Ματωμένοι άγγελοι, χτυπημένοι δαίμονες, κουρασμένοι αμαρτωλοί... Όλοι πολεμούν για τον Παράδεισο... Άλλοι για το καλό του και άλλοι για το καλό τους... Όμως δεν ξέρουν πως τίποτα δεν θα απομείνει αν δεν τελειώσει όλο αυτό σύντομα, δεν ξέρουν πως για να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο θα πρέπει να χάσουν κάτι εξίσου σημαντικό...Ή μάλλον να πω, να χάσει...
Η Καμέλια καθόταν και παρακολουθούσε τον πόλεμο στην Ασημένια Πόλη. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ούτε να πετάει δεν ήξερε! Το μόνο που ήξερε ήταν πως μπορούσε να συνεφέρει τον Αχιλλέα, αλλά δεν ήξερε πως... Τα φτερά της ήταν δεμένα από την ρίζα και δεν μπορούσε να πάει πουθενά.
"Αχιλλέα!!! Σταμάτα δεν είσαι εσύ αυτός!" φώναζε αλλά δεν γύρναγε να την κοιτάξει. Προτιμούσε να κάνει πως δεν την ακούει από το να διαλύσει το όνειρο του.
"Αδερφέ Σταμάτα!" μπήκε μπροστά ο Σαμανδιριήλ πριν χτυπήσει άλλον έναν Άγγελο.
"Κανε στην άκρη δεν θέλω να σε χτυπήσω!" είπε απειλητικά κοιτώντας τον
"Δεν σκέφτεσαι τον Πατέρα μας!; Το κακό που προκαλείς;!" προσπάθησε να τον μεταπείσει
"Εμένα κανείς δεν με σκεφτόταν για αιώνες! Δεν θα σκεφτώ λοιπόν κανέναν στην πραγματοποίηση του ονείρου μου!" είπε προσπερνώντας τον.
Ο Σαμανδιριήλ δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό. Ήταν αγύριστο κεφάλι ο αδερφός του από την αρχή της δημιουργίας του...δεν θα άλλαζε τώρα, που κάνει την επιθυμία του αληθινή!
Η Καμέλια άκουσε την συνομιλία τους. Άκουσε ότι χρειαζόταν για να της έρθει η ιδέα πως θα τον επαναφέρει. Ήξερε ότι χρειαζόταν για να τον λογικεύσει. Αυτό που τον πληγώνει, αυτό που τον κάνει να δακρύζει και τελικά να κλαίει! Η οικογένεια του...
"Σαμαήλ η Αναήλ και τα υπόλοιπα αδέρφια σου σκοτώθηκαν εδώ από έναν πόλεμο που εσύ ξεκίνησες!" του φωνάζει ώστε να είναι σίγουρη πως θα ακουστεί.
Τα λόγια της ηχούν στα αφτιά του σαν ουρλιαχτό και σαν εφιαλτικό σύννεφο φέρνουν τις εικόνες από αιώνες πριν, όταν συνέβη ο πρώτος πόλεμος του Παραδείσου. Ύστερα η μνήμη του σχηματίζει την εικόνα της Αγγέλας να μαχαιρώνει την Αναήλ. Και μετά την εξορία και βασιλεία του στην Κόλαση. Όλα αυτά από πολέμους που ο ίδιος ξεκίνησε...
Κοκάλωσε. Ανέπνευσε. Κοίταξε γύρω του τον τόπο που για πολλούς αιώνες ήταν το σπίτι του. Τώρα ματωμένα φτερά και πούπουλα. Και ακόμα ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει...
"Αναβόνα, Αδαριήλ, Θελιήλ, Αναήλ" ψιθύρισε αλλά δεν άφησε το δάκρυ, που προσπαθούσε τόση ώρα να δραπετεύσει από την κόγχη του ματιού του, να κυλίσει στα ζεστά μάγουλα του.
"Όλοι πάνε" ψιθύρισε ξανά και αναστέναξε δροσίζοντας ξανά τα χείλι του με την γλώσσα του
"ψψττ εσύ" είπε η Αγγέλα τραβώντας την προσοχή του και πάλι "ο Παράδεισος θα είναι δικός μας" συμπλήρωσε και τον έκανε να ξεχάσει για άλλη μια φορά τις καταστροφές και τις απώλειες που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί.
"Όχι Αχιλλέα!" φώναξε η δεμένη κοπέλα και προσπάθησε να πάει κοντά του. Όμως η αλυσίδα μάτωσε τα φτερά της αναγκάζοντας την να υποχωρήσει.
YOU ARE READING
Ερωτευμένη Με Τον Διάβολο!
Paranormal"Δεν θέλω να σε πληγώσω, όμως δεν είναι στο χέρι μου." της είπε και της έπιασε τα χέρια "Τι εννοείς πως δεν είναι στο χέρι σου. Μόνο στο δικό σου είναι." απάντησε με ένα ερωτηματικό βλέμμα "όχι! Λοιπόν...θα σου πω τι είπε ο Ογκάστους σε έναν συγγραφ...
