YILDIZLARI ÇALALIM (Mahalle hikayesi)

2. Bölüm: Teras (DÜZENLENDİ)

Bölüm 2: Teras

Ne hırsızı?

Şaşkınlıkla minicik kare ekrana baktığımda bir an ne yapacağımı şaşırdım. Böyle bir şey yaşamayı asla ama asla beklemiyordum.

Sıkıntıyla saçımı açıp etrafa bakındığımda herkesin kendi halinde, yemek için bir koşuşturma da olduğunu görünce, o kişiyi bulmanın gerçekten zor olacağını hissedip daha fazla sinirlendim.

Sıkıntı ile parmaklarımla oynadığımda annemin beni çağırması ile ayağa kalktım.

Telefonu burada bırakmalı mıydım?

Ya bu salak mesaj atarsa? Sanmıyordum. Ben onu göremiyor olabilirdim ama onun beni izlediği aşikardı.

Peki ya telefonu sonradan babaannem alsa ve telefon bir daha elime geçene kadar çok zaman geçse?

Elbette bana mesaj yazan bu manyağa sanacağı gibi hemen tutulduğumdan değil, annem ya da en tehlikeli kişi olan abim babaanemin isteği üzerine birisini aradığı zaman bir şey olur da mesajlara girer ve bunu görürse...

İşimi riske atmayıp telefonu yanıma alıp hızla annemin yanına gittim. Ali Eren'in kendisine verdiği anahtarı bana veren annem kaşık sayısının az olup evden getirmemi söylediğinde yaşadığım garip olayın etkisiyle 'Ben sana getirelim, yetmez. Şimdi beni boşu boşuna yukarı çıkarıyorsun.' diye itiraz bile edemedim.

Yaşadığım garip şeyin etkisinden çıkmaya çalışıp merdivenleri hızla çıktıktan sonra bizim daireye gelip anahtarı kapının deliğine yerleştirip kilidi açtıktan sonra terliklerimi çıkarıp içeri girdim.

Mutfağa girdiğimde hemen kaşıkları almak yerine içerde volta atarak düşünmeye başladım.

Madem eğlenmek istiyor, risk almak istiyordu bu beyefendi, o halde ben onun anlayacağı dilden konuşurdum.

Kaşıkları alıp mutfaktan çıktıktan sonra tekrar terliklerimi giyip kapıyı kilitledim ve telefonu açıp bildirim sesini kapattıktan sonra mesajlara girdim.

Bilinmeyen numaranın adına tıklayıp yazmaya başladım,

Hayriye teyze: Risk istiyorsun demek?

Hızla aşağı inip anahtarı da kaşıkları da anneme verdikten sonra babaanemin olduğu tarafa döndüm. Harika, abim de oradaydı. Beni izlediğini bildiğim için pis pis sırıtıp yüksek sesle babaaneme seslendim.

"Babaanne bir hayranın var."

Tülay abla, babaannem ve bana dönüp baktığında içten içe söyledim "Hodri meydan"

Babaannem bana merakla bakarken yerime geçtim ve onun telefonunu masaya bıraktım. Beni izliyordu ve abim de şu an sadece bana odaklanmıştı. Bakalım hala artistlik taslayabilecek miydi?

"Ne hayranı?" diye babaannemden önce abim sorunca kendi telefonumu da çıkarttım.

"Dün babaannemle çektikten sonra annemin duruma attığı fotoğraf..." dedim ve babaanneme dönüp devam ettim "Bak, Aynur hala da görmüş."

Abim elini 'aman' dercesine sallayıp telefonuna bakmaya devam ettiğinde babaannem "O görmese şaşarım." dedikten sonra fotoğrafa bir daha bakması için telefonu ona uzattım.

O torunuyla olan fotoğrafını incelerken kendi telefonuna gelen mesajdan habersizdi. Zaten o mesajla ilgilenecek kişi bendim.

053...: Beni mi korkutuyorsun böyle Hayriye teyzecim?