Samuel

8

Levi Smit

''We hebben rust nodig om te kunnen geïnspireerd te raken en weer aan te kunnen staan.''

De felle zonlicht dat ik op mijn gezicht voel schijnen, geeft me een kalmerende warmte van binnen. Een warmte waarin de tintelingen in mijn buik langzaamaan kriebelde naar het puntje van mijn tenen alsof er tientallen vlinders door mijn buik gierden van enthousiasme. Ik voelde een zachte hand door mijn haren gaan wat me dieper in mijn rustmoment bracht.

Een rustmoment waarin er een glimlach op mijn gezicht verscheen zonder dat ik daar mijn spieren voor hoefde in te spannen. In alle vrede had ik mijn ogen gesloten en mijn ademhaling hield continu dezelfde kalme ritme aan. De dromen die mij overspoelden bevatte een gerustheid dat zich vastklampte aan mijn ziel.

Het waren dromen die ik liever voor de rest van mijn leven wilde aanhouden. De reden voor de sereniteit was door die ene onbekende aanraking: de hand door mijn haar en een warme huid tegen mijn eigen huid. Het voelde goed, misschien zelfs een beetje té goed.

Wacht..

Zo snel als een bliksemschicht open ik mijn ogen en kijk ik in paniek om me heen om te zien waar ik ben. Al gauw merk ik dat ik bij Samuel ben waardoor ik opgelucht zucht. ''Oh nee, ik ben in slaap gevallen hè?'' Mompel ik met een zwaar slaperige stem als ik vermoeid opkijk naar de intens blauwe ogen van de jongen die onder me lig.

''Sorry.. Ik wilde je niet wakker maken. Je lag zo lief en klampte je helemaal vast aan me. Het leek alsof je wel wat slaap kon gebruiken'' Verontschuldigt hij zich snel en kijkt me aan met die grote onschuldige ogen van hem.

Hoe schattig?

''Nee.. Nee.. Geen zorgen'' Fluister ik zachtjes als het me opvalt dat ik mijn armen nog om zijn lichaam heen heb. Langzaam trek ik me terug als ik het bloed naar mijn hete wangen voel stijgen, genietend van de warmte. ''Het spijt me.. Ik weet niet wat er gebeurde'' Hoest ik een beetje oncomfortabel.

Het eens intense en warme gevoel dat om me heen zweefde, nam snel genoeg af toen ik wat afstand nam van Samuel. Het voelde bijna alsof er een koude leegte voor in de plaats kwam. Ik zit rechtop en kijk vol schaamte naar de limoengroene muur.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik lijk wel op een idioot!

''Levi..'' Hoor ik naast me, maar mijn focus ging uit naar de wat kleinere hand die ik voorzichtig bovenop de mijne voelde. ''Het geeft niet hè.. Ik meen het''

De aanraking was zo subtiel en zo zacht dat het bijna niet te voelen was. En dan alsnog waren de intense golven met shocks, die door mijn lichaam gingen, niet te missen.

En dat allemaal van een halve aanraking.

Onze ogen bleven in de ander haken en ik kon toch zweren dat ik bijna niet meer ademde. De contrasten en helderheid in zijn blauwe ogen hielden mijn aandacht. Mijn gedachten stonden op blanco en al mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik weet niet wat me allemaal overkwam, maar herken je dat gevoel vlak voordat je in een achtbaan naar beneden gaat?

Ja, dat was wat ik constant voelde.

''Hoe....?'' Het viel me niet mee om woorden te formuleren. Ik wist wat ik wilde vragen, maar de woorden kwamen gewoon niet uit mijn mond. Ik was compleet sprakeloos.

Mijn stommiteit werd gelukkig van me afgenomen door Samuel zijn moeder die ons onderbrak. ''Jongens, het eten is klaar!''

''Wil je mee eten?'' Vraagt Samuel. ''Niet dat je echt veel keus hebt.. Mam sleurt je zo mee naar de keukentafel als het aan haar ligt'' Lacht hij zacht en staat op.

Het verbaasde me hoe casual deze jongen bleef en het liet me wonderen waarom. Zou ieder ander me nu niet het liefst de deur uitgooien of tegen me schreeuwen?

''Dan heb ik natuurlijk geen andere keus dan mee te eten hè?'' Glimlach ik en sta ook op om hem naar beneden toe te volgen.

''Daar zijn de twee studiebollen! Ik heb pasta gemaakt, hopelijk lust je dat ook Levi?'' Glimlacht ze lief naar me en voor ik überhaupt nog iets kan zeggen, duwt ze me naar de eettafel en laat ze me zitten.

