Persoonlijk

1/1

Vanwege mijn beroep ontmoet ik dagelijks veel verschillende mensen. Mensen met allemaal een eigen verhaal, achtergrond en geschiedenis. Oudere mensen met al een hel leven achter zich waarin zij veel hebben meegemaakt. Een leven waarin zij fouten hebben gemaakt, pijn en verdriet hebben gekend maar ook geluk, liefde en vergeving. Ook ontmoet ik veel jongere mensen, zij die nog een heel leven voor zicht hebben. Mensen die hun carrière opbouwen, een gezin starten en nieuwe uitdagingen aangaan. Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal. Ik heb ook mijn eigen verhaal en mijn eigene ervaringen. Die ervaringen zorgen ervoor dat ik mensen herken. Ik herken hen niet omdat ik ze ken maar vanwege hun verhaal. Het gedrag verraad waar zij staan. Het geluk wanneer ze wind mee hebben, het verdriet wanneer het stormt. De eenzaamheid en wanhoop wanneer het voor hun gevoel allemaal in stort. Ik herken hen. Ik weet wie ze zijn en wat hun verhaal is. Ik ken ze, want zij zijn mij.

Ik was het zelf die niet meer wist hoe ik de dagen vol moest houden. Ik was degene die wanhopige pogingen deed om het hoofd boven water te houden. Uitwegen zocht om toch te kunnen ademen. Ik ken de momenten waarop het leven als een loodzware steen op je drukt, je de ruimte om te leven beneemt. Ik weet hoe het is om niet te leven maar simpel weg overleven. Dagen die overgaan in slapeloze nachten. Slapeloze nachten die op hun beurt overgaan in angstige dagen.

Naar beneden gehaald worden door leeftijdsgenoten waardoor je het gevoel krijgt dat je niets bent. Je durft geen stap meer te zetten zonder na te denken. Elke dag ben je op je hoede, bang voor een misstap. Bij alles wat je doet kijk je over je schouder en let je op maar nog steeds zien ze mogelijkheden om je pijn te doen, elke dag opnieuw. De dagen zijn te zwaar om uit je bed te kunnen komen. Er is niemand bij wie je komt om uit te huilen. Huilen is allang verleden tijd. Je sluit iedereen buiten maar mist de warmte die zij je gaven. Je gevoelens krop je op, verberg je en stop je weg. Je moet doorzetten, stoppen is geen optie. Je moet sterk blijven, men mag niet weten van je zwaktes, je gevoelens. Er is inmiddels niets meer waar je zin in hebt of waar je naar uitkijkt. Je wereld bestaat uit de verhalen die je bedenkt om jezelf in slaap te krijgen. Overdag leef je in angst, 's avonds droom je over wat je wilde dat je leven was.

Niets is nog zeker of vanzelfsprekend en een helder toekomstbeeld heb je niet. De dagen worden weken en weken worden maanden. Ondanks de dagelijkse pijn houd je lang vol. Je breekpunt nadert maar je probeert overeind te blijven. Net zolang tot je uitgeput bent. Je weet niet meer waar je het zoeken moet. Je kunt niet meer, de dagelijkse bezigheden vergen teveel van je. Zoveel dat je denkt dat er nog maar één oplossing is. Bijna dagelijks denk je eraan wat de gevolgen zouden zijn. Of er wel gevolgen zouden zijn. Je wilt het, maar je kunt niet. Angst voor het onbekende. Je vlucht weg. Bijna dagelijks leidt je jezelf af om er niet meer aan te hoeven denken. Je vergiet je eigen bloed omdat je niets anders kunt. Je wilt niet maar toch moet je. Naast overleven moet je nu ook verbergen. Men mag niet zien wat je voelt en toch blijf je schrijven. Je schrijft op het meest dierbare dat je hebt, jezelf. Dit alles, puur om controle te houden over iets wat allang uit de hand is gelopen. Je wilt het niet maar je moet.

Ondanks je pogingen word je ontdekt. Eindelijk heb je het punt bereikt, het breekpunt. Uitgeput. Wanhopig. Vermagerd en gewond. Alles waar je bang voor was leek waanzin. Wat men je vertelde en wijs maakte blijken leugens. Je voelt weer, het licht gaat weer heel even aan. Desondanks dat het snel weer uit gaat blijf je vasthouden. Wat jarenlang afgebroken werd bouw je langzaam weer op. Het is een lange weg maar je houd vast. Steen voor steen, dag voor dag krabbel je weer overeind. Sterker dan eerder bouw je de muren op. Dit keer geen muren ter verdediging. Muren ter verhoging. Je bouwt je eigen voetstuk, je vesting. Je eigen fundament. Een fundament van vertrouwen en hoop.

Lange tijd wist ik niet wat ik moest. Ik leefde in angst. Ik heb dingen meegemaakt waar ik niet aan wil denken. Ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb, die ik niemand toewens. Ik ben op plekken geweest waar ik niet meer naar terug wil. Het is een lange weg. Een weg die niet zomaar te bewandelen is. Het is een hobbelige weg met veel zijpaden.

Vertrouwen in mensen dat eens is afgebroken is lastig op te bouwen. Mensen die eens gebroken zijn door de meningen van anderen. Door mensen die dachten beter te zijn. Zij hebben een lange weg te gaan. Een weg die ze niet alleen kunnen bewandelen. Zij hebben iemand nodig die hen gefocust houd.

Ik werd eens vernederd door mensen. Zij lieten mij denken dat ik niets was. Zij zorgden ervoor dat ik veel te ver ben weggezakt. Ondanks dat het ooit de mensen waren die mij mijn donkere periode bezorgden waren het ook de mensen die mij er weer uit trokken. Zij gaven mij weer een doel om voor te leven en lieten hun erkenning blijken. Zij gaven mij mijn vertrouwen terug. Nog elke dag is het zwaar en loop ik tegen muren aan maar ik bouw aan mijn eigen ladder om over de muren heen te kunnen. Wilskracht en levenslust is niet iets dat ons wordt aangepraat. Toch is vertrouwen in mensen belangrijk om zelfvertrouwen op te bouwen. Het laten blijken van waardering en behulpzaamheid sterkt mensen en schept een band.

Nog dagelijks ben ik hen dankbaar die mij mijn zelfvertrouwen teruggaven. Er is dus toch iets waar ik wel goed in ben. Ik heb wel het recht om te bestaan. In het begin voelde het raar, onwennig. Later ontdekte ik dat dit niet bijzonder was. Het is volwassenheid. Een volwassen manier van met elkaar omgaan.

Ondanks het ongemak en het eventuele gênante gevoel moeten we elkaar helpen. Complimenten, bedankjes en waarderingen houden ons overeind. We hebben elkaar nodig. Zelfs zij met het stenen hart hebben het nodig. Niemand kan alleen leven, kijk naar elkaar om. Let op elkaar en vertrouw elkaar. Ik gun het niemand om mee te maken waar ik ooit doorheen moest gaan.