De Stille Strijd (Flikken Maastricht)

Roos

4 weken in Brazilië

-------FLASHBACK-------

Diezelfde avond staat Eva op het balkon van dezelfde slaapkamer. Ze denkt liever niet na over wat er is gebeurd vandaag. Arme Denise... Ze kan niet ontkennen dat ze nog steeds staat te trillen op haar benen. Ze snuift de buitenlucht op. Het doet haar goed. Even sluit ze haar ogen. Ze fantaseert over de man die ze niet uit haar gedachten kan en wil zetten. Ze kan zijn stem nog zo goed inbeelden. Met de dag groeit haar afschuw voor de man die beneden in de kamer naar klassieke muziek zit te luisteren. Ze zat liever op dit moment met Wolfs in de Ponti dan dat ze in deze luxe villa zit met Bols. Een zucht ontsnapt uit haar longen. 

De volgende ochtend zitten de twee samen aan het ontbijt. Ze fronst haar wenkbrauwen wanneer ze hem het eten naar binnen ziet proppen, maar vraagt hem echter niets. Op haar gemak begint ze aan haar kiwi. Ze snijdt de vrucht door tweeën en lepelt de beide helften uit. De man staat zonder iets ze zeggen op en loopt naar binnen. Ze kijkt hem niet na. Ze kan er wel aan wennen, Bols die ineens uit haar leven verdwijnt. 'Excuseert u mij voor mijn brutale gedrag.' Zegt hij haar wanneer hij weer naast de tafel staat. 'Ik ga even een boodschap halen.' Ze humt wat. Het kan haar niet schelen wat de man gaat doen, als hij maar weg gaat. 'Ze zijn het zwembad aan het reinigen. U kunt gebruik maken van de fitnessruimte als u daar behoefte aan heeft.' De man beent weg zonder nog iets te zeggen. Eva zakt onderuit en sluit haar ogen. Ze kijkt op wanneer ze gestommel hoort. De spierbundel. Hij heeft schuin achter haar positie genomen om te observeren. De man vertrouwt haar niet. Alsof ze nu, wanneer ze zwanger is, risico gaat lopen. Dat heeft ze een aantal jaar geleden ook gedaan. Haar ambitieuze karaktereigenschap liet haar daar in de steek. Maar deze keer gaat het helemaal goed komen... Daar is ze zeker van. Een kind is een kind, ongeacht wie de vader is, en verdient het beste. Ten allen tijden. 

Na een half uur fietsen zit de vrouw met de lange, bruine haren bezweet op een hometrainer. Haar conditie is niet meer wat het geweest is. Met een zucht veegt ze het zweet van haar voorhoofd af en stapt van de fiets af. Zonder muziek was er toch ook niks aan. Ze loopt de ruimte uit. Via de woonkamer loopt ze naar de hal, de trap op. Aan het plafond van de centrale hal hangt een grote kroonluchter. De spierbundel wijkt geen seconde van haar zijde. Hij volgt haar tot de badkamer en wacht op de gang, voor de deur. Eva draait de kraan aan en kleedt zich uit. Wanneer ze haar haren heeft ingesopt hoort ze stemmen op de gang. Bols. 'Ada?' Hij klopt op de deur. 'Kan ik binnenkomen?' Nog voordat ze antwoord kan geven opent hij de deur. Ze draait haar lichaam om, zodat hij zicht heeft op haar rug. 'Ik ben weer terug.' Goh. Hij meent het. 'Heeft u zich kunnen vermaken?' 'Ja. Ik heb gefietst.' Er verschijnt een trotse glimlach op zijn mond. Ze ziet het niet. 'Goed... Heel goed, Ada. Wist u dat de cognitieve vaardigheden van een kind aanzienlijk beter ontwikkeld zijn als de moeder tijdens de zwangerschap gesport heeft? Dat komt door-' Eva houdt haar hoofd onder de kraan en hoort niet langer wat hij zegt. Wanneer al het sop uit haar haren verdwenen is, strijkt ze met haar handen over haar gezicht. 'Ada?' Klinkt het. Was de man nog steeds niet vertrokken? 'Heeft u mij gehoord?' Ze knikt. 'Uh-uh.' 'En? Lijkt het u iets?' Ze heeft werkelijk geen flauw idee waar de man het over heeft. Ze heeft geen zin er naar te vragen. Waarschijnlijk iets met betrekking tot sporten. 'Ja.' Zegt ze dan kortaf. Ze kon wel wat beweging gebruiken. 'Fantastisch! Ik ben blij dat we op dezelfde lijn zitten.' Verbaasd kijkt ze naar de muur. De woordkeuze van de man is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Waar had ze in Godsnaam haar toestemming voor gegeven? Ze besluit het af te wachten. Hoe erg kan het zijn?

