Sarbaştan

3. Bölüm: "Sanırım Aşık Oldum."

O gecenin ardından çok uzun bir süre geçmişti, Emir'i hiç görmemiştim ortalıkta.

Çok endişelenmeye başlamıştım nedensizce, kendimi suçlu hissediyordum.

Kendi kendime içimden ya başına birşey geldiyse, ya kendine zarar verdiyse gibi düşünceler geçiriyordum içimden.

İyice paranoya olmuştum.

Evine mi gitsem diye düşünürken bir anlık cesaretle hızlıca evden çıkıp Emir'in kapısına dayandım.

Yavaşça kapıyı 3 defa tıklattım.

Kapıyı kimse açmıyordu çok endişelenmiştim, bir kez daha kapıyı yavaşça 3 defa tıklattım.

Fakat gene de ses seda yoktu, çok endişelenmiştim aklıma kötü, kötü şeyler gelmeye başlamıştı. Elim ayağım titremeye başladı.

İçimdeki sakinliği koruyamayıp kapıya sertçe vurmaya başladım. Kendimi kontrol edemiyordum, sürekli kapıya vuruyordum, fakat kapıyı kimse açmıyordu.

Yavaşça diz çöktüm.

Kafamdan geçen şeyleri sorgulamaya başladım.

"Ya Emir kendine zarar vermişse ?"

"Ya, ya Emir gittiyse ?"

diye düşünürken hıçkırarak ağlamaya başladım.

Çok bağlanmıştım Emir'e nedensizce. Sanki, sanki ona aşık olmuştum.

Kendimi kaybetmiştim.

Bir yandan ağlıyordum, bir yandan kendimi sorguluyordum.

Birden apartmanın giriş kapısının açılma, kapanma sesi geldi. Umutlanmıştım ya gelen Emir'se, ya sadece dolaşmaya çıktıysa diyerek kendimi bir anda teselli edip, hızlıca ayağa kalktım. Kendimi toparladım, elimi yüzümü üzerimdeki kıyafetime sildim.

Apartmanın merdivenlerinden yaklaşan ayak sesleri geliyordu.

Heyecanlandım derin, derin nefes alıp vermeye başladım.

Bir anda karşıma Emir çıktı.

Çok sevinmiştim, aşırı mutlu olmuştum.

Birden Emir'in üzerine koşup ona sarıldım. Ağlıyordum ama çok mutluydum.

Bir anda ortamı derin bir sessizlik aldı. Hâla Emir'e sarılıyordum. Birden kendime gelip içimden;

"Ne yapıyorum ben ?"

"Ne yapıyorsun sen Pelin ?"

gibi sorular sordum kendime.

Hemen Emir'den ayrıldım. Bir adım geriye çekildim, bir süre şaşkın, şaşkın bakışmaların ardından Emir bana dönüp;

"Pelin, ne oldu ? , çok kötü görünüyorsun"

dedi ve hemen elindeki poşetleri kapıyı açıp içeri koyup beni içeriye davet etti.

Yavaş adımlarla içeri doğru yürüdüm.

İçeriye girdim.

Emir oturma odasını gösterip;

"Buraya geç lütfen, buraya otur ben hemen geliyorum" dedi.

Oturma odasına girdim. Koltuğun birine oturdum, Emir'i beklemeye başladım.

Emir odaya geldi ve bana bir bardak su verdi. Suyu içtim, hızlı nefes alıp vermeye başladım, çünkü suyu çok hızlı içmiştim.

Bardağı Emir'e uzattım. Emir bardağı bir masanın üzerine koyup yanıma oturdu.

"Neden ağlıyordun, ne oldu sana Pelin ? anlatır mısın lütfen ?" dedi.

Gözüm odanın içindeki bir nesneye dalmıştı. Derin bir iç çekip, içimden geçen herşeyi anlatmaya başladım.

7 sene önce trafik kazasında nişanlımı kaybettim. Hayatım uzaktan ne kadar güzel görünse de, ne kadar uzaktan mutlu bir insan gibi görünsem de içimde, içimde çok büyük bir acı vardı her zaman.

Hep, hep diye anlatmaya devam ederken göz yaşlarımı tutamadım. Hüngür, hüngür ağlayarak anlatmaya devam ettim.

Hep, hep içimdeki acıyı ne kadar saklamaya çalışsamda saklayamıyordum. Unutamıyordum. Her zaman bir yanım eksik yaşıyordum. Hayattan zevk alamıyordum, onu, onu çok özlüyordum.

Ama birgün hayatımı, içimdekiyi acıyı nedensizce azaltan bir kişiyle tanıştım. Tanışmamız biraz garip olsa da ne bileyim, hani derler ya ilk görüşte aşk. Aslında böyle şeylere inanmazdım.

Ta ki o kişiyi görünceye kadar.

Ağlıyordum, gözüm odadaki bir nesneye dalmıştı gözümü oradan alamıyordum. Birden yüzüme içten bir hafif gülümseme bıraktım.

Emir birden kafamı kendine doğru çevirerek "Kim o kişi ?"

"Kim o kişi Pelin ?" dedi.

Yüzümden akan gözyaşlarımı elimle sildim. Hayranlıkla Emir'e bakıyordum.

O hâla aynı soruyu bana sorup duruyordu.

Ama cevap veremiyordum anlamsızca.

Emir'in elleri iki yanağımdaydı. Yavaşça ellerimi kaldırıp Emir'in ellerinin üzerine koydum.

Kalbim çok hızlı atıyordu, tam sorusunun cevabını verecektim ki birden kendimi kaybedip olduğum koltuğun üzerine yığıldım.