Zodra ik de supermarkt naar binnen ga zie ik die lichtjes, die verdomde kerstlichtjes die iedereen mooi lijkt te vinden. 'Zorgt voor de kerstsfeer' zeggen ze dan.
Ga weg met je kerstsfeer, ik vind ze lelijk. Ik hoef ze gelukkig niet al te lang te zien, ik moet alleen wat paprika's hebben en dan ben ik weer weg.
Toch stijgt mijn irritatie niveau een enorm stuk als ik bij het groente schap aankom, zijn die stomme paprika's ook nog eens op. Ben ik helemaal hierheen gekomen voor niks.
Als ik boos op de uitgang afstorm bots ik plots tegen iemand op. Als ik me wil omdraaien om een snelle sorry te mompelen merk ik dat ik niet tegen zomaar iemand ben gebotst. Ik had het grote genoegen tegen een kerstelf op te botsten.
De kerstelf, die een meisje van mijn leeftijd blijkt te zijn kijkt me vlug woest aan voordat haar uitdrukking weer veranderd in een glimlach. 'Kan je de volgende keer even opletten waar je loopt, dan kan ik mijn blauwe plekken beperken tot degene die je me nu hebt bezorgd.' ondanks dat deze opmerking niet vriendelijk is klinkt het alsof ze een liefdesgedicht voorleest, lief en onschuldig.
Als ik in een beter humeur zou zijn geweest zou ik ik netjes hebben geantwoord maar het geduld heb ik nu even niet dus ik antwoord niet. Ze had ook niet verwacht dat ik zou antwoorden want ze gaat gewoon verder op die lieve, zachte toon.
'Ik zal toch wel een vergoeding moeten vragen voor deze kapotte flessen, heb je toevallig 90 euro bij?'. Ik schrik als ik besef dat er 3 kapotte wijnflessen op de grond liggen, ook dat nog. 'Nee heb ik niet bij, kwam hier alleen voor paprika's.' Ik probeer het vriendelijk te laten klinken maar aan haar gezichtsuitdrukking te zien praat ik nog steeds alsof net iemand mijn tas heeft gestolen ofzo.
'Oké, je telefoon adres is genoeg dan, dan stuur ik je na de feestdagen een factuur'. 'Slichtelaan 35 b , heb je dat?' ze knikt en begint de grootte glasscherven van de grond op te raken. 'Nog fijne feestdagen en we zien je graag terug na de feestdagen' sluit ze het ongemakkelijke gesprek ooit af. 'Zelfde' mompel ik en ik loop de winkel uit.
*****
Zodra ik de keuken binnenkom met lege handen springt mijn moeder op van de keukentafel 'Zeg alsjeblieft niet dat de paprika's op waren, ik ga geen ovenschaal maken zonder paprika.' Ik grinnik 'Mam ze waren op. We verzinnen wat oké. We hadden toch nog tomaten?'
'Ja, maar het moet perfect gaan. Deze hele avond moet perfect, we verwachten bezoek weet je nog? Die tomaten staan niet in het recept dus die gaan we ook niet gebruiken.' Af en toe is mijn moeder een beetje perfectionistisch maar verder is ze echt fantastisch.
Toen mijn ouders precies vier jaar geleden vertelden dat ze zouden scheiden wist ik meteen dat ik bij mijn moeder wilde blijven. Ik heb het niet zo op mijn vader, hij was altijd aan het werk of heel nors.
Toen mijn moeder voorstelde dat mijn vader en zijn nieuwe vriendin op kerstavond kwamen eten was ik dan ook meteen tegen. Geen wonder dat ze gestrest is dus, had ze ook maar niet op het voorstel in moeten gaan.
*****
Mijn telefoon ringelt op hetzelfde moment als ik de oven hoor piepen, wie kan mij nu weer bellen? Ik ben niet bepaald "populair". Ik gris mijn telefoon uit mijn zak en het schermpje licht op PAP.
'Hallo pap'
'Hey zoon, is je moeder in de buurt?''Nee is even buiten roken, wat moet je?'
'Ik en Chantal komen niet meer, we moetennaar een belangrijk zakelijk diner. Kan je dat even doorgeven?'
'Nee tuurlijk, bye'
Reageer ik met een boze stem, hij belt af letterlijk 15 minuten voor hij wordt verwacht. Echt weer iets voor hem.
Mijn moeder komt de woonkamer binnen en ziet mijn boze uitdrukking. 'Wat is er Luck? En ga nou niet weer beginnen over dat scheidingsgesprek, kerst kan nog steeds leuk zijn. Het is vier hele jaren geleden weet je'
'Mam dat is het niet, pap heeft afgebeld.' Mijn moeders gezicht valt letterlijk naar beneden, ik heb haar nog nooit zo boos zien kijken. 'Dat meen je niet! Nu kan ik die Chantal nooit uitschelden om haar veel te mooie lichaam! Verdomme Henk ik zou met je willen scheiden!' ze barst in lachen uit.
Wat is dit?
'Ben je oké?' vraag ik voorzichtig. Mijn moeder kijkt op meet glinsterende ogen 'Het is gewoon ik had precies zoiets verwacht. Hij flikt altijd weer zoiets'
'We hebben in ieder geval genoeg eten nu voor de komende week' lach ik. 'Nee, we zullen niks tekort komen' grinnikt ze.
Zodra we allebei een beetje zijn bijgekomen gaat de bel. 'Weet je zeker dat je vader zei dat hij niet zo komen?' Ik knik 'Ja zaken diner, zal ik gaan?'. 'Nee ik ga wel'
Snel nadat ik de deur open hoor gaan roept mijn moeder hard door onze kleine flat 'Luck, er is hier iemand voor je!'. Ik ren snel naar de voor deur 'Wie is er dan ma..' voordat ik mijn vraag kan afmaken zie ik daar die kerstelf staan met een factuur in haar hand.
'Ik dacht ik kom de factuur toch maar even brengen'
Dit verhaal schrijf ik voor de schrijfwedstrijd van @By_Emily_Jansen_. Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden.
