Chapter Fifteen: Uncovered Intentions

1.4K 64 7
                                    






We were together.
I forget the rest.

-Walt Whitman

• • • • •
Chapter Fifteen: Uncovered Intentions



       Nadia awoke to a hard male body wrapped solidly around hers. For a moment she panicked as she sought to gain her bearings. Naguguluhan siya at pilit na inaalala ang mga nangyayari. Then, as her eyelids fluttered open, nakita niya ang pamilyar na itim na mga mata which hunted her even in her dreams, nakatingin ang mga iyun sa kanya, and the previous happenings came back up her in a flash.

         Sa hospital. Ang pagtayo nito sa labas ng papasarang elevator at ang nakakatindig balahibong scene sa comfort room bago siya mawalan ng malay.

           He bit me!

          Dahan dahang kinapa niya ang kanyang leeg sinuguro niya kung may kagat ba sa parteng yun. Napasinghap siya at napabangon bigla ng maramdaman ang benda. Her eyes widened. "It's true!" Mahinang sambit niya. Napakunot noo siya. Come to think of it, kinagat siya pero wala naman siyang maramdaman na kahit anong sakit mula roon.

             Luciano just simply sighed and sat up with her, looking at her lovingly. He put one of her hands in his and kissed it, "Nadia? Are you okay?" Tumingin tingin din ito sa may leeg niya. He frowned and worry is evident in his gorgeous face. "Say something. Masakit pa ba?"

            Bumalik ang tingin niya sa binata.

        

          Nang hindi siya tuminag ay sinapo ng binata ang baba niya. "Nadia, just go back to sleep, Please?"

           "Luciano..." Usal niya.

           He scanned her face. "Yes love?"

           Nagsimulang kumabog ang kanyang dibdib. Even her insides were screaming for him. Pumikit siya ng mariin. Hindi kasi iyun ang dapat niyang maramdaman sa sandaling iyun. Ang laki laki ng kasalanan nito!

           Nadia narrowed her eyes at him, "Why am I here?" Mahinahong tanong niya pilit nilalabanan ang galit sa binata.

            He shrugged, "Cause you belong here... with me." Sabi nito. Hinawi ng binata ang ilang hibla ng buhok niya sa kanyang mukha. With that simple gesture, Nadia's heart is pounding hardly against her chest.

          Hinila siya nito at kinandong siya ng binata habang nakayakap ito sa kanya. Nagtama ang mga mata nila.

"Why did you do it?" Tahimik lang si Luciano habang hinagod hagod nito ang buhok niya. "Bakit mo sinaktan ang lola ko? Alam mo kung gaano siya kahalaga samin. Pati yung kompanya ng pamilya namin ay kinuha mo! Now tell me ganyan ka ba magmahal?!"

        Hindi umimik si Luciano at mas lalong hinigpitan nito ang pagkakayakap sa kanya. Naramdaman niyang hinagkan siya nito ng mariin sa noo. Mahabang sandali ang lumipas na nasa ganoon silang ayos. "If I tell you the truth, you won't leave me again?" Tila nag-aalangan pang tanong nito mayamaya. "Promise me, love?"

          She swallowed hard, but she didn't answer him. What was she supposed to say to him? Ayaw niyang mangako dito! She just keep her mouth shut.

         He visibly inhaled and exhaled then he shook his head. "It's not me, Nadia." Luciano put both hands on each side of her face and kissed her sweetly. He stared at her for a long moment, his eyes somber and thoughtful, "I can't hurt the people you love, you'll hate me for that. Hindi ko kaya na ang sarili kung mate ay may galit sakin. I admit, I'm a monster pero hindi ko kaya yun! Hindi ko kayang magalit ka sakin at mawala!" Buong sinseredad na sabi nito.

          She exhaled the breath she'd been holding. Her anger vanished like poof! Viola gone gone. Hindi niya maintidihan ang sarili! Pero ramdam niyang totoo ang lahat ng sinabi nito. She felt it. So deep.

Tumango siya na nakapag pangiti kay Luciano. "Then who?" usisa niya kaso ng lingunin niya ito ay napawi ang ngiti sa labi ng binata.

            "Lucas."

          "L-Lucas?" The name sound so foreign ngunit deep inside ay parang narinig na niya ito noon. "Who is he? Bakit niya ginawa yun?"

             Luciano's jaw clenched, his lips tightened. Something flickered in his dangerous eyes. Umiwas ito ng tingin sa kanya na para bang kinakalma ang sarili bago lumingon ulit sa kanya. When he did return his gaze at her, hindi niya mabasa kung anong emosyon ang mayron sa mga mata nito."He's my brother. Now sleep, okay?"

             Her mouth gaped open and she stared back at him in pure shock. Brother? Pero bakit gagawin iyun ng kapatid ni Luciano? Siblings don't do that to each other! Kahit marami silang magkakapatid at puro babae ay ginagalang nila ang bawat isa. She can't hurt her own blood.

May naisip siyang conclusion sa nangyayari, magkagalit siguro ang dalawa. And that anger leads to this chaos.

Pero bakit pati pamilya niya dinamay? "I want more answers, Luciano!" She demanded when Luciano pulled the blanket and tucked it around them.

              He leaned over and kissed her hair."You will. But for now sleep. Alas tres pa ng umaga, Nadia." Sabi nito at dahang dahan na humiga sa kama habang siya ay nakahiga naman sa matipunong dibdib nito.

            She glanced up at him, "Promise?"

           "Fucking pinky promise!"

          "Yung bibig mo!"



           Ngumiti ng maluwang si Luciano. "I love you, Nadia."

            She flushed at hindi niya mapigilang kurutin ang matangos na ilong nito. She believed him. All he said to her, pinapaniwalaan niya iyun. One part of her was relieved that Luciano isn't the mastermind of all of this. Panatag na humilig siyang muli sa dibdib nito kasunod ang pagpikit ng mga mata. His hold tightened around her.

             "I love you too, Luciano." She said against his shirt.

             



Not Edited

A/N: THANK YOU! THANK YOU! For the everlasting love and patience. Mwah mwah!

I'll definitely complete this story :)

Keep reading XOXO

You've reached the end of published parts.

⏰ Last updated: Nov 20, 2015 ⏰

Add this story to your Library to get notified about new parts!

SCARSWhere stories live. Discover now