TESADÜF

Üzüleyim Mi? Sevineyim mi?

*1 ay sonra*

Luna

Dile kolay tam 1 ay geçti ve sadece şirketten eve evden şirkete gidiyorduk hafta sonu kızlarla buluşuyordum. Bilmiyorum Matteo o günden sonra çok tuhaf davranıyor bir bakıyorum gülüyor bir bakıyorum kızıyor.

Ona karşı olan hislerimi açıklamak istesem de reddedilmekten çok korkuyorum nede olsa sahte evlilik yaptık ve boşanacağız. O beni sevmiyorsa ve hislerimi öğrendikten sonra bir daha benimle konuşmak istemezse ne yapardım. O bana hiçbir umut vermediği için bende kendimi işlere gömdüm sadece beraber işe gidiyoruz işten eve dönüyoruz şirkette ise sadece toplantılarda ve önemli konularda konuşuyoruz bu gerçekten çok can sıkıcı.

Annemin durumu da beni çok yıpratıyordu onun gözlerimin önünde ölmesine anlam veremiyordum. Hafta sonu dışarı hiç çıkasım yoktu sadece annemi düşünüyordum belki bir gün uyanacağım ve olmayacak onun bir daha ban 'kızım' diyeceğini duymayacağım. Bunları düşünürken ağlamışım ama fark etmedim. Matteo'nun sesiyle irkildim.

M: Ağlıyor musun?

L Yo hayır ne ağlaması

M: Luna ben aptal mıyım ağlamıyorsan neden gözlerinden yaşlar akıyor

L: Şey

M: Ne oldu anlat hadi

L: Annem Matteo annemin öleceği gerçeğine hala anlam veremedim çok korkuyorum bir gün kalktığımda annem olmayacak diye *şiddetli bir şekilde ağlar*

M: Gel buraya *sarılır* bak şimdi eğer her gün böyle ağlayacaksan git annenle konuş belki daha iyi hissedersin

L: Emin misin?

M: Hiç olmadığım kadar

M: Ee hadi ne duruyorsun

L: Tamam

Dedim ve annemin yanına gittim ne olursa olsun ona bildiğimi söyleyecektim. Evin önüne geldim ve kapıyı çaldım kapıyı annem açtı çok mutluydu yüzünde güller açıyordu.

Mo: Kızım hoş geldin bir şey mi oldu

L: Hayır annemi özledim

Mo: Geç içeri hadi

İçeri geçtim ve oturdum annem çalışanlardan birine kahve yapmasını istedi. Kahveler gelince direk konuya girdim.

L:Anne sana bir şey söylemem gerekiyor

Mo: Kötü bir şey yoktur umarım

L: Yani... Anne ben senin kanser olduğunu biliyorum.

Dediğim anda önce şok geçirdi sonra güldü.

Mo: Evet ama artık sorun yok

L: Ne?

Mo: Bu sabah doktora gittim kanseri yenmişim

L: NEE!

Dedim ve annemin boynuna atladım.

Mo: Sen nereden öğrendin

L: Şeyy.... Tesadüfen bir şey arıyordum dosyaların arasında hastane raporunu gördüm ama artık bir önemi yok sen buradasın ve gitmeyeceksin

Mo: Evet kızım gitmeyeceğim

Annemlerden çıktıktan sonra yolda giderken aklıma bir şey takıldı. Annem iyileştiğine göre artık Matteo ile evli kalmam için bir sebep yoktu. Sözleşmeye göre 1 yıl evli kalmamız gerekiyordu ama şirket bizim üstümüzeydi ve şu an ummadığımızdan daha iyi durumdaydık.