşılaşmayız.

Kapının açılmasıyla "Efendim iyi misiniz?!" Şöförün endişeli sesini duydum." İyiyim, eve götürür müsünüz beni?"dememle şöför "Peki efendim, babanız endişeli bir şekilde sizi bekliyor evde önce iyi olduğunuzu ona iletmeliyiz" demesiyle kafamı salladım. Şöför kısa bir konuşma yapıp arabayı çalıştırdı. Kafamı cama yaslayıp gözlerimi kapadım yorgun düşmüştüm sadece düşünceleri bir kenara itip arabanın sesiyle eve varmayı bekledim. Eve vardığımda babam beni kapıda karşılamış ve sıkı sıkı sarılmıştı. Onu çok korkutmuştum ve endişelendirmiştim. Babam bu olaylara sebep olan kişiyi bulacağını söyleyip odama gitmemi söyledi. Odama geldiğimde kendimi direk yatağıma attım. Gözlerimi açamayacak kadar yorgundum zihnimde bana kurabiye çocuk diye seslenen adam ve dokunuşu kalarak uykuya daldım...

Evet yeni bölüm attım ders çalışmalıyım ama hiç canım istemediğinden bu bölümü tamamladım. Neyse bölümü yazdığıma göre kaçıyorum ben. Lütfen beğendiyseniz oy ve yorum atmayı unutmayın bitanemcikler öpüldünüz:*