Feniks in de As [Kronieken van Rhâga #1]

Hoofdstuk 14

'Het is vreselijk wat er is gebeurd,' zei Sabina de volgende ochtend tegen de hele groep. Ze waren naar beneden geroepen en zaten met z'n allen in de gemeenschappelijke ruimte. De meesten hadden alleen grote wallen onder hun ogen, maar enkelen zagen er met hun verwondingen een stuk slechter uit. 'Het zal tijd en moeite kosten om te accepteren wat er is gebeurd, maar we moeten sterk blijven...' Sabina wachtte even. De vrouw kon haar vermoeidheid redelijk verbergen door haar make-up. 'Alhoewel het moeilijk gaat zijn... zetten we door. We geven ons niet gewonnen, waardoor ik heb besloten dat we de Tour niet stopzetten.'

Iedereen hapte verbaasd naar adem; ze wilden het liefst naar huis.

Sabina dacht er anders over. Livia wist niet wat de vrouw dreef, maar het was duidelijk dat het voor haar meer was dan alleen deze Tour. Ieder ander mens zou de Tour hebben laten schieten, maar niet Sabina...

'We kunnen niet doorgaan,' zei Tatiana zachtjes. Haar wonden waren verzorgd, maar haar gezicht was gehuld in korsten. Livia wist echter dat zij er niet veel beter uitzag. 'We moeten...' Ze kwam niet uit haar woorden en barstte weer in tranen uit. Een ander meisje, Trish, zat naast haar en nam haar in een innige omhelzing.

Met een diepe zucht liet Sabina zich op een stoel zakken. Terwijl ze dit deed hield ze haar hand beschermend op haar buik.

'Het spijt me voor alles,' zei Sabina zachtjes tegen iedereen, 'maar we kunnen hen niet laten winnen. We moeten doorvechten. Aurelia, Talia en Weslee ze zouden allemaal hebben gewild dat we doorvochten.'

Livia balde haar vuisten en wendde haar gezicht af. Die drie hadden allemaal nog willen leven, dat is het enige wat ze gewild hadden.

'Wat gaat er met hun lichamen gebeuren?' vroeg Vita nu. Vita had niet veel zichtbare wonden, maar ze zag wel lijkbleek en had grote wallen onder haar ogen.

'Talia's lichaam wordt naar haar familie gestuurd, de andere twee worden teruggebracht naar Braxshire en zullen daar begraven worden,' vertelde Sabina.

Livia keek op naar de vrouw. Hoe Sabina met de situatie omging, het voelde niet goed... Dit was niet hoe ze door konden gaan, dus voor ze het wist zei ze het eerste dat bij haar opkwam: 'We moeten een herdenking houden.'

Het was niet haar bedoeling geweest om te praten – bij lange na niet – maar opeens waren de woorden over haar lippen naar buiten geglipt. Ze had het zich ook niet verbeeld, want opeens keek iedereen haar kant op en werd het stil. Livia deed haar best om zich te herpakken.

'Thuis hielden we altijd een herdenking voor een overledene,' vertelde ze zachtjes. 'We kwamen dan 's avonds bijeen met kaarsjes, iedereen die wilde mocht spreken en ter afsluiting gingen we bidden tot de Goden.'

Haar familie had nooit zo'n herdenking gekregen...

Larmondur was een grote stad en bestond voornamelijk uit huizen en straten. Het gaf een afstandelijke indruk voor de mensen die er niet vandaan kwamen en het was dan ook moeilijk om een plek te vinden waar rust en ruimte samenkwam om een goede herdenking te houden.