The Red String(BL Story)

Epilogue

Dead end

Nagising ako na pagod na pagod. Inikot ko ang mata ko sa kwartong 'to, pure black. Wala akong makita kung hindi ang konting liwanag na nag rereflect sa salamin.

Tumayo ako agad nang mapansin kong may nakasulat sa salamin.

24    11  32    54  34  45

Mga numerong naka sulat sa dugo. Hindi ko alam kung ano ang ibigsabihin nito. Nag ikot ikot ako sa kwartong 'to para humanap ng flashlight o ano man.

Pero isang oras nakong naglalakad wala pa rin akong makita.

I can hear familiar voices, kaya napatakip ako nang tenga at naalala yung laro namin ng mga barkada ko noong highschool pa ako.

Agad akong bumalik sa harapan ng salamin at tinignan ng mabuti ang mga numerong nakalagay dito.

24      11   32     54   34   45

Kinuha ko sa gilid ang maliit na bato at sa tulong ng konting liwanag galing sa salamin. Nasulat ko ang pattern ng Polybus Square.

24...is stand for  "I"

11... is "A"

32…is  "M"

May idea nako pero tinuloy ko pa rin ang pagccode.

54...is  "Y"

34...is  "O"

45…i-is  "U"

Napatayo ako at napatingin sa salamin. "I AM YOU!" I yelled, biglang nag iba ang reflection ko. Now...I'm looking at Zane who's smiling at me.

…

I immediately open my eyes, tumambad sa akin ang kisame. I look at my right side there, I so my mother crying.

"m-Ma" even me can't notice my voice, sobrang tuyo nang lalamunan ko.
My mom's eyes widen, and immediately call the doctor.

Hindi ko alam bakit sila nagpapanic ayos naman ako e. Where is Adrian anyway.

The doctors check me up, at tinanong kung anong masakit sakin.

I notice that andaming aparatus ang naka lagay sakin, nasaksak lang naman ako.

What the hell is happening, nasaan din si Adi!?

Nagpapanick nako, pero hanggat maaari ninais kong kumalma.

"Ma-a?" I called her again this time she hold my hand tighter while crying.

"Ma, asaan po si Adi?" I ask her and give a small smile.

My mom look at me with confusion in her face, "who's Adi anak?" She ask.

"Mom, 'wag ka namang magbiro, I know you don't like Adi, but please answer me, where is he?" I panicked.

A tear fell again from my mother's eyes. "A-anak…"

"Zane...sinong Adi ang sinasabi mo?" Sabay ng pagpatak ng luha niya ang pagpatak nang akin.

"Adrian..." I whispered.

"A-anak, I know mahirap ang napagdaanan mo, ayoko sanang sabihin sayo pero..." she cry harder.

Para akong nabingi sa sumunod na sinabi niya.

...

"three years kang comatose anak...pa-patay n-na si Lucas..." I saw her cover her mouth para hindi lumabas ang hikbi niya.

No...it's not true, ako si Tav hindi si Zane! I yelled inside my head.

I'm crying, crying because Adi is not real...I'm crying because I lived.

Ako si Zane, comatose ng tatlong taon.

Ang pinaka masakit sa lahat...Panaginip lang pala.

May mga bagay talagang kahit gaano nating gustong makuha, hindi pwede o hindi dapat.

Ansakit isipin na sa bawat paglubog at pagsikat ng Araw, ay ako nalang magisa ang makakaramdam ng lungkot at saya.

Sunrise is my favorite, but now...I think sunset can give me comfort in every struggles of the past.

Saksi ang bituin at buwan sa aming pagmamahalan. Lagi kong pinapaalala na hindi dahil wala ang buwan ay wala na talaga ito.

Alam kong ginagabayan pa rin ng buwan ang mga bituin. Alam kong  ginagabayan ako ngayon ni Lucas.

Nandito ako ngayon sa harap ng puntod ng mahal ko. The wind brushed to my skin, and I felt warmth. I smiled when I realized it's probably Lucas.

May be...

Maybe our time is not now but, I promise that we will meet again,

Let our fate find their soul...Lucas.

-end-