"ကိုႀကီးဧက..ထဦး"
"ဟင္"
"အိပ္မေနနဲ႔"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဒီေနရာ ဘယ္ေနရာလဲေရာ သိလား"
"ဘယ္ေနရာလဲ"
"ညစာ စားတဲ့ေနရာဗ်၊ ဖယ္ဦး၊ ဒီမွာ ဟင္းရည္ထည့္ေပးမလို႔ကို"
ဟင္းရည္ဇြန္းအျပည့္ခပ္ထားေသာ နႏၵသည္ အက်ပ္ရိုက္ေနၿပီ။ စားပြဲေပၚ ေခါင္းေမွာက္အိပ္ေနသူသည္ ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဖြၿပီး ေခါင္းထူလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေမးကိုလက္ႏွင့္ေထာက္ၿပီး ဆက္ငိုက္ေနဆဲ။
"ဟာ.. ကိုႀကီးဧက .. အပူေလာင္ေတာ့မွာပဲ၊ ထမင္းစားခန္းထဲလာၿပီး အိပ္မေနနဲ႔၊ စားမွာလား မစားဘူးလား"
"အဂၢ ခြံ့ေကၽြးရင္ စားမယ္"
မ်က္လုံးမ်ားကို မဖြင့္ေသး။ ကုပ္ပိုးေအာက္နားထိရွည္ေသာ ဆံပင္ရွည္မ်ားသည္ မၿဖီးမသင္တာၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရႈပ္ပြေနၿပီ။
"ဇြန္းကိုင္ဖို႔ေတာင္ ငါ့မွာ အားမရွိေတာ့ဘူး၊ မင္းတို႔ကေတာ့ ၀မ္းသာမွာေပါ့၊ ငါ ေသရင္ ငါ့အိမ္ကို အပိုင္စီးၾကမယ့္ေကာင္ခ်ည္းပဲ၊ ငါ့ အသည္း အဂၢ ဘယ္မွာလဲ၊ အခု လာခြံ့ေကၽြး"
"ဧက.. ၿငိမ္စမ္းကြာ၊ နားၿငီးတယ္"
"ဟာ..အသည္းေလး ဒီညငါတို႔နဲ႔အတူတူ စားမွာလား"
အဂၢ၏ ေျဖသံကိုၾကားသည္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားပြင့္ကာ ၀မ္းသာသြားသည္။ မည္သူကမွ အထူးအဆန္း မလုပ္ေတာ့။ ဒီတစ္အိမ္လုံးတြင္ ဒီလူကို နိုင္တာ အဂၢပဲရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ညစာစားပြဲတြင္ သူတို႔ေျခာက္ေယာက္ အတူရွိတတ္တာမ်ိဳး ရွားသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၢသည္ ညစာကို စာၾကည့္ခန္းထဲယူသြားတာမ်ားသည္။ သို႔မဟုတ္ စားခ်င္မွစားသည္။ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္လာကာ တစ္ေယာက္တည္း စားလၽွင္စားတတ္သည္။
"ဒီည ေစာအိပ္ ဧက၊ သူတို႔ မင္းကို ဒီပုံစံနဲ႔ေတြ႕လို႔မျဖစ္ဘူး"
"ဘယ္သူေတြ႕စရာရွိလို႔လဲ .. ဟာ.. ေအး"
စားပြဲကို ဒုန္းခနဲထုလိုက္ေသာေၾကာင့္ ပန္းကန္ေတြ တုန္ခါသြားသည္။ ဧက နားတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဒီပ မွာ ပန္းကန္ကို မ, ယူကာ ဆဲပစ္သည္။ ဧက ကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္။
YOU ARE READING
HEXAGON
Science Fictionရတယ်။ ကမ္ဘာပျက်တာ သိပ်အရေးမကြီးဘူး။ ငါရှိတယ်။ ငါက မင်းရဲ့ကမ္ဘာ။
