"With the Mine "[COMPLETED]

Ep(23)

Zawgyi

"ကဲ...ျပန္ၾကမယ္..."

အားလံုး..အထုပ္ကိုယ္စီသယ္ကာ..အိမ္ႀကီးကို.
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔..လိုက္လံၾကည့္မိသည္..။

"သခင္ေလး...ဘာယူစရာက်န္ေသးလဲ??"

လန္က်န့္က...ေဝ့ရင္း..လက္ထဲမွ..ပန္းခ်ီကားကို..မ်က္စပစ္လိုက္ရင္း...

"ပန္းခ်ီကားပဲ..ယူမယ္..ဘာလိုေသးလို႔လဲ..."

ယိလံုက..ဧည့္ခန္းထဲမွာ.အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ားကို
ေဝ့ဝိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...

"တန္ဖိုး..႐ွိတယ့္ပစၥည္းေတြကို..ယူသြားသင့္
ပါတယ္..သခင္ေလး..ေသြးအစီအရင္လုပ္ထား
တာက..ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနပါၿပီ...၊
ဘယ္အခ်ိန္မွာ..အစီအရင္ပ်က္ၿပီး..တစ္ျခားသူ
ေတြ..ေတြ႔ျမင္သြားႏိုင္မလဲဆိုတာ...မေျပာႏိုင္
ဘူး...."

လန္က်န္႔က...ေက်ာက္ျမႇဳပ္ထားေသာ..နာရီစင္
ႀကီးနဲ႔..ေအာက္မွာခင္းထားေသာ..ေရႊေကာ္ေဇာ
ကို..တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ကာ...

"အင္းေလ..သယ္လို႔ရတာေတြသယ္တာေပါ့..၊
ေတာ္ၾကာ..ခရီးသြားေတြေတြ႔ၿပီး..႐ူးသြပ္ကုန္
အံုးမယ္..."

သို႔ေသာ္တိုင္ေတြမွာ..ျမႇပ္ထားေသာ..ပတၱျမား
ေတြကို..ထုတ္ယူဖို႔ဆိုတာ..မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့..။

ထို႔ေၾကာင့္..သယ္ႏိုင္သည့္ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ကိုသာ..
အားလံုးခြဲေဝသယ္လိုက္ၿပီး...အမဲလိုက္စံအိမ္
ႀကီးဆီမွ..ထြက္လာခ့ဲလိုက္သည္..။

သူတို္႔..ျခံဝိုင္းထဲမွလဲအထြက္..ေနာက္ျပန္လွည့္
ၾကည့္ေတာ့...အံ့ျသဖို႔ေကာင္းစြာပင္..အိမ္ေတာ္
ႀကီးက..ျပန္လည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီျဖစ္သည္

မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔မို႔သာ..ယံုရတယ္..။
လူတိုင္းမ်က္ႏွာမွာ..အနည္းငယ္..ေၾကာက္လန္႔
ေနကာ..ေက်ာခ်မ္းေနသေယာင္..။

"အိမ္မက္တစ္ခုလိုဘဲေနာ္..၊
ယုတၱိ မဆန္လိုက္တာ..."

"ေမွာ္ပညာက..အာ့ေလာက္ေတာင္..
စြမ္းတာလား..."

"တစ္ဆင့္ေျပာစကား..သာ..ဆိုရင္..
ငါ...ထရယ္မိမွာအမွန္ပဲ.."

"မ်က္လံုးနဲ႔..ျမင္တာေတာင္..
ယံုရခက္ခက္ရယ္..."