Kort maak ik oogcontact met Samuel en aan zijn 'ik zei het je toch' blik te zien, wist hij allang dat dit zou gebeuren. Hoofdschuddend lach ik zacht en kijk ik naar de sierlijk opgemaakte borden.

Het moment dat je hier binnen stapt, voelt het net als thuis komen en zelfs nu met de luxe service was het alsof ik niet eens meer naar huis hoefde te gaan.

Ik werd al bijna opgenomen in deze familie.

''Dus Levi! Vertel eens iets over jezelf, ik ben wel benieuwd'' Stelt ze voor nadat we iedereen eetsmakelijk hebben gewenst en zijn begonnen met eten.

''Mam!'' Roept Samuel snel. ''Dit is geen moordondervraging!''

''Het is oké Sam..'' Lach ik. ''Ik speel veel rugby en voetbal in mijn vrije tijd. Ik heb niet echt een heel bijzonder leven, ik ben vooral met mijn beste vriend Sander leuke dingen aan het doen. Het liefst wil ik met school volgend jaar kiezen voor een specialisatie in biologie, zodat ik misschien arts kan worden'' Zeg ik met trots en merk dat Samuel ook naar me op kijkt in verbazing.

Wie verwacht het dan ook? Ik die biologie wil studeren in plaats van een topsporter te worden.

Of het me ooit zal lukken, is een andere vraag.

Voor een moment kijkt ze naar Samuel met een bepaalde blik die ik niet kan lezen en door de blos op Sam zijn wangen leek het wel iets goed te zijn.

Na een tijd gepraat en gelachen te hebben, wist ik dat ik het niet nog later kon maken dan dat het al was. ''Bedankt voor het eten trouwens. Het smaakt echt geweldig!'' Zeg ik zodra ik mijn bord leeg eet.

''Geen probleem lieverd, je bent vanaf nu hartstikke welkom om hier te komen! Samuel neemt niet zo vaak mensen mee. Dat zou hij vaker moeten doen''

"Dat zou hij zeker.." Knipoog ik naar de blosende kleine jongen. "Maar.. Ik vrees dat ik moet gaan. Sander en ik gaan eindelijk mijn auto ophalen. Die werd vernield afgelopen zomer dus nu ik mijn baby mag ophalen, kan mijn dag niet meer stuk" Lach ik zacht en sta op. "Zal ik nog even meehelpen afruimen?"

"Nee gekkie, tuurlijk hoeft dat niet! Wij redden ons wel. En volkomen begrijpelijk! Kom snel weer eens langs" Ze omarmt me en wrijft over mijn rug. "Fijn dat je hier was. Samuel, laat jij Levi even uit?"

"Dankjewel voor alles. Ik had het naar mijn zin" Glimlach ik en volg Samuel naar de voordeur toe.

"Je moeder is ontzettend lief.." Zeg ik en stap naar buiten, maar draai me terug naar de deur zodat ik hem kan blijven aankijken.

"Soms is ze een beetje too much hoor, vergis je niet" Lacht hij. "Stuur me een berichtje als je thuis bent, oké?" Zegt hij dan op een iets serieuzere toon.

Een naar gevoel komt in mijn buik terecht als ik merk dat hij niet meer oprecht glimlacht.

"Zal ik doen.." Mompel ik. "Ik zie je weer op school.." Ik draai me met tegenzin om en loop richting mijn auto.

Alleen kom ik nog net niet tot de helft als ik iemand mijn naam hoor roepen.

"Levi!" Hoor ik nog een keer waardoor ik me omdraai. ''Levi, wacht!''

Tot mijn verbazing zie ik dat Samuel me achterna is gerend en inmiddels op zijn sokken voor me staat.

"Wat doe je hier op je sokken gek-?!" Maar mijn zin werd onderbroken door de kleine jongen die zijn armen om mijn lichaam heeft heen geslagen en me midden op straat staat te knuffelen.

Mijn hart voel ik sneller in mijn keel kloppen bij het gevoel van zijn hoofd tegen mijn borstkas. Zijn verslavende warmte slaat over tot die van mij en de mix van zijn appelkaneel geur wurmt zich met gemak om me heen. Met moeite slik ik en sla ik mijn armen om hem heen.

Een onbewuste glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik hem terug omhels. Het voelde bijna te goed om waar te zijn.

Een teleurstelling overviel me toen hij langzaam terugtrok. "Doei.." Mompelt hij met een zweverige glimlach op zijn rode gezicht voordat hij terug naar binnen rent,

Met niet genoeg tijd voor mij om nog iets terug te zeggen tegen hem.