De Nieuwe Wereld 1: Elodie (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

Joanna

Toen ze zaten op de stoelen voor het bureau, de handen stevig ineen geklemd, liet de arts een digitale weergave van gekleurde vlekken zien. Aan de vorm was duidelijk te zien dat ze keken naar een scan van de hersenen. Cèsely's hersenen. Joanna slikte even. Ze hoorde het stemmetje in haar hoofd luider roepen en drukte angstvallig haar zorgen weg.

"Uw dochter heeft pasgeleden een aantal dagen last gehad van een zeer hardnekkig virus heb ik begrepen."

De informatie over de gezondheid van een patiënt was voor elke behandelende arts beschikbaar. Joanna kon enkel knikken.

"Uit bloedonderzoek blijkt dat het een combinatie is geweest van meerdere virussen, iets wat uw dokter al vermoedde, begrijp ik uit zijn notities." Hij staarde even naar zijn scherm.

"Het gevolg van deze griep was een hemolytische anemie. Bloedarmoede," zei hij ter verduidelijking. "Klaagde uw dochter weleens over hoofdpijn?"

"Ja, zeer veel de afgelopen dagen. Ik ... ik had haar thuis moeten houden."

"Het ongeval is indirect veroorzaakt door de hoofdpijn, maar de gevolgen hadden ook plaatsgevonden als uw dochter thuis was gebleven, mevrouw Brink. Met uitzondering van de snee, maar zoals ik al zei, daar verwacht ik geen permanente schade van."

Hij draaide zijn scherm. "Uit de CT-scan, als u even met mij mee wilt kijken, is gebleken dat de bloedarmoede een nadelig bijeffect heeft gehad." Hij wees naar een donker vlek in de scan. "Hier ziet u een vernauwing in de bloedvaten die ontstaan is ten gevolge van de klap van de val: een hersenbloeding. Uit het bloedonderzoek kwam echter ook naar voren dat er zich in de hersenen een verminderde hoeveelheid zuurstof bevindt, ten gevolge van de bloedarmoede. De twee factoren samen, de val en het tekort aan zuurstof, hebben uw dochter in een gevaarlijke positie gebracht."

Joanna keek naar de mond van de arts en deed haar best de woorden te volgen die hij uitsprak. Het lukte haar nauwelijks. Iedere keer dat hij een woord zei dat ze niet begreep sloeg haar hart op tilt en bij elk woord dat ze wel begreep stond haar hart bijna stil. Ze vroeg zich af of het trillen van haar handen veroorzaakt werd door haarzelf of door haar man.

Aidens gezicht zag bijna zo wit als de muur van het kantoor rondom hen. Op haar eigen gezicht lag vast een vergelijkbare uitdrukking. Onbegrip, schok, ontkenning. De arts vervolgde bijna meedogenloos zijn verhaal.

"Als uw dochter niet gevallen was met haar scoot, dan was er vandaag, morgen of ergens in de komende dagen een moment gekomen waarop het zuurstoftekort haar hersenen zou hebben afgesloten. Ze zou dan in een coma terecht zijn gekomen. Door de val zijn we gelukkig op tijd achter het zuurstoftekort gekomen en ze ligt nu aan een infuus. Vanwege een zwelling in haar hersenen wordt uw dochter in een kunstmatig opgewekte coma gehouden totdat het gevaar geweken is. De behandeling moet vrij snel effect hebben. Binnen een paar uur moet de zwelling afnemen en kunnen de medicijnen voor de kunstmatige coma worden stopgezet."

Hij stopte met praten en het duurde een paar minuten voordat Joanna door had dat hij klaar was met zijn uitleg. Het duizelde haar van alle medische termen. Het enige dat ze had onthouden was dat haar dochter in een coma lag. Kunstmatig opgewekt weliswaar, maar toch een coma en dat klonk nooit goed.

"Komt... komt ze dan uit de coma?"

"Als alles goed is wel, maar dat is afwachten. Zodra ze wakker is zal ik of een collega u op de hoogte brengen. Ik neem aan dat u hier wilt blijven? Het zal waarschijnlijk een paar uur duren voordat we u meer informatie kunnen bieden."

Joanna voelde zich niet in staat te reageren. De arts stond op ten teken dat het gesprek voorbij was. Hij had vast nog veel te doen, toch wenste ze dat ze meer tijd had.