Een familiedag op UA High. Al sinds de studenten op de campus zijn komen wonen hebben ze hun familie niet gezien. Dus dat betekent al ongeveer 3 maanden. Begrijpelijk dus dat heel de school enthousiast is. Maar met name klas 1A, die erg hard hebben getraind en niet kunnen wachten om alles aan hun dierbaren te vertellen.
De gezamenlijke ruimte is gevuld met opgewonden tieners. Langzaam druppelen de ouders en broers en zussen binnen. "Mam!!" schreeuwt Midorya en hij vliegt zijn moeder om de nek. Al gauw volgen vele anderen en snel is de hele ruimte gevuld met gelach en geklets. Als laatste komt er een jonge vrouw binnen, met lang bruin haar en gouden ogen. Maar wat het meest opmerkelijke aan haar is is de rolstoel waar ze in zit. Twijfelend rijd ze naar binnen. Aan een tafel zit Aizawa, de mentor, die haar als enige opmerkt. Zoekend kijk de vrouw door de kamer. Als ze Aizawa naar haar ziet kijken rolt ze naar hem toe. "Waar kan ik Bakugou Katsuki vinden" vraagt ze met een heldere stem. "Waarschijnlijk op zijn kamer op de derde verdieping, zijn naam staat op de deur" antwoord hij. "Oke dank u". Snel rijd ze naar de lift, mensen kijken haar na met een opgetrokken wenkbrauw. Iedereen is beneden dus waarom gaat ze naar de lift? Aan gekomen op de derde verdieping gaat ze langs de deuren tot ze de gene vind met Bakugou op het plaatje.
Bakugou heeft al de hele dag in zijn kamer gezeten. Stomme familie dag, zijn ouders zouden toch niet komen en er was niemand anders die hem zou komen bezoeken. Na s'ochtens een training te hebben gehad, gedoucht te hebben en veel games te hebben gespeeld weet hij gewoon niets meer om te doen. Dus ligt hij maar op bed naar het plafond te staren. Na een uur zich verveeld te hebben wordt er op de deur geklopt. Zal die rare weer zijn. Die kan ook echt niet begrijpen dat hij gewoon geen zin heeft in al die gezellige reünie. "Fuck off weirdhair!!" Schreeuwt hij. "Ik mag hopen dat dat niet je nieuwe bijnaam is voor me?" Reageert een strenge maar rustige stem. Oke dat was zeker niet wat hij verwachtte. Met een zucht zet hij zich af van het bed en loopt naar de deur. " Wie de hell ben jij!" En hij trekt de deur open. De woedende blik op zijn gezicht verdwijnd wanneer hij de jonge vrouw ziet. "Amari?" Vraagt hij. Met een glimlach knikt de vrouw, Amari. "Amari! Wat doe je hier!" Snel gooit hij de deur open en geeft haar voorzichtig een knuffel. "Hallo Katu het is ook goed jouw weer te zien". Snel rijd Katsuki haar de kamer in en sluit de deur. "Wat doe je hier?" Vraagt hij nu serieuser. "Mag ik mijn kleine broertje niet bezoeken op familie dag, zeker sinds hij mij al voor zeker een half jaar niet meer in het ziekenhuis heeft opgezocht". "Daar heb ik een excuus voor. Al 3 maanden zoiezo ben ik zit hier vast met al die extra's en voor de rest ben ik ontvoerd en de andere maanden zijn vol geweest met leren en trainingen" reageert Katsuki boos. "Waarom altijd zo boos Katsu en je weet dat je andere geen extra's mag noemen. Dat zijn ook mensen weet je. Daarnaast kan je toch wel een beetje tijd maken voor je zus, voor mijn part kan je zelfs nog bij mij huiswerk komen maken". "Al die trainingen zijn om nummer 1 held te worden. Dat weet je". "Maar waarom zo gedreven. Is het omdat je beroemt wil zijn of gaat het je echt om het redden van mensen". " Ga je me nu echt vragen naar de rede dat ik een held wil zijn?" vraagt Katsuki haar. "Vroeger wilde je een held zijn omdat je net als All Might wilde zijn, maar ik krijg nu het idee dat de rede veranderd is" redeneert Amari. "Jij. Jij bent de rede dat ik de nummer 1 wil zijn". "Dat zal je me moeten uitleggen Katsu". "Je was een geweldige held en je was zo dicht bij de nummer 1. Het was je droom, tot je met je werk als Sirene dat stomme ongeluk kreeg. Ik herinner me dat je voor zeker 5 dagen in je kamer hebt gezeten toen ze je vertelde dat je niet meer kon werken aangezien je je benen niet meer kan bewegen. Je droom was verwoest en op dat moment besloot ik dat ik jouw droom om nummer 1 held te zijn waar zou maken. De rede dat ik zo hard train en leer ben jij". Al snel is Katsuki bijna in tranen. Al die tijd heeft hij zijn woede voor de schurk die zijn zus zo heeft verwond opgekropt en dat komt er nu massaal uit. "O kom op wordt nou niet emotioneel anders ga ik ook huilen" grapt Amari. "Ik wil gewoon een held zijn net als jij. Ik wil gewoon dat je trots op me bent". "Ik ben trots op je Katsu. Je hebt geen idee hoe trots ik was toen je het sport festival won en toen je in UA kwam. Ik ben altijd al trost op je geweest". Snel trekt ze haar broertje in een knuffel. Zo zitten ze voor een lange tijd en voor het eerst sinds tijden vind Bakugou iets wat hij al een lange gemist heeft. Vrede.
