Ruhumun Kenarı

·RK||FİNAL·

Azer'den..
Yarın..Yarın evleniyorduk ve Karaca'yı sakinleştirmek için elimden gelenin fazlasını da yapsam sonuç değişmiyecekti..

"Sen Karaca Koçovalı evlenmeye hazır mısın?"

Bahçede hep beraber oturuyorduk ve kızlar hala ne giysem muhabbetiyle meşguldü Karaca ise benimle ilgilenin diye mızmızlanıyordu ama Akın'ın ortaya attığı soru belkide..

Hayır Belkisi yok Azer onun sevgisinden şüphelenmemelisin ama şüphelenmeli miyim?

"Hazırım Akın Koçovalı."

Ardından yüzlerimizde yayılan tatlı tebessüm ve gözlerimizin birleşimi bu anı hiç birşeye değişemezdim..

"Abi bak şuan ki mutluluğumuz daim olsun.Siz hiç kavga etmeyin."

Ah be Karaca'm.

Umursamıyor gibi davranarak, "Karaca yarın seni almaya gelicem." dedim.

Onayladığında, "Hadi Ceylan biz artık gidelim saat epey geç oldu." diyerek herkesi ayaklandırdım.

Sabah uyandığımda daha gün yeni doğuyordu.Bugün büyük gündü ve en mutlu günümdü..

Hızla hazırlanıp aşağıya indim, herkes uyuyordu. Peki neden uyuyorlardı?

Karaoke mikrofonu elime alıp, "Hey siz neden uyuyorsunuz uyanın lan evleniyorum bugün!" diye bağırdım ve zafer gülümsememle arabaya ilerledim.

Telefonumun ekranını açıp saate baktım 07.32
Evet tam yarım saattir hazırlanmalarını bekliyordum bunun ciddi sonuçları vardı Karaca gibi..

Uyarı olarak kornaya bastığımda sonunda herkes buradaydı, " Az daha geç kalsaydınız.."

"Geldik işte abi."

Hızla düğün yerine geldiğimizde saat 08.11 i gösteriyordu.

Herşey hazırdı ve şuan bizim yapacağımız tek şey beklemekti..

Saatler 13.16 yı gösterdiğinde Karaca'yı kuaförden almaya gittim.

Omuzlarına dökülen dağınık toplu saçları çok güzel duruyordu her zaman ki gibi..

Düğün yerine döndüğümüzde, "Azer biz şimdi gelin odasına gidiyoruz ben giyinicem ama sen beni görme uğursuzluk getirir."

Sesinde ki gülümseme ve cümlesinde ki bozukluk heyecanını dile getiriyordu bende en az onun kadar heyecanlıydım ama onun kadar belli etmiyordum.

Ellerimizin ayrılışında ki his kalbime bir taş oturmasını sağlamıştı ama pozitif olmalıydım.

Sonunda saatler 19.24 ü gösterdiğinde konuklar gelmeye başlamıştı. Karaca hala gelin odasında olmalıydı.

Adımlarımı gelin odasına yönlendirdiğimde karanlık olduğunu gördüm adımlarımı hızlandırıp odaya girdiğimde kimse yoktu.

Davetliler alanı hızla doldururken gözlerim Karaca'yı arıyordu ama yoktu.

"Akşın.. Akş-ın Ka Kara-ca'yı gördün mü?"

Sesimde endişeli bir ton vardı ama boşa endişelendiğimin farkındaydım.

"Bilmem buralardadır."

Akşın'ın içime su serpen tavrıyla salonu taradım ama yoktu.

Elimi telefonumu almak için ceketimin cebine attığımda bir kağıt hissettim ve bir not.

"Ah Juliet.. Neden böyle güzelsin ha? Yoksa ele avuca sığmayan ölüm mü aşık oldu sana? İnanayım mı o iğrenç canavarın bu karanlıkta sevgilisi olasın diye seni sakladığına? İşte bundan korktuğum için.. sonsuza dek yanında kalacağım..."

Bakışlarımı kağıttan çekip gökyüzüne doğrulttum derin bir nefes alıp telefonumu çıkardım cebimden ve Karaca'yı aradım uzun uzun çaldı ama açan olmadı..

