Hayatımın dönüm noktası: "03.00 AM"
"Yaşadıklarını hatırlamayan bir Britney, karşısında ise hatırlaması için çabalayan Alvin. Birbirlerinden hiç ayrı kalamayan iki insanı kendi çıkarı için ayrı bırakan bir insan. 03.00 AM'de bir araya gelirlerse ne...
Alvin uyuyordu. İlk defa mutluydu sanki. Onu hep üzgün görmüştüm. Tebessümleri hep sahteydi. Onu bu kadar ne üzmüş olabilirdi ki ? Alvin kimdi ? Ona güveniyordum ama onun kim olduğunu bilmiyordum. Neden beni kurtarıyordu ? Neden hep duygusaldı ? Sen aklımdan çıkana kadar seni kurtaracağım demişti. Ama neden ? Benim bazı şeyleri hatırlamadığımı da biliyordu. Alvin nereden biliyordu tüm bunları ? Onu ilk gördüğümde, onu daha önceden tanıyormuş gibi hissettiğim aklıma geldi. Gerçekten de onu önceden tanıyor olabilir miydim ? Neden hatırlayamıyordum ? Alvin'in kulağına fısıldadım.
''Neden hatırlamıyorum Alvin ?''
''Sirius'u hatırlıyor musun Britney ?'' dedi ama uyanık olup olmadığı konusunda bir fikrim yoktu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
''Sirius ?''
''Alvin ? Uyuyor musun ?''
Ses yoktu. Uyurken söylemiş olmalıydı. Neden bu kadar tetikteydi ? Her an uyanabilecekmiş gibiydi ama bir yandan da yıllarca uyumamış gibiydi. Bir insan neden bu kadar korumacı olurdu ki ? Bir insan neden bu kadar sahiplenici olurdu ? Alvin'in doğum gününü bile bilmiyordum. Gerçi söyleseydi de unuturdum herhalde. Kendi doğum gününü nasıl unutabilirdin ki ? Unutuyordum ve neden unuttuğum hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Tam şuan istesem kaçabilirdim ama kaçmıyordum. Peki neden kaçmıyordum ? Alvin'e neden güveniyordum ? Kafamdaki soruların neredeyse hepsi cevapsızdı. Dakikalardır Alvin'i izliyordum ve bıkmamıştım. Annemlerin burada olduğumdan bile haberi yoktu. Onları da hep üzmüştüm. Galiba etrafımda olan herkesi üzüyordum. Adel'i mi arasaydım ? Ne diyecektim ki ? Herşeyi baştan anlatmam gerekecekti. Vazgeçtim daha doğrusu üşendim. Arabaya gidip telefonumu almaya karar verdim. Alvin getirmişti. Anahtarı çadırdan alıp arabaya doğru yürümeye başladım. Kapıyı açtım. Koltukta duruyordu. Arabayı kilitledim. Alvin'in yanına doğru yürürken Alvin'in her yerinin kum olduğunu farkettim. Islakken uyumuştu üstelik. Battaniyeyi alıp üstünü örttüm. O uyurken telefona bakmaya karar verdim. En azından şarjı hala bitmemişti. Adel'in mesaj sayfasını açıp mesaj çektim. Merak etmiş olmalıydı.
SİZ
ben iyiyim sorun yok Adi!
ADEL
bu konuda o kadar eminim ki!
SİZ
??
ADEL
anlatmanın zamanı gelmedş henüz
SİZ
hepinşz ayrı değişik davranıyosunuz Calvin'e de haber ver bari öptümm 😘
Aman Tanrım! Adel Alvin'i tanıyor olabilir miydi ? Neden herkes daha zamanı değil diyordu ? Hepsinin ortak bildiği ve benim bilmediğim ne olabilirdi ki ? Ben gayet normal bir hayat yaşıyordum taki o gece saat üçe kadar. O gece ne olduğu hakkında hala hiçbir fikrim yok. Gerçekten o gece ne olmuştu ? Yıllar geçse unutmam galiba o günü. Zaten üstünden ancak birkaç gün geçmişti. Daha tazeydi, bunu da unutmam imkansızdı herhalde.
(...)
Ah! Hayır. Uykum gelmişti. Alvin de uyurken uyuyamazdım. İkimize birden bir şey olabilirdi bu sefer. Tanrım hayır! Uykum gelirse hayatta gitmezdi. Uyumam gerekiyordu ama uyuyamazdım.
''Hadi uyu uyuyan güzel!'' dedi birden.
''Tanrım! Sen müneccim falan mısın nesin ?''
''Düşündüğüm şeyleri nereden bilebilirsin ki ? Hem sen uyuyordun!''
''Öyle bir baktın ki, hem uykulu hem de endişeliydi. Tahmin etmek zor olmadı.'' dedi sakin sakin.
''Nasıl uyuyordun o zaman ?''
''Her zaman tetikte olmazsam, seni kaçırırlar uyuyan güzel!'' dedi derin derin bakarak.
''Tamam benim artık yatmam gerek, yoksa bayılacağım!''
