The CEO Possession

CHAPTER 1

Avery:

Nang magising ako agad akong bumangon at nagluto ng pagkain, nagluto ang ng sinigang, at nagluto din ako ng Fried egg.

Nang masiguro kong handa na ang lahat, agad akong pumunta sa kwarto ni mama.

Tahimik kong binaybay ang daan patungo sa kwarto ni mama.

Nang makarating ako sa kwarto niya nakita kong napakahimbing ng tulog ni mama, hindi ko na muna siya ginising kundi minamasadan ko na muna siya.

Umupo ako upang magkapantay kami ni mama.

Makikita mo na matanda na talaga si mama pero di mo talaga maitatangging maganda ito. Ngumiti ako at hinaplos ang mukha ng aking mahal na ina.

Sakitin ang aking ina, sakit sa baga. Palagi ko na siyang pinapa-ospital pero parang lumalala pa rin talaga ang sakit niya.

Buti na lang talaga at nakatapos ako ng pag-aaral, naging guro ako at lahat ng sahod ko ay napupunta lang sa pagpagamot kay mama, pero hindi ko naman pinagsisihan dahil mahal na mahal ko ang aking ina. Okay lang kahit maubos ang pero ko wag lang mawala si mama.

"Anak kanina ka pa ba diyan?" nabalik ako sa aking ulirat ng gumalaw at nagsalita si mama.

Binigay ko sa kanya ang pinakamagandang ngiti ko.

"Good morning ma, kanina pa nga po ako dito at nagbabantay sayo" sabi ko at niyakap si mama.

"Hay nako anak" natatawang saad ni mama.

Bumitaw ako sa yakap at tinulungan si mamang tumayo.

"Ma kumusta ang pakiramdam niyo?" tanong ko.

Ngumiti naman si mama.

"Maayos ayos naman ako anak" sabi ni mama.

Tumango-tango lang ako at sabay kami ni mamang pumunta sa lamesa.

Pinaghila ko ng upuan si mama at maingat na iniupo.

Sinandokan ko si mama ng pagkain at nilapit sa kanya ang sinigang.

"Anak may sakit lang ako hindi ako baldado" natatawang saad ni mama.

"Haha gusto lang kitang pagsilbihan ma" seryosong saad ko.

"Aysus nagdadrama ka na naman sige na nga at kumain na tayo" sabi ni mama.

Natawa na lang din ako.

Masaya kaming kumain ni mama, nagtatawanan at naglalambingan.

Masaya kami kahit pinagpalit kami ni papa sa kanyang ibang pamilya.

Hindi namin siya kailangan, masaya kami ni mama kahit iniwan kami ng magaling kong ama.

Maximus:

As I entered my company, my employees automatically gone silent.

I coldly walk, I didn't bother answering their damn greetings.

I am Maximus Kerrington and I hate noisy.

I put my left hand inside my pocket as I walk towards my office.

I was about to enter my private elevator when someone bumped on me.

"Ohh my God, S-sir I'm sorry di ko po sinasadya" she's trembling while apologising.

I raised my eyebrow at her. Damn!

My hand automatically run to her name tag and pulled it hard.