İyice endişelenmeye başlamıştım ama biz mutlu bir gelecek yaşamalıydık.

Gelin odasına dönüp ışığı yaktım ve içeriye diktim gözlerimi Karaca'nın gelinliği oracıktaydı peki o neredeydi..?

Sonra bir bildirim..
Umursamadım şuan önemli olan Karacaydı. İçeriye döndüğümde herkesin telefonlara yöneldiğini gördüm ve mesaj geldi aklıma.

Telefonu alıp açtım mesajı..

Gönderen:0542*******
Gönderilen:Azer Kurtuluş
Video 3:58

Video kapağında gördüğüm resim bitirmişti beni Karaca kafasına silah dayalı açtım videoyu..

Sonra bir ses duyuldu,
"Azer'im,Abim tek dileğimiz mutlu olmaiken düştük bu durumlara şimdi kafamda bir silah son kez konuşuyoruz belki ama sizi çok seviyorum." Karaca sustuğunda kafasında ki silahın tetiği çekildi ve ona son bir cümle kurması için bağırıldı.

Yemin olsun içim gitti benim Karaca'ma bu kadar yüksek sesle bağırılması yüreğimi tahmin edemeyeceğiniz kadar yakmıştı.

"An-annemize ka-kavuşuyoruz abi." Düğün alanında yankılanan silah sesiyle beraber hepimizin bakışları oraya yönelmişti.

Yerde yatan Akın Koçovalı... göğsü kanlarla kaplı...

Nabzı durmuş belki de tam anlından açılmış kurşun yarası. Ölmüş.

"Akın!" Ardından Ceylan'ımın yakarışları sevdasını kaybetmişti kardeşim yeğenim babasız büyüyecekti...

Ne olmuştu bize?

"Aşıklar mutlu son sevmez Kurtuluş." Ve bir silah sesi daha duyuldu bu sefer uzaktandı bu ses uzakta ama çok yakında,tam kalbimde.

"Karaca!" Kanlar içinde yatıyordu sevdiğim sadece bir video. "Hayır hayır Karaca!" Ölmedi ölmedi! Ölmez Karaca gitmez.

Gözlerimden dökülen yaşlar dur durak bilmiyordu içim cayır cayır yanıyor sönmüyordu.

"Gitme." Bir anda gözlerim yanı başımda duran Celasun'a kaydı.

Belimde duran silahı çıkarıp eline verdim.

"Vur beni."

Yazardan

Celasun şaşkınlık içinde karşısında ki adama bakıyordu,onu nasıl vurabilirdi?

Hem Akın hem Karaca... şimdi de o mu? Diye düşündü içinden.

"Olmaz." Dedi kendinden emin bir sesle aylar önce olsa seve seve yapardı belki bunu ama şimdi yapamazdı.

Azer sevdiği bir abisiydi...

"Vur Celasun yalvarırım vur." Silahı zorla eline tutuşturduğnda Celasun reddetmeye çalıştı ama olmadı.

Azer ise acılar içerisinde ölmeyi bekliyordu.

Karaca yoksa benimde yaşamamın anlamı yok diye düşünüyordu.

Celasun ise gözlerinde görmüştü bu acıyı belki de ölmek daha iyi hissettirecekti Azer'i..

Bakışları sevdiği kadına kaydı önce o ölse ne yaparım diye düşündü içinden.

O ve kızları ölse kendisini öldürürdü şimdi hak veriyordu Azer'e ona doğrultmuş olduğu silahın tetiğini çekti.

"Affet." Gözlerini yumup silahı ateşlediğinde gözlerinden bir damla yaş akmıştı gözlerime.

Bir efsane daha küle dönüşmüştü bu gece.

İki kalbin dilinden düşmüştü mısralar yere şimdi ise kül olmuş yanıyordu.

Bizim hikayemizde böyleydi.

Bizde isterdik gökten düşen üç elma,bir varmış bir yokmuşla başlayan güzel bir kaç rüya...

Ama değil midir en güzel son mutsuz son...

Şimdi ise veda edin aşıklara hoşçakalın..