Kabanata 16

240 11 0
                                    

Kabanata 16

Back to Old

Maaga akong nagising. Inayos ko na ang sarili ko para sa pagpasok sa opisina. Ginawa ko na ang morning routines ko at pagkatapos ay bumaba na.  

Una kong napansin ay si Manang Celia na nagpupunas. Nang mapansin niya ako ay agad siyang ngumiti at binati ako.

"Magandang umaga po, Ma'am," magalang na sabi niya. Nginitian ko lang siya ng tipid at naglakad na patungo sa kusina. May nakahanda ng pagkain do'n kaya naman naupo na ako at nagsimula na kumain.

Kahapon, tinawagan ko ang mga kasambahay at sinabing maaari na silang bumalik dahil paniguradong wala silang napapagkunan ng pera ngayon, lalo pa at tatlong buwan akong nawala.

Kumuha lang ako ng tinapay at nag-spread ng Nutella at iyon ang kinain. May nakahanda ring fresh milk kaya nagsalin ako sa baso at iyon ang ininom.

"Sobra po kaming nag-alala sa inyo no'n, Ma'am. Akala namin ay kung napaano na kayo," ani Manang Celia na ang tinutukoy ay iyong pagkawala ko ng tatlong buwan.

I stopped from chewing and awkwardly smiled at her. "I'm sorry for making you all worried," I apologized.

I already called the police yesterday and told them that I'm fine. They asked too many questions but I refused to answer since it's all about where I was for the past three months. Masyadong kumplikado kung magsisinungaling na naman ako at lalo na 'pag sinabi kong sa ibang mundo ako galing.

Tinapos ko na ang pag-kain ko at pagkatapos ay kinuha na ang bag at susi ng sasakyan bago lumabas ng mansion. Mabilis akong sumakay ng sasakyan at pinaandar patungo sa kompanya ko.

I arrived at my company at exactly seven o'clock in the morning. I give my keys to the valet and walked inside my company. Mabilis akong sumakay ng elevator at pinindot ang floor kung saan naroon aking opisina.

I felt like everything is new to me. Parang ilang taon akong nawala. Hindi ko alam kung ano na ang mga nabago after three months of being lost. I don't know if Saddie made some changes, or the boards. Parang ang dami kong kailangang habulin. Parang ang dami ko agad napagdaanan noong umalis ako. I had so much experienced from that world. I had so much pain...

"Goodmorning, Miss," bati ng ilang empleyado pagpasok ko sa loob ng elevator. Tumango lang ako at hindi na sila pinansin pa, nakatingin lang sa harapan at naghihintay na bumukas ang elevator sa tamang palapag.

When the elevator made a sound, a sign that we're on the right floor already, I immediately walked out from the elevator. I felt suffocated. Pakiramdam ko ay hindi na ako ang Soraia na dating CEO ng kompanyang ito. I felt so overwhelmed because of the faces of my employees.

"Good morning, Miss Gonzales," nakangiting bati ni Janet, ang aking sekretarya. I gave her a small smile before proceeded walking to my office.

"Is Saddie already in her office?"

"Yes, Miss."

"Bring coffee in my office. I'll just talk to my cousin," I said as I touched the door's handle of Saddie's office.

"Right away, Miss," she replied before turning her back to me to do my order. I sighed before twisting the door knob. Before I could finally open it, it swung open only to reveal Saddie with her almost-like zombie face. I gaped at her, finding right words to say until I felt her shoulders going up and down, obviously because of crying.

I could feel the stares of the people from their cubicles prying for information. I rubbed Saddie's back to stop her from crying but her cries only worsen!

Tale 1: A Royal's Tale (COMPLETED)Where stories live. Discover now