The Undestined Love

Chapter 2

Nandito ako sa balcony ng kwarto ko habang nakatitig sa mga makikinang na bituin. Ramdam na ramdam ko ang lamig na dala ng simoy ng hangin.

I'ts already 10:00 pm pero hindi parin ako makatulog dahil hindi mawawala sa isip ko kung bakit wala na ang taong nagpapadala ng sulat sakin.

Wag naman sana siya ay umalis rin.

Dalawang linggo na ang nakalipas pero wala paring dumadating. Naghihintay ako. Hinhintay ko siya.

Sino kaya talaga sya?Lalaki ba sya o babae? Ano bang dahilan nya at ginagawa nya yon? Sana nagpakilala man lang sya para nakapagpasalamat naman ako sa pagpapagaan ng loob nya sakin.

Naging parte na ng buhay ko ang taong yon.

"Apo?" halos mapatalon ako sa gulat ng sumulpot si lola sa likod ko
Nakalimutan ko sigurong ilock ang pinto.

"Nagulat nyo naman po ako Lola. Bakit gising pa po kayo?" I said.

Ikinukuha sya ng upuan sa loob ng kwarto ko. Kinuha ko rin ang jacket ko saka isinuot sa kaniya iyon.

I glanced at her. Medyo may kantadaan na si lola pero siya parin ang namamahala ng malawak na negosyo ng pamilya naman dito.

"Kamusta na po kayo?" I asked her. Sa tingin ko ay ngayon ko lamang tinanong sa kaniya iyon dahil bibihira kami magusap ni Lola.

"Hindi ba ako dapat ang magtanong nya saiyo apo?" nakangiting sabi ni lola sakin.

Natigilan naman ako sa sagot niya sa tanong ko. Marahan akong humarap sa kaniya at binigyan siya nang nagtatanong na tingin kaya tumawa siya saka hinawakan ang kamay ko.

"Alam kong nahihirapan ka paring tanggapin ang pagkawala ng daddy, mommy at kuya mo....pero apo sa tingin mo ba magiging masaya sila kapag nalaman nilang pinabayaan mo na ang sarili mo?" She sighed. "Look at yourself xyrene pati pagaaral mo napabayaan mo na." dagdag pa nya.

Napayuko ako sa sinabi ni lola.

She's right. Pinabayaan ko ang lahat simula noong nawala sila. Ang pagaaral ko ay naging home school na lamang pero hindi ko pinagtutuunan ng pansin. Ang sarili ko ay hindi na naayusan. Lahat lahat sa akin ay napabayaan na.

I'm so fucked up.

"Hinayaan mong sirain ka ng isang pagsubok." She whispered.

Tumayo si lola at iniharap ako sa kanya. Dahan dahan niyng pinunasan nya ang luha kong wala ng tigil sa pagtulo. Iniipit niya sa tenga ko ang nakaharang sa mukha ko na ilang hibla ng buhok.

"Magiging maayos ang lahat apo, may mga lang tao talaga na mawawala sa buhay natin at wala tayong magagawa kung hindi ang tanggapin iyon." She whispered.

Niyakap ako ni lola at umiyak ako sa balikat nya. "I'm sorry la." and she kissed my forehead.

She's right. I should be thankful that nawalan man ako ng parents pero may Lola naman ako pero ako 'tong sinira ang mismong buhay ko.

Na kainlan ma'y hindi magugustuhan nina Mommy.

"I love you lola." sabi ko at bumitaw sa yakap nya

"I love you too apo. Matulog ka na may pupuntahan tayo bukas." She smiled at kissed my forehead again.

Gustuhin ko pa mang itanong kung saan kami pupunta pero agad lumabas si lola. Inayos ko ang itsura ko at saka natulog na. Iniwan kong bukas ang bintana. Baka sakaling paggising ko ay may sulat na ulit siya.