«Κοίτα εκείνο το αστέρι. Δεν είναι όμορφο;».
Το βλέμμα μου ταξιδεύει στο νυχτερινό ουρανό προσπαθώντας να εντοπίσει το φωτεινό ουράνιο σώμα. Μέχρι που διακρίνω τη λάμψη του να τρεμοπαίζει και γνέφω χαμογελώντας.
«Κάθε φορά που θα κοιτάζεις τον ουρανό και θα βλέπεις αστέρια να τρεμοπαίζουν να ξέρεις πως θα είμαι εγώ. Θα προσπαθώ να σε ενθαρρύνω από ψηλά. Θα είμαι μαζί σου. Μην τα παρατήσεις ποτέ. Τα εμπόδια και οι δυσκολίες είναι για τους γενναίους, γι' αυτούς που προχωρούν. Κι εγώ ξέρω πως είσαι γενναία».
Με φιλάει απαλά στο μάγουλο. Αναριγώ κάτω από την ευχάριστη και γνώριμη αίσθηση των μαλακών χειλιών του. Ένα χαμόγελο τρυφερότητας απλώνεται στο πρόσωπό μου. Ετοιμάζομαι να του ανταποδώσω την στοργική χειρονομία, μα συνειδητοποιώ πως εξαφανίστηκε. Χάθηκε στο σκοτάδι της νύχτας σαν τον αιθέρα ενός ονείρου.
«Ιάσονα!». Φωνάζω το όνομά του. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Κοιτάζω με αγωνία γύρω μου ψάχνοντας ένα σημάδι ότι ήταν εδώ, ότι βρισκόταν ξαπλωμένος δίπλα μου και μου μιλούσε για αστερισμούς ατενίζοντας τον απέραντο ουρανό.
«Ιάσονα!».
Δεν ξέρω πόσες φορές το όνομά του αντηχεί στην κρύα αναπνοή της νύχτας πριν η φωνή μου βραχνιάσει. Θυμάμαι όμως ένα πράγμα. Όταν τα χείλη του χάιδεψαν το μάγουλό μου, ένας ψίθυρος ξεχύθηκε από το στόμα μου.
«Σ' αγαπώ! Πάντα θα σε αγαπώ!».
Δεν ξέρω αν το άκουσε, αν έμαθε ποτέ για τα στερνά μου λόγια. Ξέρω μόνο πως ο ουρανός των ονείρων μου πλημμυρίζει από άστρα που τρεμοπαίζουν.
YOU ARE READING
Μαξιλάρια γεμάτα αγριεμένα σύννεφα-Βιβλίο 2ο(#Wattys2016-Winner)
Science Fiction" «Σ' αγαπώ! Πάντα θα σε αγαπώ!». Οι τελευταίες λέξεις που σου ψιθύρισα πριν κλείσεις τα μάτια σου για πάντα. Από εκείνη τη μέρα έπαψα να υπάρχω. Από εκείνη τη μέρα ο πόνος είναι αβάσταχτος. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η θλίψη κάνει θόρυβο. Εγώ, όμως...
