Living his own nightmare

Hoofdstuk 1

Glimlachend loop ik naar mijn beste vriendin toe en sla mijn arm om haar heen. "Hey schat," zeg ik met een grote glimlach. "Hey Deem," zegt mijn beste vriendin Chelsey, waarna ze een kus op mijn wang drukt. Een paar mensen kijken ons aan en kijken dan weer weg. Chelsey en ik zijn al sinds kleins af aan beste vrienden. Er is echt ontzettend veel gebeurd in de tijd dat we vrienden zijn. Gelukkig is zij altijd aan mijn zijde gebleven, als een van de weinigen.

We praten even kort over simpele dingen. Wanneer de bel gaat scheiden onze wegen, aangezien we beide naar een ander lokaal moeten. Ik loop naar het lokaal 001 toe, wat het muziek lokaal is. Mensen zullen het niet snel verwachten, maar ik ben echt ontzettend muzikaal en als ik zing, klinkt het mooi, aldus Chelsey. Zingen doe ik niet vaak. Ik schaam me vaak voor de dingen die ik doe en wil niet opvallen. Wanneer je zingt, zijn de ogen op je gericht en dat is iets wat ik wil voorkomen. Ook kan ik gitaar spelen, dus doe ik dat maar meestal tijdens de muzieklessen. 

Als ik het lokaal binnen loop, is het alweer duidelijk wie met wie omgaat, aangezien ze in groepen bij elkaar zitten. Ook zit de populaire badboy Jayden hier in de klas. Hij kan eigenlijk niet zo heel veel, qua muziek dan. Hij kan een beetje gitaar en piano spelen, maar zodra de akkoorden te moeilijk worden haakt hij af. Als je verhalen zou horen hoe hij speelt, dan zou je denken dat hij het heel goed zou kunnen, maar dat valt dus heel erg tegen. Geen idee waarom mensen het zeggen. Waarschijnlijk omdat veel bang voor hem zijn en meiden als bosjes voor hem vallen. 

In de hoek achterin de klas naast een keyboard is mijn standaard plek. Niemand die eigenlijk op mij let. Meneer Rietveld klapt in zijn handen. "Zo leerlingen, we gaan er vandaag weer tegenaan. Ik wil graag de muziekgroepen weten." Ik zucht. Zoals altijd zou ik wel weer alleen zijn. Chelsey zegt dat dat ook vooral mijn eigen schuld is, aangezien ik een soort van mensenschuw ben, nou ja dat zegt zij dus. Ik durf mensen niet aan te spreken, aangezien ik bang ben voor wat ze van me vinden en dat ze achter mijn grote geheim komen. Bijna niemand weet het, zelfs Chelsey niet. De enige die het weten zijn mijn ouders en mijn kleine zusje. Toen ze het wisten, werd het totaal niet goed ontvangen, behalve door mijn kleine zusje. Ik belandde op straat voor een week en werd later door mijn oom en tante in huis genomen en ja, nu ben ik hier. Mijn ouders heb ik al een tijdje niet gezien en mijn zusje zie ik heel soms. We hebben ondanks we elkaar weinig zien een ontzettend goede band die niet stuk te krijgen is.

"Damian?" De docent staat naast me. Meteen schrik ik op uit mijn gedachten. "Uhm ja?" vraag ik dan een beetje beschaamd. "Wil je in een groepje of ga je alleen? Ik kan voor je vragen of je in een groepje mag. Volgens mij waren ze wel al gemaakt," zegt meneer Rietveld. Ik knik en glimlach zwakjes. "Ik wilde al alleen gaan." De docent knikt met zijn hoofd en ik ga in één van de studio's. Onze school heeft twee grote en één kleine muziekstudio. De grote zijn beide al bezet, dus besluit ik in de kleine te gaan. Ik pak een gitaar en doe hem niet in de versterker. Ik wil niet dat andere mensen horen wat ik kan. Ik besluit een aantal liedjes te spelen die ik ken. Al is over het algemeen mijn stem best laag, als ik zing is in de hoogte zingen voor mij makkelijker dan laag. Gelukkig kan niemand me horen. Wel besluit ik een klein stukje op te nemen voor Chelsey hoe ik zing. Ik weet dat zij het altijd geweldig vind om het te horen.

Even later gaat de bel en heb ik gym. Snel loop ik naar mijn kluisje om mijn gymkleding te pakken en mijn tas met boeken in mijn kluisje te proppen. Snel loop ik naar de wc's toe om me om te kleden. Als ik omgekleed ben, loop ik langzaam naar de gymzaal toe. Maak je maar klaar voor een uurtje hel...