Zoals het leven komt.

Ik wil een gewoon meisje zijn, en niet het meisje dat kanker heeft gehad.

Vier jaar geleden sloeg het noodlot bij me toe. Op de eerste dag van het schooljaar plukte de directeur van de school mij 's middags uit de rij. Mijn klasgenoten van het vierde middelbaar, keken me verbaasd na. Nog dezelfde dag kreeg ik te horen dat ik botkanker had. Boven mijn knie zaten twee grote tumoren, die levensbedreigend zijn. Al mijn dromen vielen in duigen. Mijn leven hing aan een zijde draadje. Ik die ondertussen negentien jaar oud was, voerde een harde strijd tegen de kanker die in mijn lichaam woekerde. 

'Het is augustus, ik heb een beetje pijn boven mijn knie. Ik denk dat ik een spierscheurtje heb, dat is normaal als je in een turngroep zit. De volgende dag heb ik nog steeds pijn. Wanneer ik naar de badkamer ga, zak ik in één. Ik begin te huilen en roep zodat mijn moeder komt. Onmiddellijk belt mijn moeder 112 , een ambulance komt mij ophalen en brengt me naar het ziekenhuis. Terwijl er foto's en een echo worden genomen, troost ik mijn moeder. Het is al donker wanneer de botchirurg komt, eindelijk komt hij vertellen wat er aan de hand is. Wij krijgen eerst heel veel uitleg. Aan het einde krijg zegt de botchirurg ' Kyara je hebt twee tumoren'. Ze zijn veertien centimeter groot. Het woord 'kanker' word niet uitgesproken, maar ik weet dat ik kanker heb. Mijn oma is ook aan kanker gestorven. Het kwam heel hard aan. Aangedaan en aangeslagen zijn we terug naar huis gereden. In de auto wordt er niet veel gezegd. Wat is er te zeggen? Een week later moest ik terug voor een biopsie. Het onderzoek van een stukje weefsel uit mijn bot zou de verdere behandeling bepalen. In tussentijd ben ik gewoon naar school gegaan. Liever naar school dan hele dagen thuis te zitten piekeren. Op mijn vraag is de directeur het in de klas komen vertellen. Zelf was ik niet in staat om dat te doen, en mijn mama ook niet. De titularis van de klas heeft mij heel goed opgevangen. Enkele goede vriendinnen zijn beginnen te huilen. Ik heb van iedereen veel steun gekregen. Toch is het een lange week geweest, die traag voorbijging. En daarna was het weer wachten op de uitslag van de biopsie. Dat was weer schrikken. Beide tumoren waren kwaadaardig, eentje zelfs tot in de hoogste graad. Meestal krijgen patiënten met botkanker eerst een chemokuur, daarna worden de tumoren weggehaald en vervolgens wordt de chemokuur voortgezet. Omdat één tumor zo groot was, hebben ze beslist om meteen de operatie uit te voeren en pas daarna een chemotherapie op te straten. Op 22 september zal de operatie plaatsvinden.'

'22 september, het is zover de operatiedag...'