Öldüğümü gördüğüm kabusla , kan ter içinde yatağımda doğruldum.
Korku ve endişeden ellerim yorganıma sımsıkı tutunmuştu, yavaşça gevşettim.
Kalp atışlarım hâla hızlı atarken, kaşlarım çatılmış, nefesim ne yapcağını bilemez halde yatağımın yanındaki camımdan gözüken ormana bakıyordum. Bu manzara az da olsa beni rahatlatıyordu.
Kendimi tekrar yatağa bıraktım ve ensemdeki saçları yukarı doğru iteledim.
Dün birini öldürüyordum, şimdide ölüyordum.
Yaklaşık bir haftadır, kâbuslarımda bir gün ölüp bir gün öldürüyordum.
Psikolojim dayanamayacak seviyeye gelmişti, çünkü her defasında farklı yöntemlerle ölüyor ya da öldürüyordum. Artık hâyal gücüme öylesine şaşırmıştımki...
Susuzluğumu hissetmeye başladığımda yataktan kalktım ve telefonumun ışığını odamda açtım.
Karşımda duran aynayı görmemle telefonumun ellerimden kayıp ışığın kapanması bir olmuştu.
