Remembering Phase 1

109 2 2
                                    

"AHHH!" 

Hingal na hingal akong gumising mula sa aking pagkatulog. Nasaan ako? I whispered to myself, habang sinusubukang pakalmahin ang aking sarili. Nagsimula akong magsiyasat sa aking kapaligiran, all of the things I saw were familiar. Doon ko lang narealize na nasa kwarto ako ng aming bahay. I was already in bed for some reason

  Since when?! Wala akong maalala kung anong nangyari kagabi. I don't even remember of coming home and going to bed. I sat up and wiped off my sweat from the temples of my face. 

 Pumikit ako, nang maigi, upang subukan alalahanin ang mga nangyari kagabi. Ingay ng isang truck at ang kanyang maliwanag na puting ilaw lang ang naalala ko. Sh**, hindi kaya?! 

I jumped off from my bed at dumiretso sa salamin. Sinuri ko ang aking sarili, other than the fact that I was hyperventilating, drenched in sweat and eyes so red and swollen which kinda resembled a tomato, I was fine. Parang mang ewan pero pinisil ko na rin ang aking pisngi para masure na  buhay ako. 

"AHHH! ANG SAKIT!"

Hah? Buhay pa ako. Paano nangyari yon?

"Jah? Okay ka lang? kanina ka pa sumisigaw dyan" mama shouted from somewhere, parang nagmumula sa kitchen.

Si Mama!

Dali-dali akong bumaba papunta sa kusina, at tama nga ang hula ko. Nandoon si mama naghahanda ng umagahan namin. Kahit nagluluto pa siya hindi ko na mapagilan ang sarili ko na yakapin siya mula sa kanyang likod na kinagulat niya. 

"Jah? Jah? Anak? Nung ginagawa mo?" I hid my face on her back, hindi ko alam pero parang mapapaiyak na ako any minute. Humarap siya sa akin, I bowed my head trying to hid my face. "Anak, you making me feel worried. Anong nangyari?" And that had done it. Nagsimula ng tumulo ang aking mga luha. Parang akong batang umiiyak sa kanyang mama na ayaw siyang paalisin papuntang sa kanyang trabaho. She hugged me tightly and caressed my head. "Anak?"

Humihikbi ako, "Ma, sorry. Sorry po. Kasalanan ko po ang lahat."

Hindi nagsalita si mama, she just continued to hug me. Then she added, "magiging okay rin ang lahat anak. Kung ano man yan, nan dito lang kami"

Then someone at the edge of the room, yawned. "Uy, anong nangyayari dito? Nakakapagselos naman."

Si kuya yani ba yon?

I checked if I was right. He was just standing there, confuse at what he was seeing. Despite being so confused, he still managed to present a tiny smile.

But that smile changed immediately as soon as he saw my weeping face.

"Jah? What's wrong?" He asked, taking a step towards us. I can feel my mother's arm slowly loosening from our hug, na sense niya yata na gusto kong lumapit kay kuya.

I quickly yet gently let go and went straight towards to my brother and hugged him. 

"Jah? Okay...uhm. nakakatakot na yan. Care to explain what's happening to you?"

"Sorry. Sorry kuya."
=============

A

UTHOR'S POV

Kuya Yani looked at his mother and mouthed, Ma?! Anong nangyayari kay Jah?

"Aba'y ewan ko. hayaan mo na lang siyang umiyak. Mukhang may pinag dadaanan yata," she said softly, para hindi masyadong marinig ni Justin.

Noon Hanggang Sa Huli [OT5 SB19 FF]Where stories live. Discover now