𝐄𝐌𝐏𝐓𝐈𝐍𝐄𝐒𝐒 𝐈𝐍𝐒𝐈𝐃𝐄

𝐂𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫 𝟓 𓁹

وقتی وارد خونه شد، خودشو روی مبل چسبیده به اپن انداخت و نفس عمیقی کشید .

چیکار کرده بود ؟!
مگه چقدر اونو میشناخت ؟ دو ساعت ؟

نمیدونست چرا،
ولی خودشو سرزنش می کرد . اگه یه بار دیگه میدیدش چطور باید رفتار می کرد ؟
اصلا چرا انقدر براش مهم بود ؟!

افکارشو پس زد و از روی مبل بلند شد.
به سمت آشپزخونه رفت و یه کم آب برای خودش ریخت. لیوانو سر کشید و چشماشو روی هم فشار داد.

افکارش دوباره برگشتن ،
اما همون موقع صدای زنگ در بلند شد.

با تعجب به سمت در رفت و بازش کرد.
به محض باز شدنش ،
دستای کوچیکی دور پاهاش حلقه شد و صدای بچه گونه ای سکوت خونه رو شکست : سلام دایی !

ویلیام لبخندی زد و آروم دختر مو مشکی رو از خودش جدا کرد و داخل بغلش گرفت: سلام وروجک !

پشت سر خواهر زادش زن قد بلندی وارد خونه شد که زیر چشماش تقریبا گود رفته بود و به زور داشت سعی می کرد که لبخند بزنه.

ویل متوجه وضعیت خواهر بزرگترش شد : هی اِلا... چرا نمیری داخل اتاق تا من بیام ؟

اِلا خوشحال لبخندی زد و به سمت اتاق داییش دوید. ویل به خواهرش اشاره کرد تا روی مبل بشینه و خودشم کنارش نشست: دوباره دعواتون شد ؟

دختر کنارش آروم سرشو تکون داد .

_ایندفه سر چی ؟

_همیشه سر چیه ؟ چیزای مزخرف... چیزایی که حتی ارزش بحث کردنم ندارن. دیگه خسته شدم ویل ... نمیتونم ... دیگه نمیکشم...

و با این حرف اشکاش شروع به پایین اومدن کردن.
ویل آروم خواهرشو به آغوش کشید : هی هی ... امیلی ... گریه نکن. اون حروم زاده ارزش اشکای تورو نداره.

از همون لحظه ای که شوهر خواهرش،
دنیل رو دید،
ازش متنفر بود .

اون مرد همیشه سر مسائل بی اهمیت داد و بیداد راه مینداخت و حتی یه بار با پدرشم دعواش شده بود.

نمیدونست خواهرش واقعا از چی اون خوشش اومده : امیلی... برای چی ازش طلاق نمیگیری ؟

امیلی از آغوش برادرش بیرون اومد و اشکاشو با پشت دستش پاک کرد: نمیدونم ... شاید چون دلم نمیخواد اِلا بدون پدر بزرگ شه ..‌.

_ بدون پدر ؟ اون همین الانشم یه جورایی پدر نداره امیلی ... دنیل که همش دفتره و ساعت ۱۲ شب تازه میرسه خونه ... بعدشم که یا خستس و میخواد بخوابه و یا بحثتون میشه و تو پا میشی میای اینجا. البته من اصلا شکایتی ندارم ولی نمیتونی اینطوری با اون عوضی زندگی کنی. اینجوری هم زندگی اِلا خراب میشه هم زندگی خودت.