Κάποιοι λένε πως το τέλος μας έχει ήδη γραφτεί! Αλλά εγω έχω πάψει εδώ και καιρό να πιστεύω στην μύρα. Οπότε αν η ιστορία μας δεν αλλάξει, θα αλλάξω εγώ.
"Και έτσι παιδιά λύνεται η άσκηση 3 στην σελίδα 75 του βιβλίου σας. Είστε ελεύθεροι και σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο." Είπε ο καθηγητής και κάθησε πάλι στην έδρα του.
Ο Jimin αναστέναξε και σηκώθηκε από το θρανίο του. Επιτέλους, τελείωσε και η τελευταία βασανιστική ώρα. Τώρα μπορεί να πάει σπίτι του. Δεν ήταν πως δεν του άρεσε το σχολείο, ίσα ίσα ήταν ένας από τους καλύτερους μαθητές. Αυτό ή καλύτερα αυτοί που τον ενοχλούσαν ήταν όλα τα ηλίθια παιδιά που βρίσκονταν εκεί. Δεν τους ένοιαζε τίποτα και το μονο που θέλανε είναι να προσπαθούνε να το παίζουνε κάποιοι. Αλλά ο Jimin, δεν τους έδινε ποτέ σημασία, αυτο δεν σημάνει κιόλας πως είχε όρεξη να τους τρώει στα μούτρα κάθε πρωί.
Μέσα στα 17 χρόνια της ζωής του, είχε καταφέρει να κρατήσει μόνο ένα άτομο για φίλο του, τον Jin. Παρ' όλα αυτά ήταν χαρούμενος που είχε τουλάχιστον μια αληθινή φιλία αντί για εκατό ψεύτικες.
Ο Jin ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος του. Γνωρίζονταν από πολύ μικρή ηλικία καθώς οι γονείς του Jin ήταν καλοί φίλοι με τους δικούς του. Έτσι μπορεί κανένας να πει πως μεγάλωσαν μαζί. Συνεχώς τον πρόσεχε σαν μα ήταν ο μικρός του αδελφός και ποτέ δεν άφηνε κάποιον να τον στεναχωρίσει. Τον είχε μεγάλη αδυναμία και πάντοτε τον έκανε να νιώθει ευπρόσδεκτος μαζί του.
Γύρω από τον Jin είναι το μόνο μέρος που νιώθει ασφάλεια. Ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια τον βλέπει σαν τον φύλακα άγγελο του. Ο μόνος άνθρωπος που ένιωθε άνετα να είναι μαζί. Ούτε καν με τους γονείς του ήταν έτσι. Βασικά, o Jimin δεν έχει ιδέα ποιοι είναι οι γονείς του ή από που είναι. Όλη του την ζωή εμένε μαζί με τους Parks, από τους οποίους κιόλας πήρε και το επώνυμο του.
Το μόνο που ξέρει για αυτό το θέμα είναι ότι οι πραγματικοί του γονείς του έδωσαν το όνομα που έχει μέχρι και σήμερα, Jimin. Το μόνο δικό τους πράγμα που είχε. Οι θετοί γονείς του, του έλεγαν συνεχώς πως δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο. Αλλά ο Jimin Έχει ένα προαίσθημα πως ξέρουν πολλά παραπάνω από ότι λένε για αυτόν.
Από την μία είχε πολύ μεγάλη περιέργια να μάθει πιο πολλά πράγματα για το παρελθόν του. Αλλά από την άλλη, ένα κομμάτι του εαυτού του δεν ήθελε. Φοβόταν. Δεν το παραδεχόταν όμως ότι αυτές οι σκέψεις έχουν κυριεύσει το μυαλό του. Κάθε λεπτό της ημέρας, κάθε ημέρα της εβδομάδας, κάθε εβδομάδα του μήνα, κάθε μήνα του χρόνου......
Ποιός πραγματικά είναι? Τι είναι? Από που είναι?
Ένιωθε πως ανήκε σε αυτόν τον κόσμο, πως δεν ταίριαζε. Αλλά γιατί? Που πρέπει να πάει? Που ανήκει?
"-in? Jimin? JIMIN!!"
"...Xα?" Ο Jimin ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα. Είδε τον Jin Να στέκεται μπροστά του και να κουνάει το χέρι του πέρα δώθε στο πρόσωπο του.
"Τέλος πάντων, έλα πρέπει να φύγουμε. Μου έστειλε μήνυμα ο πατέρας μου και μου είπε πως θα έρθει αυτός να μας πάρει!" Είπε πιάνοντας τον Jimin από το χέρι και σέρνοντας τον μέχρι έξω.
Όταν επιτέλους πέρασαν από τον πόρτα του σχολείου είδαν τον πατέρα του Jin, να τους περιμένει δίπλα από το αυτοκίνητο του. Μόλις τους εντόπισε, τους χαμογέλασε και τους έκανε νόημα με τα χέρια του να προχωρήσουν προς αυτόν.
Jimins POV.
"Καλησπέρα αγόρια! Πώς ήταν η μέρα σας?" Μας χαιρέτησε μόλις φτάσαμε κοντά του.
"Μια χαρά!" "Καλά!" Απαντήσαμε ταυτόχρονα.
Ο κ.Kim γέλασε και μπήκε μέσα στο αμάξι του. Τον ακολουθήσαμε και εμείς χωρίς να πούμε τίποτα περισσότερο. Εγώ κάθησα στα πίσω καθίσματα ενώ ο Jin με τον πατέρα του στα μπροστά.
"Jimin αγόρι μου, θα πάμε κατευθείαν στο δικό μας σπίτι. Έχουμε πει με τους γονείς σου να βγούμε όλοι μαζί για φαγητό σήμερα μιας και είναι Παρασκευή, εντάξει?" Είπε ο οδηγός ανάβοντας την μηχανή.
"Ναι κ.Kim δεν υπάρχει κανένα απόλυτος πρόβλημα!" Του απάντησα χαμογελώντας.
Authors POV
*7 μέρες πριν*
"Σκέτη αηδία.." Είπε ο Hoseok πετώντας στο πάτωμα το νεκρό σώμα του Lim Jaebeom, ενός ζωτικού.
"Δεν καταλαβαίνω γιατί λένε ότι τα ξωτικά είναι από τα σπουδαιότερα πλάσματα. Για λύπηση είναι."
"Τουλάχιστον μας έχουν μείνει μόνο άλλοι δύο μας μένουν πάμε να ξεμπερδεύουμε." Είπε ενθουσιασμένος o Namjoon.
"Που πάμε?" Ρώτησε o Yoongi ανυπόμονος. Δεν ήθελε να σπαταλήσει ούτε λεπτό παραπάνω μακριά από το σπίτι του. Έχουν φύγει εδώ και τρείς μήνες, του έχει λείψει.
"Busan!" Του απάντησα o Namjoon χαμογελώντας πονηρά.
