Deceive|Texting

quarantadue

Selamlaar.Nasılsınız?

*Bir sonraki bölüm final.

09.03.2020

Ertesi gün üç genç de birbirlerinden habersiz saat 5'te okulun arkasındaki parkta oldular.

Herkes anlamsızca birbirine bakarken dördüncü genç de geldi.

Arkın.

"Ne oluyor?" Zeynep sessizliği bozduğunda Arkın'ın bakışları ona döndü.Derin bir nefes alırken kısa bir süre sadece ona baktı.

"Sizi ben çağırdım buraya.Yani Zeynep'in ilk bilinmeyen numarası bendim."

"Ne?" 

"Kandırdım Zeynep seni." Yutkundu gözleri dolarken.

"Hiçbir zaman sevmedim seni." Kızın da gözleri doldu nedensizce.

"İnanmak istememekte haklıymışım." 

Peki inandın mı,diye sormak istedi Arkın.

Sormadı,soramadı.

İnanmış olmasından çok,inanmamış olmasından daha çok korktu.

"Semih olayını diğer numaranın söylemiş olduğunu düşündün ama söyleyen bendim.O akşam orada yalnız değildiniz,ben de oradaydım."

"Semih'e anlattım çünkü diğer numaranın saf dışı kalmasını istedim." Gözünden bir damla daha akarken şaşkınca ona bakan Sarp'a döndü.

"Sonra yaptığımın ne kadar acımasızca olduğunu fark ettim.Sırf seni kandırmak için başka birini daha mutsuz ettiğimi gördüm."

"Ve oyunu bitirmeye karar verdim." 

Sessizlik çok uzun sürdü.Anlatılanlar kabullenilemedi.

"İkinci numara kimdi?" Burnunu çekti kız.

"Bendim." Fısıltı gibi çıkan ses bakışları üstüne topladı.

"O da mı yalandı?" Sarp başını iki yana salladı.

"Seni seviyorum,gerçekten." 

Arkın,birbirlerine bakmalarını acıyla izledi.

İçten içe mutluydu.

Sarp,Zeynep için en iyisiydi.

Zeynep,Sarp için en iyisiydi.

Yorulan kız,kaldırıma çöktü.Semih de yanındaki yerini alırken Sarp omzunu duvara yasladı.

"Gidiyorsun bugün.Neden bana söylemedin?" Burnunu çekti.

"Tekrar vedalaşmak istemedim."

"Neden gidiyorsun?" Semih baktı,burukça.

"Kendimi affedemiyorum Zeynep.Seni görmek bana acı veriyor."

"Geçti,biliyorsun."

"Biliyorum.Geri geleceğim de.Şimdiden pişman oldum çünkü." Güldü.

"Belki sen de benimle gelmek istersin?" Zeynep'in bakışları Sarp'a döndü.

"Buralardayım daha." Güldüler.

Zaman geçti,ortalık duruldu.

Herkes kendi köşesinde,sessizce zaman geçirdi.

Fakat ayrılmadılar parktan,ayrılamadılar.

"Eve gidelim,geç oluyor." Semih ayaklandığında Zeynep de başını sallayarak ayağa kalktı.Sarp da parkın çıkışına doğru ilerlerken arkalarına baktılar.

Bu,enkaza bakmakla aynı şeydi.

Olan olmuş,Arkın geride kalmıştı.

"Her şey için özür dilerim." 

Sarp dayanamadı.Her şeye rağmen arkadaştılar.Onu yalnız bırakamazdı.Onu bu halde bırakamazdı.

"Siz Zeyneple gidersiniz,haberleşiriz." Semih başını salladı.Zeynep gülümseyerek baktı ona.

Arkın,çoktan affedilmişti.