Zawgyi
လမင္းႀကီးက ဝိုင္းစက္မေနေတာ့ေသာ္လည္း ရွိေနသည့္ လျခမ္းေလးက အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း ေပးေနသည္။ျခံထဲစိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ပန္းပင္ေလးမ်ားကို လေရာင္ေအာက္တြင္ လွလွပပျမင္ေနရသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ညင္ညင္သာသာေလး တိုက္ခတ္လာတတ္သည့္ ညေလေအးေလးက သူစိတ္ကို ေအးခ်မ္းေစသည္။မ်က္လံုးေလးမွိတ္ကာ ေလညင္းခံေနတုန္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူကို ေနာက္ေက်ာမွဖက္လိုက္သည္ဟု ခံစားရသည္။
'ညီ ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတာလား။'
'ဟင့္အင္း။'
'ဒါဆို စိတ္ခုေနတာေပါ့။
ကိုယ္သိပါတယ္။ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ခန္႕မွန္းထားၿပီးသားပါ။ဒါေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္လာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ အေနရခက္တယ္။'
သူ၏ေျပာပံုဆိုပံု အမူအရာေတြက ကေလးတစ္ေယာက္ ခြၽဲႏြဲ႕ေနသလို။
'တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ဇာတ္လမ္းဆင္ခဲ႕တာ။
ညီကို ေမ့ေဆးထည့္ၿပီး အခ်ဳိရည္တိုက္ခဲ႕တာက လြဲလို႕ ကိုယ္ဘာတစ္ခုမွ မျပစ္မွားခဲ႕ဘူး။'
'ဟင္'
မထင္မွတ္ထားသည့္ စကား ျဖစ္ေန၍ သူမ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးက်ယ္သြား၏။
'ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့တုန္းက ေသခ်ာမွတ္မိလိုက္တယ္။'
'ဟုတ္ပါတယ္။ညီအထင္လြဲသြားေအာင္ တမင္ဟန္ေဆာင္ျပေနတာပါ။
ညီ သတိေမ့သြားေတာ့ ဒီအတိုင္းေလး ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ႕တာေလ။'
'ဘာလို႕လဲ။ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဒီလိုလုပ္တာလဲ။'
'ကိုယ္ ညီကို ခ်စ္ခြင့္ပန္တဲ႕ေန႕က ညီရဲ႕ဖုန္းကို စစ္ၾကည့္တာ မွတ္မိလား။'
'အင္း။'
'အဲ႕အခ်ိန္တုန္းက Messengerကိုပါ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ႕တယ္။Chat boxမွာ ခ်စ္ခြင့္ပန္တဲ႔သူေတြ အရမ္းမ်ားလြန္းတယ္။အျပင္ေလာကမွာ ကိုယ္တားဆီးႏိုင္ေပမယ့္ Onlineေပၚမွာေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ခ်ရေအာင္ ဒီနည္းကိုသံုးခဲ႕တာ။ညီစိတ္ထဲမွာကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းကဘဲ ညီကိုပိုင္တယ္လို႔
သိထားေစခ်င္လို႕ပါ။တကယ္လည္း အလုပ္ျဖစ္ခဲ႕တာဘဲ။