Zo erg dus. Ze staat met haar handdoek om haar lichaam heen in de slaapkamer. Haar blik is gericht op de lange, witte jurk die op het bed ligt. Ze schudt haar hoofd en werpt een blik naar de spierbundel. Bols was, nadat hij haar een handdoek had gegeven, naar de benedenverdieping vertrokken. 'Bols!?' Roept ze hard door de villa. 'Bols!' Al snel hoort ze gestommel. Binnen enkele seconden staat de man al hijgend in de slaapkamer. 'Wat is dit?' Hij kijkt haar beduusd aan. 'Dit is uw jurk voor vanmiddag. Hoezo?' Het kwartje valt niet. Waar heeft deze man het over? 'Vanmiddag? Wat is er vanmiddag?' De man lacht hoorbaar en schudt zijn hoofd. 'Dat heb ik u net gezegd, toen u onder de douche stond. U heeft toegestemd. U ziet vanmiddag wel verder. Ik kom u om één uur halen.' Een kort knikje. Hij verlaat de ruimte. De spierbundel is door Bols verbannen naar de gang. Ze hoort het vergrendelen van de deur. Mooi is dat. Met een zucht laat Eva zich op bed vallen. Ze zit nu helemaal alleen in de kamer en kijkt om zich heen. Uiteindelijk valt haar blik op de jurk. 

Om exact 13:00 uur wordt er op haar deur geklopt. Wanneer ze de slaapkamerdeur opent ziet ze de man staan in een keurig, driedelig zwart pak. Haar gezicht spreekt boekdelen. Ineens is het raadsel opgelost. Haar oog valt op de rode roos die uit zijn borstzakje steekt.  'U... U bent prachtig...' Zegt hij zacht wanneer hij Eva in haar witte jurk ziet. De jurk was mooi, maar simpel. De stof zit dicht tegen haar huid geplakt, maar met haar figuur kan ze het prima hebben. Bij de benen is een spleet gecreëerd, waardoor haar been zichtbaar is. 'Wat is precies de bedoeling?' Vraagt Eva wanneer ze samen de trap af lopen. Ze zoekt bevestiging. Hij loopt voor haar en houdt haar hand vast. Samen lopen ze richting de tuin. 'Wat gaan we doen?' Vraagt ze nogmaals wanneer ze de tuin in lopen. Voor het eerst merkt Eva de grote oppervlakte op. De villa staat hoog gelegen op een soort berg, gokt ze, voor zover ze kan zien. Hij gaat voor haar staan en pakt haar beide handen vast. 'Lieve Ada,' Begint hij. Er fluiten vogels op de achtergrond. 'Sinds de eerste dag dat ik u ontmoette, wist ik het zeker. Wij zijn voor elkaar geboren. Iets in mij zei dat ik u moet beschermen tegen het kwaad.' En met het kwaad bedoelt hij zeker de liefde van haar leven?  'Toen u zei dat u zwanger bent,' gaat hij verder, 'Eerlijk gezegd had ik nooit van u verwacht dat u mijn aanzoek vrijwillig zou accepteren, maar-' Ze spert haar ogen wijd open. Versta ik dit nou goed? 'Aanzoek?' Vraagt ze ter verduidelijking. 'Maar u deed het toch.' Hij gaat verder vanaf met moment dat hij onderbroken werd. 'Je bent gek...' Sist ze hem toe. De intonatie van haar zin lijkt niet bij de man aan te komen. 'Het is een kleine moeite, hoor.' Hij buigt zich naar haar toe. Ze schudt haar hoofd en trekt haar handen terug. Net op tijd zet ze een stap naar achteren. De man herpakt zich. 'We trouwen vandaag alleen voor ons tweeën. Niet voor de wet. Dat komt later allemaal wel. Ik wilde gewoon een feestje vieren met u. Het feest van de liefde.' 

Niet veel later staan de twee onder een boog van bloemen. Eva had zich zo goed en zo kwaad als het kon verzet, maar de spierbundel had echter geen medelijden met de vrouw. Hij had er voor gezorgd dat Eva staat waar ze nu staat. Eén van de andere bewakers is netter gekleed en staat voor de twee met een blaadje. Hij leest iets voor in het Portugees. Bols en Eva houden elkaars handen vast. Gedurende de ceremonie kijkt hij haar aan. Ze voelt zich misselijk worden. Na het riedeltje van de bewaker, tovert Bols de ringen tevoorschijn. Alleen de rechterhanden worden nu vastgehouden. 'Verklaart u Ada von Vengen aan te nemen tot uw echtgenote en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen?' De man met de roos in zijn borstzak kijkt haar vol trots aan. 'Ja, dat beloof ik.' Zegt hij in het Nederlands. Dan wendt de bewaker zich tot Eva. In het Engels vraagt hij haar hetzelfde.