Gizli Sebep

3.Bölüm. Gözlenilmez

Hayatta gözlenilmeyen sınavlar,hadiseler çok olurdu. Ben sürprizleri sevmeyen bir kızdım....

Gözlerim fal taşı gibi açılmışdı. Kim olabilirdi?Daha doğrusu hangisi olabilirdi?Annem?Babam? Bu sorular beynimi delip deşirkin dakikalarca gözlerimi bir noktaya zilleyerek bu sorularla çarpışmıştım. Aniden Sena hanımın "Melisa iyimisin kızım?"demesiyle onun burda varlığını fark ettim. "İyiyim. Kim o? Kim gelicek?"ben bunu söylerken kapı çalındı Sena Hanım "Gel"diye seslendi. Kapıdan gelense.....
Koyu renk düz saçlı,orta boylu,esmer tenli bir kadın girmişdi içeriğe. O kadın benim Annemdi. O kadın 17 yıl beni büyütüp,sonra sebebini bile bilmeden,acımasız şekilde beni buraya atan kadındı. O kadın benim idealımdı. Ama geçmiş zaman. Geçti artık o günler. Birdaha gelmiyecek, birdaha geri dönmemek şartıyla geçti gitti hemde. Çünkü kalbimi kırmışlardı.....Hiç umursamadan......
Kapıdan içeri geçmeliydi ama sanki ruhu bedeninden çıkmış gibi donup kalmıştı. Koyu gözlerinden esmer tenine düşen göz yaşlarını elinin tersiyle silerek ağır addımlarla benim oturduğum koltuğa yakınlaşıtı. Her yaklaşdığında kalbime ok akıyordu sanki. Kalbimin üzerindeki yara yeni kabuk bağlamağa çalışırken o kabuklar yeniden vahşicesine yeniden kanadı. Gelip yanımda dikildi. Sertçe yutkunup,sesini temizleyerek "Selam,Kızım"dedi. Gözlerim yeniden dolmuş,sonrasında tenimin üzerinden tüm acılarımı gözlerimden dökercesine haykırarak dökülüyordu. "Kızım"dedim yarı alaylı,yarı acılı bir sesle. "Kızım....."
"Özür dilerim,Kızım"saçlarımı okşamak için elini uzattığı zaman diksindim. O fark edecek kadar diksindim. Elini geriye çekip yüzünü tutarak koltuğa yerleşib daha fazla ağlamağa başladı. Başka zaman olsaydı yanına gidip elini yüzünü öpüb,saçlarını okşayıp sakinleşdirirdim ama şimdi benim de kalbim paramparçaydı ve acılar içinde sızlıyordum. Kalbimin bu kadar kırılmasının nedeni ise ne teessüf ki o kendiydi. Soyumuştum onlardan..kalbim soyumuştu.......
Ayağa kalkıp karşısında dikildim. Ellerini yüzünden çekip  ağlamaktan kızarmış gözlerle bana baktı. "Bana bunları neden yaptınız?Ne yapmıştım ben bunları hakedecek? Bana sadece sizi haklı çıkarıcak sebep söyle?Tek bir sebep."
"Kızım. Özür dilerim senden ama.."
"Benden özür dileme."dedim düz sesle "sadece bana o nedeni söyle"
Ayağa kalktı aramızdaki mesafeyi tamam kapadarak bana sıkıca sarıldı. Ben yapamıyordum. Belki onu rahat etsin diye yapa bilirdim ama onu yapmak içimden gelmiyordu. " Söylesene. Ben o nedeni bilmiyorum diye gece uyuya bilmiyorum,ağlamadığım günüm geçmiyor. Hepsinden başka olansa kalbim sızlıyor. Anlıyormusun?"  Sadece neden?Nerede yanlış yaptım?Ne zaman?"
"Zamanı geldiğinde anlayacaksın. Kızım"
"Zaman mı?Ben o zamana kadar nasıl yaşayacağım?"
"Yaşayacaksın kızım.  Güçlüsün sen."
"Yapamıyorum. Bu kadar sorunu taşıyıcak kadar güçlü değilim ama"
"Yapacaksın. Öğreniceksin. Kızım. Güçlü olacaksın. Özür dilerim. Şimde gitmeliyim zaman oldukça gelip görücem seni. Tamammı?"eğildi ve saçlarımdan öptü.
"Git"dedim sadece kısık bir sesle.  Sesim fısıltı gibi çıkmıştı. Elini yüzümden çekip,kapıya doğru gitti ve usulca çıkıp örttü. Sorumu cevapsız bırakıp gitmişti yine. Zaten bana acımadığı ,benim için üzülmemeyi,oyunculuk yaptığı her halinden belliydi. Ya da bana öğle  geliyordu. Bilmiyorum.......

