Diagnosis

28.6K 1.2K 350
                                    

To get the physical book: shopee.ph/insanesoldier_books_and_merch

---

Diagnosis:

I caught her stare piercing through me when I opened my eyes. That didn't change a bit, that look never failed to make me shiver, like something just crawled on my spine. Rosendale still watch me like there's nothing else to do. Para bang walang interesante sa paningin niya maliban sa akin.

Kumibot ako at bahagyang nag-unat, napangiwi pa ako nang maramdaman ang sakit ng katawan. Itinaas ko hanggang balikat ang kumot. Sumisilip na ang liwanag sa bintana. Nawawala na yung antok ko habang tumatagal pero nag-decide akong pumikit pa. I cleared my throat. "Kanina ka pa gising?"

I felt her snuggling on me, her hand snaking on my bare stomach while she buried her face on my neck. Huminga siya ng malalim at ramdam ko ang init no'n sa balat ko. Rosendale's like a cat, she's entirely different when she's around me. But everyone I know were having a hard time to gain her trust, to tame her.

"Kind of," She placed a soft kiss on the crook of my neck, her hand caressing my skin. It was both comforting and troubling. "I dreamed of you."

"Ano 'yon?"

"Hmm, just random things, masyadong mixed. I just know you're in it."

Walang paalam na pumunta siya sa ibabaw ko. I let out a small gasp when I felt her skin on mine. Iniwas ko ang tingin sa kanya. I can feel my face betraying me nang maramdaman ko ang pamumula nito, hindi rin nakatulong na pati ang puso ko ay ganoon na lang sa pagtibok ng mabilis. I hate this kind of response, giving myself away when I didn't want to. Fuck it

"Hmm," I thought I heard her smirk. Nang lingunin ko siya ay napalunok ako nang mapansin ang klase ng tingin na ibinibigay nito sa akin. Her eyes were looking intense, even at this early time of the day. It didn't help that she looked so alluring despite that messy hair. And the marks I made on her skin... "I should've let you slip into your clothes before we sleep."

Inismiran ko siya. Sinubukan ko siyang itulak pero wala namang nangyari, she's stronger than me as usual. Tumawa pa ito at hinawakan ang noo at kilay ko. Alam kong nakakunot na iyon. Inalis ko yung kamay niya. Pilit ko namang kinuha ang kumot para itapal sa katawan ko ngunit walang nangyari. Basta na lang niya iyong inagaw sa akin at tinapon palayo. Umangil ako kay Rosendale at tiningnan siya ng masama. "Don't touch me."

Huminga siya ng malalim at hinawakan ang isang kamay ko upang ipwesto iyon sa aking ulunan. She was tracing the scar on my wrist, that unforgettable one. She buried her face on my neck, gradually, her lips started raining kisses on it right up to my ear. Parang tumayo lahat ng balahibo ko sa katawan dahil sa ginagawa niya. Damn it! "Echo."

"W-what?" I wanted to scold myself for fucking stuttering. Kaya mas lalong tumataas ang bilib niya sa sarili na kayang-kaya niya ako, eh. I keep making myself vulnerable in front of her. She's just...too much for me. It didn't change, I guess, it'll never be.

"It always feels like the first time whenever I touch you." Bumangon siya at naupo sa tiyan ko. I almost cursed when I felt her nakedness. Dumausdos ang buhok niya sa sariling balikat nang yumuko siya para halikan ako sa noo. Rosendale looked damn pretty and the scars on her chest didn't help to make me feel less of her. Para bang kahit anong gawin niya, ayoko mang aminin ay malakas talaga ang dating sa akin. "You never changed a bit, Echo. The way you move, your expression, the sound you make, everything about you is making me feel too much that I always think that maybe I'll keep getting crazy when I'm around you."

"Matagal ka nang baliw," Inirapan ko siya para pagtakpan ang kung ano mang nararamdaman dahil sa narinig. Wala pa ring nagbago. It's been more than a year and yet, it felt like nothing really changed between us.

Living With The Psychopath (GL) [Completed] [Self-Published]Where stories live. Discover now