Madness (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

Ψεύτικοι Άνθρωποι

"Έχει περάσει ένας μήνας που είμαι εδώ μέσα και νομίζω ότι όντως θα τρελαθώ. Νιώθω τους τοίχους να με πνίγουν. Τι κάνω εγώ εδώ; 

Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Αν είναι για την ασφάλεια των ανθρώπων που αγαπάω, δεν με νοιάζει. Θα το αντέξω κι αυτό. Αρκεί να είναι καλά."

Όσο διάβαζα αυτές τις γραμμές, το μυαλό μου κατακλύστηκε από εικόνες. Τόσα πράγματα που προσπάθησα να ξεχάσω. Τόσος πόνος κρυμμένος μέσα σε αυτές τις σελίδες.

Ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο, βέβαια, ήταν για να διατηρήσω στο μυαλό μου όλες αυτές τις αναμνήσεις. Είτε ήταν καλές είτε κακές. Κυρίως κακές.

Ακόμα και αυτές είναι κομμάτι μου. Ένα κομμάτι του παρελθόντος μου που με οδήγησαν στην Νεφέλη που είμαι σήμερα.

Συνήθως τις κακές αναμνήσεις προσπαθούμε να τις ξεχάσουμε. Προσπαθούμε να τις κρύψουμε κάπου πρόχειρα ώστε να μην μας ενοχλούν. Το παρελθόν όμως ποτέ πραγματικά δεν ξεχνιέται. Βρίσκεται εκεί και μας συντροφεύει μέχρι το τέλος.

Flashback

'Νεφέλη μου, κάποιος ήρθε να σε δει.' άκουσα απαλή την φωνή της Διώνης.

Η Διώνη είναι η νοσοκόμα που με προσέχει. Θα μπορούσα να πω με σιγουριά ότι είναι ο καλύτερος και ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. 

Απορώ όμως πως κατέληξε να δουλεύει εδώ. Δεν είναι και μια δουλειά που θα την διάλεγε ο καθένας.

Κοιτούσα έξω από το παράθυρο όταν η φωνή της με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Ένα χαμόγελο ελπίδας απλώθηκε στα χείλη μου. Λες να μην με ξέχασαν;

Η πόρτα άνοιξε αργά και στο δωμάτιο μπήκε ο Ορέστης.

Ο Ορέστης είναι το αγόρι μου.

Είναι ψηλός και καστανόξανθος. Έχει πράσινα μάτια και πολύ ωραίο σώμα. Και ο χαρακτήρας του; Ο καλύτερος άνθρωπος που μπορώ να έχω δίπλα μου.

Ακούγεται σαν τον ιδανικό άντρα. Σαν τον πρίγκηπα του παραμυθιού. Και όντως, είναι.

'Θα σας αφήσω μόνους σας. Άμα συμβεί κάτι θα είμαι δίπλα.' είπε η Διώνη και πριν φύγει μου έριξε ένα ανήσυχο βλέμμα.

Αφού μείναμε οι δυο μας πήρε την πρωτοβουλία και μίλησε.

'Νεφέλη μου. Τι κάνεις;'

Χαμογέλασα και τον κοίταξα.

'Τώρα που είσαι εδώ πολύ καλά. Εσύ πώς είσαι;'