Πάνω απ'όλα... ηρεμία.

Η αρχή

31 Δεκεμβρίου

Άνθρωποι. Περίεργα πλάσματα. Έχουν την τάση να αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής τους σε ανούσια πραγματα, ακόμα και αν ο κόσμος γύρω τους καταστρέφεται. Η αλήθεια είναι πως όντως ο κόσμος τους καταστρέφεται, και τι κάνουν; Δίνουν σημασία σε ασήμαντες καταστάσεις.

"Ανοίξτε το κλειστό μυαλό σας, άνθρωποι. Πεθαίνουμε. Οι ψυχές μας αδυνατούν να νιώσουν, διστάζουμε να είμαστε αληθινοί, χτίζουμε ατσαλένιους τοίχους γύρω μας, τους οποίους δεν μπορούν να διαλύσουν ουτε τα κοντινότερα μας άτομα." Η φωνή μέσα μου οργίαζε. Μα τα σκέφτομαι για να το συνειδητοποιήσω και εγω. Δεν διαφέρω από τους υπολοίπους. Φυλακισμένοι είμαστε,μαζι και εγώ, μέσα στα μυαλά μας, τόσο κοντα στον υπόλοιπο κόσμο κι όμως τόσο μακρυα. Ξέρουμε τι σημβαίνει σε κάθε γωνιά της γης με ένα πάτημα στο κινητό μας, μα πότε δεν ξέρουμε πως πραγματικά νιώθει ο διπλανός μας, όσο και να προσπαθήσουμε, ίσως και να μην μάθουμε ποτέ.

***

31 Δεκεμβρίου και κάθομαι μόνη στο δωματιό μου. Εγώ και η μοναξιά μου, φυλακισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους τους οποίους έχτισα η ίδια, μόνη. Δεν έχω παράπονο, μου αρέσει η μοναξιά, η ησυχία. Απλά κάποιες φορές αυτό που πραγματικά θέλει η καρδιά μου είναι να βγω εξω από το σπίτι μου, να γκρεμίσω τους τοίχους που με τόση μιζιέρια και θλίψη έχτισα και να τρέξω. Να τρέξω, να φωνάξω, να γελάσω, να δω τον κόσμο, να μάθω τον κόσμο και τις ιστορίες τους, τα βαθύτερα τους μυστικά και τις κρυφοτερές τους επιθιμίες, να μου εκμιστηρευτουν τα ονειρά τους και να τους βοηθήσω να τα κάνουν πραγματικότητα. Να βοηθήσω αυτον τον κόσμο, αυτο θέλω να κάνω, αυτό με γεμίζει. Επειδή υπάρχει ελπίδα εκει έξω, υπάρχει καλοσύνη, υπάρχουν και αλλα άτομα σαν εμενα, άτομα που θέλουν να βοηθήσουω.

Θέλω να βγω, να τρεξω, να ελευθερωθώ. Κι όμως, είμαι εδω κλεισμένη στους τεσσεροις ατσαλενιους τοίχους μου, μακρυά από όλους, αποκομένη από καθε ζωντανή ψυχή, περιμένοντας να αποχαιρετήσω αυτόν τον χρόνο.

Και σημβαίνει...

4...3...2...