Yerimde öylece dikilip kadığımı fark ettim. Yine arkasına bile bakmadan,sorularımı cevapsız bırakıp,kalbimi kanatıp,beni o acılarla başbaşa bırakıp gitmişdi yine.
"Melisa sen gidebilirsin şimdi. Git birazdinlen odanızda. Tamammı?"
"Tamam Sena Hanım. Teşekkür ederim."
Odadan çıkıp doğru kendi odama yöneldim. Buse çabuk yanıma gelip telaşla sordu "Noldu Meloşum kimmiş gelen?"
"Annem"dedim sadece. "Niye geldi?Ne söyledi?Alıcaklarmı seni buradan?"Buse sanki hala rahatlaşmamış,dahi bir şeyler beynini kurcalıyordu. "Almayacaklar"dedim. "Buse bana acılarımı hatırlatmağa geldi. Sadece yeniden kalbimi parçalamaya,beni birdaha mahv etmeye gelmişdi. Başka hiçbir şey."diye bağırdım. Buse şok olmuş gözlerle bana bakdı. "Geçti,canım,geçti güzelim. Her şey iyi olacak."
"Ne iyi olacak?Buse. Ne zaman iyi olacak?"diye hıçkırarak başımı onun omuzuna yaslayıp daha da acıyla ağlamağa başladım.

Saat 23:00du artık çoktan uyuma zamanı geçmişti bile. Buse az önce uykuya dalmışdı. Bense hala uyanıkdım. Uyuyamamıştım çünkü. Bu gün yaşananlar hafızamdan öğle kolay silinip geçmeyecekti. Saatlerdir kafam dümdüz öğle tavana bakarak düşünmüştüm tüm olanları. Geleceğimi düşündüm...Onları düşündüm....Olanları düşündüm....
İstemsizce akan göz yaşlarımı geri itip ayağa kalktım. Kendimi sadece ucube ve ya bir ruh gibi hiss ediyordum son bir ayda. Evet,Ben son bir ayda gülmek nedir bilmeyen,doğru düzgün yemek nedir bilmeyen, sevinc nedir bilneyen sadece ağlayan bir ölü bedendim...

Ayağa kalkıp lavaboya gittim ve musluğu açıp ellerimle yüzümü soğuk suyu çırpıb,aynadaki yansımama baktım. Hiç zaman kendimi böğle görmemiştim rengim solmuştu.. Yüzümü silmeden odaya yöneldim ve gözlerim bir anda karardı. Etrafımdaki divarlardan tutup ayakta kalmaya çalıştım ama beceremedim. Yere yıkılıp sırtımı soğuk duvara yasladım ve kafamı iki elimin arasına alarak sakinleşmeye çalıştım. Bu neydi böyle şimdi?offf her şey kötülüğe doğru gidiyordu. Böyle giderse sağlığım da kötüğe doğru gidiyordu. Eğer hasta olursam....Hayır olmayacaktım...olamazdım...
Biraz orda dayanıp sonra yatağıma gitmişdim. Buse yerinde oyalanıp yarıaçılı gözlerle bana baktı. "Meloşum uyumadınmı hala sen? Saat kaç?"
Sessizce içden ah çekip "Uyumadım Buse. Uyuyamadım.... Saat'se artık23:30"
"Tamam. Uyu sende. İyi geceler."
"İyi geceler"
Evet bu günümde böğle bitti, gün bitti ama benim acılarım bitmedi....Kafamın altındaki yastığımı düzenleyip,gözlerimi sıkıca kapayıb,olanları hafızamdan silip bir kenara atmaya çalışıp uyumaya çalıştım. Yarın her şeyi pozitive yükleyip,yeni bir hayata başlamak istiyordum. Ne kadar alınır bilmiyorum ama bi şansımı deniyicektim. E denemeliydim hemde..mecburdum....hep böğle ağlayıp durası değildim...Güçlü olacaktım...Evet Güçlü.....

🔱Bölüm Sonu🔱
Teşekkürler.....📌yorum yapmayı,beğenmeyi unutmayın💙
Seviliyorsunuz.....❣️🌹