Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 7.3

Op de weg terug naar de herberg, waarschijnlijk een uurtje later, sprak Sean geen woord.

Het goede gevoel dat Livia eerder nog had gehad, begon nu langzaam te verdwijnen. Keer op keer had ze een gesprek geprobeerd te starten, maar hij gaf niet toe. En als Livia ergens een hekel aan had, dan was het om genegeerd te worden.

Valeria had hier vroeger een handje van gehad als ze boos was. Livia, als oudere zus, kon hier nooit tegen en gaf haar vier jaar jongere zusje altijd haar zin. Bijna verscheen er een glimlach toen Livia eraan terugdacht, want Cassia, de verstandige oudere zus, had dit nooit uit kunnen staan.

Livia keek naar Sean, die enkele stappen voor haar uitliep. Ze wachtte totdat ze in een rustiger gedeelte van de stad waren gekomen voordat ze het nog eens aandurfde om weer te praten.

'Wat wil je dat ik had gezegd?' vroeg Livia. Gefrustreerd schopte ze tegen wat steentjes die op de grond lagen. Deze schoten voor haar uit. Hobbelend over de grond kwamen ze voor de voeten van andere mensen tot stilstand, die niets doorhadden en er zo op stapten. 'Ik weet dat je het dom vindt dat ik het heb gedaan, maar denk aan wat ik heb meegemaakt. Zou jij niet hetzelfde hebben gedaan?'

Voor het eerst in lange tijd kwam er een reactie. Sean kwam tot stilstand. Hij draaide zich naar haar om.

'Daar gaat het niet om,' zei hij gefrustreerd. Hij legde zijn hand op haar rug en begeleidde haar een verlaten steegje in. Nieuwsgierig, maar voornamelijk verbaasd over het feit dat Sean nu wel reageerde, liep ze mee.

'Wat is er?' vroeg Livia fluisterend. Hij nam haar mee tot diep in het steegje, waardoor ze voor de buitenwereld niet meer zichtbaar waren.

Sean haalde zijn handen door zijn warrige blonde haren en keek haar aan. Wat het precies was dat ze in zijn ogen zag, wist ze niet.

'Je hebt geen flauw idee met wat voor mensen je in zee bent gegaan. Ook ik kwam een jaar geleden bij hen, in de hoop iets te doen tegen Velantre en met nog grotere hoop dat zij iets aan onze situatie konden doen... maar in werkelijkheid geven ze niets om je.' Er was een bittere ondertoon hoorbaar in zijn stem.

Het geluid van de straat verdween naar de achtergrond. Met grote ogen keek ze Sean aan. 'Je wilde dat ze... iets aan Sabina gingen doen?' vroeg ze verward.

Sean haalde zijn schouders op 'Dat was de deal die we gemaakt hadden. Informatie in ruil voor onze vrijheid... Maar in plaats van dat ze je helpen, vinden ze iets om tegen je te gebruiken, zodat je voor hen blijft werken...'

'Zoals wat?' vroeg ze voorzichtig.

Sean schudde zijn hoofd. Hij was duidelijk niet bereid deze informatie met haar te delen. 'Er zijn bepaalde dingen die zelfs Sabina niet over ons weet en waar deze mensen wel achter zijn gekomen. En als deze dingen naar buiten kwamen...' Sean huiverde. 'Als die dingen naar buiten komen, zitten we heel diep in de problemen.'

Ze verwachtte niet dat hij zijn diepste geheimen ging delen, maar hij had wel haar nieuwsgierigheid gewekt.

'Je hebt alleen geen flauw idee in wat voor een problemen je jezelf hebt gewerkt. Ze gaan ook iets over jou vinden en dan kom je niet meer van ze af.'

Livia lachte. 'Ik denk niet dat ze iets over mij kunnen vinden. Ik heb niets meer.'

Sean trok één van zijn wenkbrauwen op. 'Weet je dat zeker?'

De vraag wekte gelijk haar aandacht. Geschrokken keek ze naar hem op en haar hart ging harder kloppen.

'Wat bedoel je daarmee?'

'Ik weet dat je mensen, zoals je vriendinnen, hebt gevraagd of Castella als enige stad is uitgemoord. Waarom is deze vraag belangrijk voor je?'

In de ijzige stilte die volgde, waarin Sean haar afwachtend aankeek, verscheen er een brok in haar keel. Voorzichtig schudde Livia haar hoofd, maar ze wist dat ze Sean niet voor de gek kon houden.

'Is Castella de enige?' Ze sprak zo zacht, dat ze zelfs haar eigen stem amper kon horen. Toch wist ze dat Sean haar gehoord moest hebben. Hij boog zijn hoofd en keek hij naar de grond. De seconden die voorbij streken waarin hij niets zei waren moordend. 'Is Castella de enige?' vroeg ze opnieuw, deze keer met meer kracht.

Sean keek weer naar haar op en knikte toen zachtjes.

Een golf van opluchting kwam over haar heen. Ze deed enkele stappen achteruit totdat ze tegen de muur van het huis aanbotste. De kou van de muren kwam door de dunne stof van haar jurk en prikkelde op haar huid.

Livia legde haar handen voor haar mond en het duurde even voordat ze haar ademhaling weer onder controle had. Tranen welden op in haar ogen.

'Dankjewel,' fluisterde ze zachtjes. Ze haalde haar neus op en probeerde zichzelf te bedwingen. Ze wist niet dat ze het in zich had om zich zo opgelucht te voelen. De blijdschap die door haar lichaam gierde was bijna net zo groot als de rouw van de afgelopen paar weken.

Sean wist niet goed wat hij met de situatie aan moest en dus haalde hij zijn handen door zijn haar, iets wat hij wel vaker deed. Er verscheen een kleine, ongemakkelijk glimlach op zijn gezicht toen hij naar haar keek. Hij had geen flauw idee hoe blij hij haar maakte met dit nieuws.

'Ik heb een zus,' verklaarde Livia zich, toen ze eindelijk weer de kracht had gevonden om te spreken.

Ik heb een zus.

Een onwerkelijk gevoel ging er door haar lichaam toen ze zich realiseerde dat ze dit inderdaad kon zeggen. Ze had een zus die niet overleden was tijdens de plundering... door haar tranen heen verscheen een grote glimlach op haar gezicht.

'Ze leeft nog,' zei Sean glimlachend. Zonder dat ze erover nadacht overbrugde ze de afstand tussen hen en sloeg ze haar armen om zijn brede lichaam. Voor enkele seconden wist Sean niet wat hem overkwam, maar uiteindelijk legde hij heel voorzichtig zijn armen om haar heen, waarna hij haar stevig vasthield.

Eerder vandaag had ze zich nog afgevraagd of Sean wel te vertrouwen was, maar die twijfel was nu weg.

Stevig hield hij haar vast, alsof hij haar tegen alle onheil in de wereld zou beschermen. Normaal gesproken zou ze zeggen dat ze het zelf wel aankon, maar op het moment had ze Sean en zijn stevige armen nodig.

Het duurde enkele minuten voordat Sean weer begon te praten. 'Weet alleen dat ze het tegen je kunnen gebruiken als ze erachter komen,' fluisterde hij zachtjes.

Livia knikte. Ze wist het, maar het maakte haar niets uit.