Τα Χρονικά του Δάσους

Συνεχίζουμε!

Ο Όροφερ βημάτιζε πάνω κάτω νευρικά στην μισοφωτεισμένη αίθουσα, προσπαθώντας να βάλει τη σκέψη του σε τάξη. Λίγο πιο δίπλα, ακουμπώντας σε ένα φιλντισένιο τραπέζι, ο ξάδερφος του ο Κέλεμπορν τον κοιτούσε με ανησυχία.

-Σταμάτα να βηματίζεις και επιτέλους ακουσε με, ειπε ο Κελεμπορν, που ειχε απαυδίσει εδω και ωρα.

Ο Όροφερ τον αγνόησε αποφασιστικά και συνέχισε τους συλλογισμούς του.

-Οι δικοί μας δεν ειναι αρκετοί ούτε για ένα χρονο. Και αποκλείεται να κρατήσει λιγότερο. Όμως όσο και να ψαξουμε, που θα βρούμε περισσότερους ;

-Ίσως αν... τόλμησε να πει ο Κελεμπορν.

- Όχι ξάδελφε. Εδώ χρειάζεται μεθοδικότητα και καλή πολιτική, όχι μια ιδέα βασισμένη στην παρόρμηση σου. Και πραγματικά, εχω ακούσει αρκετές αηδίες για σημερα.

-Όροφερ για το ονομα του Ιρμο, ασε τα πεισματα και ακουσε με!

-Όχι! Δεν ξερω ποσες φορες θα χρειαστει να στο πω μα η απάντηση ειναι και θα ειναι αρνητικη.

Ο Κέλεμπορν τον αγρικοιταξε.
Είχαν περάσει ώρες παιδεύοντας το μυαλό τους, θέτοντας ερωτήσεις και αναζητώντας τις απαντήσεις τους, που όμως δεν έλεγαν να εμφανιστούν. Και αν έφταιγε καποιος για αυτό, τότε σίγουρα ηταν ο Όροφερ και η παλια του προκαταληψη. "Μα γιατί δεν μπορεί για μια φορά στην ζωή του να ξεχάσει το παρελθόν; " σκεφτόταν ο Κελεμπορν. "Γιατί να μην συμβιβαστεί, αφού έτσι κι αλλιώς ξέρει πως τον συμφέρει;"

Και ο Όροφερ, οπως φημίζονταν οτι μπορούσαν να κανουν οι βασιλείς του Πράσινου Δασους, διάβασε τις σκεψεις του και κατάλαβε τα παντα, λες και ο ξαδερφος του μιλούσε φωναχτά.

-Δεν συμβιβάζομαι γιατι θυμάμαι πολύ καλά τι ειχαν κάνει τότε. Θυμάμαι τις φωνες και τα πτώματα στους δρομους και την Ελγουινγκ μωρό παιδί να χανει τα αδερφια της. Άλλο που εσυ ξεχασες. Αυτοί φταίνε για όλα όσα μας συνέβησαν. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους Κελεμπορν, παρά μόνο εσένα. Οι σκέψεις σου όμως με κανουν να αναρωτιέμαι αν όντως σου αξίζει η τιμή...

-Τι ειν' αυτά που λες; Πως σου ήρθαν αυτά μόνο από μια απλή πρόταση που σου έκανα; φώναξε όρθιος και αναψοκκοκινισμενος ο άρχοντας Κέλεμπορν.

-Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Και ακόμη και αν βάζουμε στην άκρη κάποια πράγματα, αυτό δεν σημαίνει πως ξεχνιούνται. Άφησα στην άκρη οτι παντρεύτηκες μια δικιά τους, για χάρη της ανιψιάς μου που ξέρεις πόσο την αγαπώ. Μα η ιδέα σου πραγματικά με τρομάζει. Πως μπορείς να μου πρότεινες Συμμαχία με τους Νόλντορ; Και οχι μόνοι τους, μα και με τους ανθρώπους στο πλευρό τους. Έχουν περάσει εκατοντάδες χρόνια απο την τελευταία φορά που συνέβη κατι παρόμοιο αλλα οι πληγές της ήττας μας ακομα δεν έκλεισαν, χάρη στην προδοσία των ανθρώπων. Δεν μπορώ να το ξαναρισκάρω.