Eclipse ☾ // R. Lupin lovestory

18 - Broken heart

De hele week ontloopt Remus me al. Hij schaamt zich voor zichzelf volgens mij, maar het kan me echt geen reet boeien dat hij een weerwolf is. Ik kan ook niks tegen mijn vriendinnen erover zeggen, dus die snappen ook niet wat er aan de hand is, volgens mij denken die nog steeds dat het komt doordat hij zei dat we niet meer met elkaar om moesten gaan, maar ik word echt helemaal paranoia hiervan. Ook al als ik bij de jongens ben en hij is er ook, praat hij alsnog niet tegen me.

Zoals elke dag ga ik met moeite uit bed, zonder Remus is het leve stom. "Char, je moet gewoon niet meer aan hem denken" probeert Lily, maar ik luister niet. Ik en Remus hebben helemaal geen ruzie, toch? Hij heeft toegegeven dat hij me leuk vind, dus wat is het probleem? Van al deze vragen wil ik het eigenlijk uitschreeuwen, maar dat doe ik niet, dat zou raar zijn. Ik hijs mezelf in de kleding en doe mijn haar voor de zoveelste keer weer terug veranderen in bruin. Het blijft maar in Blauw veranderen, dat gebeurd als ik depri ben, ik moet mijn gave echt even onder de controle krijgen, want ik wordt er gek van als mensen aan mijn haar kunnen zien hoe ik me voel.

Ik loop de common room binnen en mijn ogen vinden algauw Remus die met de jongens praat. "Hey" zeg ik tegen ze, iedereen behalve Remus zegt 'hoi' terug. Met z'n vijven lopen we naar de grote zaal voor het ontbijt en geloof me, het is ongemakkelijk als een persoon besluit je te negeren, ook al zit je in de zelfde vriendengroep. "Charlie, wat is er nou tussen jou en Remus?" fluistert James. "Ik heb echt geen idee" antwoord ik met een zucht en ik loop door.

Zodra we bij de grote zaal aankomen besluit ik om een eind verderop te gaan zitten, alleen. Dat doe ik de afgelopen week wel vaker. Meestal komen de meiden even later wel bij me zitten, maar zonder de jongens is het toch minder leuk.

In de les ga ik nu meestal naast Tessa zitten, nu dus ook, we hebben nu Defence against the dark arts, een van mijn lievelingsvakken. We hebben het over non-verbale spreuken en de volgende les mogen we het zelf uitproberen, ik heb er op-zich wel zin in, alleen de les is nu best wel saai, aangezien het een theorie les is.

Na de lessen loop ik loop terug richting de common room, want waar moet ik anders heen? "Pauwenveer" zeg ik en het portretgat zwaait open. Daar zit hij dan, alleen. Het is nu de beste moment om hem te confronteren, toch? Ik aarzel even maar loop dan op hem af, "waarom ontloop je me?" vraag ik terwijl ik naast hem ga zitten. Hij wilt opstaan, maar ik hou hem tegen. "Het slaat nergens op, ik wil een uitleg" zeg ik rustig. "Charlie, ik kan gewoon niet met je zijn, waarom begrijp je dat niet?" "Ik begrijp het wel, maar het is geen rede om me helemaal te ontlopen en daarentegen ben je niet gevaarlijk" antwoord ik. "Ben ik wel, ik ben een smerig monster" zegt hij zacht. "Remus Johannes Lupos, jij bent geen Monster, jij bent de beste persoon op aarde en je moet een keer leren om van jezelf te houden. Als je wilt dat we elkaar nooit meer spreken, respecteer ik die keuze, maar ik ben het er niet mee eens, want ik hou nog steeds van je" zeg ik met tranen in mijn ogen en ik sta weer op. Eigenlijk hoop ik dat hij me terug roept, maar dat doet hij niet. Het is dus nu echt voorbij, onze vriendschap is over, neem ik aan.

Voor de zoveelste keer deze week sla ik met een klap de deur van het meisjes vertrek dicht. Ik haat het leven, ik haat iedereen, de wereld om me heen. Ik laat mezelf op het bed vallen en ben niet van plan er de komende uren vanaf te komen. Ik pak mijn dagboek erbij en begin erin te schrijven:

Hey persoon die stiekem mijn dagboek leest,
Ik haat mijn leven, ik weet dat ik het al zo vaak heb gezegd de laatste paar dagen, maar nu is het alleen maar erger. Ik ben de persoon van wie ik hou, nu echt kwijt. Ik heb toegegeven dat ik hem met rust laat, als dat zijn keuze is. Hoe dom kan ik zijn? Niks maakt me meer vrolijk, wat is het leven van een tienermeisje toch lastig. Zat ik nog maar op Ilvermorny, daar had ik tenminste nooit gezeik.

Ik streep de laatste zin door, Hogwarts is tienmaal beter dan Ilvermorny. Met een zucht gooi ik het dagboek weg, naar de hoek van de kamer. Het verrast me niet als hij nu kapot is, maar het boeit me niet. Niks boeit. Ik leg de dekens over me heen en sluit mijn ogen, weg van deze wereld.

Na ik weet niet hoe lang, wordt ik door Lily gewekt. "Wat is er?" vraag ik slaperig. "Ik moest doorgeven dat Remus je wilt spreken, hij is in de bieb" antwoordt ze. Verward kijk ik haar aan, ik besef me niet echt wat ze nou gezegd heeft, maar alsnog loop ik naar de bieb. Onderweg bedenk ik me wat hij te zeggen heeft, maar ik weet het niet.

Ik loop de bieb in en zie Remus van een afstandje al zenuwachtig heen en weer lopen. Ik loop naar hem toe, "ik hoorde dat je me wilde spreken?" vraag ik. "Eh ja, dat klopt" antwoord hij zenuwachtig. "Charlotte, ik vindt je echt heel erg leuk en het spijt me dat ik zo stom deed. Wiljemijnvriendinzijn?" vraagt hij, maar het laatste verstond ik niet echt. "Wat zei je?" vraag ik. "Wil je mijn vriendin zijn?" vraagt hij zacht, maar duidelijk genoeg. Ik schiet in de lach, "natuurlijk wil ik jouw vriendin zijn, gekkie" antwoord ik en ik geef hem een knuffel. Zodra ik hem los geloften heb, sla ik hem. "Waar was dat voor?" vraagt hij. "Voor het ontlopen van mij en me verdrietig maken" antwoord ik. Hij schuift een lok haar achter mijn oren, "Charlie, ik deed het om jou te beschermen, als jou ooit wat overkomt en ik heb het op mijn geweten dan-" begint hij, maar ik onderbreek hem, "Remus.." begin ik, maar hij komt langzaam dichterbij. Onze neuzen raken elkaar bijna en ik doe mijn ogen dicht, zachtjes drukt hij zijn lippen op die van mij en ik trek me niet los. Het is een geweldig gevoel, ik ben zo blij als dat een mens maar kan wensen.