İşte yine öyleydi. Her zaman ki gibi başkalarının yanında.
Ne kadar berbat, senin onu tanımadan sevdiğin halde,
onun yanında başkalarının olması. Başkalarına gülmesi.
Onunla gülmek için her şeyimi verirdim galiba.
Bir sonbahar da sevmiştim onu, yerde sararmış yapraklar,
hava soğuk ama üşümüyorsun, hafif bir rüzgar çarpıyor
yüzüne. Ilık bir sonbahar akşamında sevmiştim onu.
Acaba bilse onu ne kadar sevdiğimi, sever miydi o da
beni? Mutlu olurdu belki. Hiç olmadığı kadar.
Siyah gibiydi. Yalnız ve cesur. Ama bir o kadar da güzel.
Mavi değildi gözleri, saçları da sarı değildi. Ama gözleri
kahverengi olsa da gökyüzü gibiydi. Uçsuz bucaksız. Her
hayalim gizliydi gözlerinde. Ama gözlerinde kilitli kalıcak
kadar yakın değildim ona.
Her seferinde üzülürdüm aslında. Yakardı canımı
başkalarının yanında olması. Ama tek gülümsemesiyle
sevdim onu.
Duman. Benim için aşkın tanımıydı ismi.
Sahi o da biliyor muydu ismimi? Her zaman onu seven
Çığıl'ını?
