Bütün aile eve yeni gelen bebeğe odaklanmıştı. Bebeğin sevimliliği bütün aileyi etkisi altına almıştı anlaşılan. Yağız , büyük ve meraklı adımlarla küçük bebeğin yanına yaklaştı. İşaret parmağıyla onun yumuşak tenini okşadı. "Emre amca bu senin çocuğun mu bu ? " dedi hayretle. Emre sesindeki mutluluğu ve heyecanı gizlemeye gerek duymadan cevap verdi. "Evet! Benim çocuğum Yağız. " Yağız kaşlarını çattı ve "Ama bu çocuk güzel , sana hiç benzememiş. " dedi. Onun bu cümlesi evdeki herkesin gülümsemesini sağlarken bir tek gülmeyen Emre idi. " Bu çocuk kime çekti anlamıyorum ki . Senin annen böyle değildi, sanırım babana çektin. O da benim yakışıklılığımı çekemezdi Yağız. Bu yüzden sana kızmıyorum. " dedi kafasını olumsuz anlamda sağa sola sallarken. Yağız tam cevap vermek için ağzını açmıştı ki Yeşim konun daha fazla uzamaması için devreye girdi. "Kardeşin güzel mi Yağız , onu sevdin mi ? " Yağız karşısındaki kadına öfkeyle baktı ve konuşmaya başladı. "Kardeş mi !? Hadi ama o benim evleneceğim kız. Kardeşim değil! " Yağızın bu tepkisi başta şok etkisi yaratsa da daha son bütün ev kahkalarına engel olamamıştı. Bu sefer somurtansa Emre değil Yağız ' dı. Neden kimse onu ciddiye almıyordu anlamıyordu fakat bit gün mutlaka bu mavi gözlü melekle evlenecekti.
