Οι τοίχοι ανάμεσα μας.

Κεφάλαιο 17

Αφού πέρασε η ώρα ο Φίλιππος με πήγε σπίτι όπου οι γονείς μου ήταν ήδη εκεί...

<<Κορίτσι μου!!>> φώναξε η μαμά μου μόλις με είδε και ήρθε για να με αγκαλιάσει, τι να με αγκαλιάσει δηλαδή... Μόνο που δεν με έπνιξε!

<<Ναι μαμά, το κατάλαβα, σου έλειψα, φτάνει... Θα πεθάνω.>>

<<Άντε καλή μου ασ'την την κοπέλα να αναπνεύσει.>> είπε ο μπαμπάς μου στην μαμά μου και επιτέλου με άφησε!
Χαιρέτησα και τον μπαμπά και κάτσαμε όλοι μαζί στο σαλόνι. Εγώ με τον Δημήτρη δεν μιλάμε ακόμα, μονό πετάμε σπόντες ο ένας στον άλλον.

<<Όλα καλά;>> μας ρωτάει η μαμά.

<<Ναι όλα καλά, ποτέ δεν ήταν καλύτερα!>> είπε ειρωνικά ο αδερφός μου.

Η μαμά κοιτούσε μία εμένα, μία στον Δημήτρη.

<<Νομίζω πως δεν πρέπει να σας αφήνουμε μόνους εσάς τους δύο...>> μας λέει.

Δεν μιλάει κανείς.

<<Τι λέτε να πάμε βόλτα, δεν ήρθαμε για να κάτσουμε μέσα.>> προτείνει ο μπαμπάς μου.

<<Ναι... Γιατί όχι;>> λέει η μαμά και μας κοιτούσαν για να πάρουν απάντηση από εμάς.

<<Μη με κοιτάτε, θέλω-δεν θέλω, ότι αποφασίσετε θα κάνω!>> τους λέω όλο παράπονο. Τώρα κοιτάνε τον Δημήτρη.

<<Μόνο για σήμερα!>> απαντάει αυτός.

<<Ωραία πάμε να ετοιμαστούμε τότε... Βασικά που θα πάμε;>> και κοιτάει τον μπαμπά.

<<Εγώ σκεφτόμουν στην γνωστή ταβέρνα.>>

<<Πήγαμε το μεσημέρι!>> πετάγομαι κατευθείαν και ο Δημήτρης με κοίταξε με ένα βλέμμα μίσους...

<<Ααα... Τότε να πα...>> πήγε να πει κάτι ο μπαμπάς αλλά δεν πρόλαβε γιατί τον διέκοψε ο Δημήτρης.

<<Άμα θέλετε πάμε, εξάλλου εμείς δεν κάτσαμε πολύ. Δεν κάτσαμε σχεδόν καθόλου.>> και με κο΄ταξε πάλι με βλέμμα γεμάτο μίσος.

<<Άννα τι λες;>> με ρωτάει η μαμά.

<<Ότι θέλετε, δεν έχω πρόβλημα.>> απαντάω.

<<Αυτό μας έλειπε τώρα να είχες και πρόβλημα.>> είπε ειρωνικά, δεν είναι ανάγκη να πω ποιος όλοι καταλάβατε...!

Δεν του μίλησα, ούτε καν γύρισα να τον κοιτάξω και έφυγα πάνω να ετοιμαστώ όπως έκανα και οι υπόλοιποι...
Αφού όλοι είμαστε έτοιμοι, πάμε στο αμάξι για να ξεκινήσουμε για την ταβέρνα. Πάλι καλά ο Δημήτρης κάθεται μπροστά, συνοδηγός, οπότε πίσω μαζί μου κάθεται η μαμά.