Book Two: How will I Smile? (boyxboy)

Chapter 29 - The darkest day...

A/N: Ayan dalawang upload sa isang linngo, sa tingin ko naman makakakabawi na ako sa almost 4 years na hindi ako nakapagsulat. Isinisingit ko talaga sa sobrang busy kong schedule now ang pagsusulat. I think I owe it to y'all sa tagal kong nawala. Ngayon may inspiration na kase ulit. Grabe din yung love story namin, pero don't worry hindi pa naman kami. We are taking things slow. Mahirap na, ayaw ko ng pumasok sa isang relasyon na walang kasiguraduhan. Kelangan yung susunod na relasoyn ko eh yung lalaban ako.

Commercial: (Minsan bumabalik pagiging author ko, pero more on quotes ginagawa ko. I will make it a point na tuwing mag uupload ako, bibigyan ko kayo ng isang prinZiple. 😊

written on January 27, 2020

The rule of the Game

If you are with, dating or MU with someone, never entertain anyone.

That is the rule of the game, so in the end, there is no one to blame.

Should the light dim and if the relationship is not going to what it seems.

Be honest on what you feel, because it is better to be REAL.

-prinZiples

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lage nalang muna nasa PAST(para naman alam mo totoong nangyari, kapag sinimulan ko na isulat yung present, kayo na bahala mag adjust. LOL)

Zee's POV

Blag!

Crack!

Crashed!

May naghagis nang bato sa windshield ng kotse ko galing sa isang tao na nakamotor. Sa sobrang gulat ko nakabig ko pakanan yung manibela at umakyat yung kotse sa gutter then tumama sa pader na malapit sa school. Kakalabas ko palang sa school eh, wala pang 3 mins akong nagdidrive tapos ganun na agad nangyari sakin. Bakit ba lahat ng kamalasan at di maganda senaryo eh nararanasan ko ngayon araw?

Buti nalang lumabas yung airbag at nakasuot ako ng seat belt (A/N: I hate people who drives without seat belts!) Kundi for sure basag nguso ko agad. Grabe yung kabang naramdaman ko, grabe yung kabog ng dibdib ko, bigla akong napahawak sa kwintas na bigay ni Baku sakin at nasabing "Baku, I love you" parang nagflashback lahat ng masasayang araw namin. Totoo pala yun nho, yung pinakamasayang mga araw mo ang makikita at magfaflashback sayo kung feeling mo mamamatay ka na. Tanging mga pangalan ng mahal mo sa buhay ang mababanggit mo.

Hindi muna ako bumababa ng kotse, at hinintay ko na may lumapit sa akin na mga tao, mahirap na baka bumalik yung nambato sakin at saksakin ako or barilin. Nung may mga guards and enforcer na at MMDA, bumaba ako para tingnan kung nasan yung bato. May nakabalot kase na papel dun. Alam na alam ko na agad na konektado ito dun sa letter na nakita namin kahapon sa parking lot ng mall. Binuklat ko yung papel at ito ang nakasulat.

Until your eyes and box are closed, I will never stop.

I am to ensure; both your feet are flat.

I know where you live, even if you leave, i will still find you.

Until you give up what is mine, you will never be fine!