Πάνω απ'όλα... ηρεμία.

1

07:15 π.μ.

Αύγουστος

Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Αύριο αρχίζει η δεύτερη χρονιά μου στο πανεπιστήμιο. Πρώτη μου χρονιά σε φοιτηκή εστία. Δεν μπορεσα να μπω τον περασμένο χρόνο αλλα τα κατάφερα αυτον. Είναι απο αυτές τις πολυκατοικίες με 8 διαμερίσματα το πάτωμα και μία κοινή κουζίνα, δηλαδή ένας λόγος να γίνεις λίγο πιο κοινωνική. Μου ξέφυγε ενα γελάκι. Εγω... κοινωνική. Ναι... Όχι! Ίσως και να είναι η στιγμή να ξαναγίνω όμως. Ήμουν καποτε, βέβαια κάποτε ήμουν και μία άμυαλη, αυθόρμητη δεκαπεντάχρονη έφηβη, όποτε αν δεν διάνυα την περίοδο του "κάνω φίλο όποιον συνταντήσω τυχαία στον δρόμο" στα 15 μου, τότε πότε; Μπορώ να ξαναφέρω αυτόν τον εαυτό μου στην επιφάνεια, αλλα είμαι υπερβολικά κουρασμένη για αυτό, οποτε θα συνεχίσω να τον κρατάω αλυσοδεμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου και θα προσπαθήσω να δημιουργήσω μια καλύτερη έκδοσή του, ή τουλάχιστον μία λιγότερο ενοχλητική.

Κυριακή. Τι θα μπορούσα να κανω σήμερα ωστε να περασει όσο το δυνατόν γρηγορότερα η μέρα και να ξημερώσει επιτέλους η επόμενη ωστε να μπορώ να αχγωθώ με την ησυχία μου... Μουσεία! Όχι, αυτό το έκανα εχθές. Τρέξιμο; Γυμναστήριο; Μπα, βαριέμαι και δεν έχω όρεξη να ιδρώνω. Τίποτα. Ας ξανακοιμηθώ.

***

11:20 π.μ.

"Καλημέρα", ψιθύρισα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Κοίταξα το ρολόι, ώρα για brunch!
Δειλά βγήκα από το δωμάτιο μου και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα, την κοινόχρηστη κουζίνα, που μοιραζόμουν με άλλα εφτά άτομα. Εντάξει δεν θα είναι και τόσο τραγικό, ελπίζω τουλάχιστον να καθαρίζουν.

Λοιπόν, pancakes! Το αξίζω, δεν χτυπιόμουν εχθές στο γυμναστήριο για το τίποτα. Έχω τα υλικά; Γάλα αμυγδάλου, ναι. Αυγά, ναι. Αλεύρι, ναι. Baking powder, ναι. Βρώμη, ναι. Τι άλλο; Λάδι, ναι! Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό στο κόσμο από pancakes με μερεντα και φρούτα από πάνω! Δίπλα ακριβώς από την κουζίνα στον ίδιο χώρο υπήρχαν τρία τραπέζια με καρέκλες τριγύρω, σταθερά στο πάτωμα. Ωωω, έχω έχει σε πάρτυ σε τέτοια κουζίνα τον περασμένο χρόνο, το μετάνιωσα το επόμενο δευτερόλεπτο. Σκοτάδι, δυνατή μουσική, μεθυσμένοι φοιτητές να χορεύουν και να τραγουδούν τριγύρω, συμπιεσμένοι σε αυτό το δωματιάκι σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Δεν καταλαβαίνω τι τους αρέσει. Ελπίζω να μην γίνει κανένα πάρτυ σε αυτήν την την κουζίνα τουλάχιστον.

«Ας έχω μια ήσυχη, βαρετή χρόνια.», οι λέξεις ξέφυγαν από το στόμα μου χωρίς να το καταλάβω. Πήρα το πιάτο μου και έκατσα σε μια γωνία.