11:11 [h.s]

9. Ongesproken gevoelens

Maeve Forrest

"Just a city boy, born and raised in south Detroit," fluister ik zachtjes mee met Don't Stop Believin' van Journey dat in mijn oortjes afspeelt. Een van mijn favorieten. Ik ben in de supermarkt om de lievelingssnacks van Caleb te verzamelen. Allemaal voor zijn surprise party. Ik kan niet wachten om hem weer te zien. Dan tikt iemand op mijn schouder en draai ik me om. "Oh, Gemma. Hey." Ik trek een oordopje uit.

"Ik had al vijf keer je naam genoemd," grinnikt ze.

"Sorry, je weet hoe het gaat als ik oortjes in heb," zeg ik lachend. "En al helemaal met een goeie plaat." Mijn muziek staat altijd op het maximale volume. Mijn moeder zegt dat ik er nog een gehoorbeschadiging door op loop, maar eerlijk gezegd maakt het me niet zoveel uit. Muziek is hardst op zijn best. Harry is het daarover altijd met me eens.

"Wat was je aan het luisteren?" vraagt Gemma nieuwsgierig, terwijl ze een blik op het scherm van mijn telefoon werpt. Het scherm staat uit, dus er is niet veel te zien.

"Journey," zeg ik. "Don't Stop Believin'."

"Blijft goed," is Gemma het met mee eens. Dan verzacht haar blik en verlaagt ze haar stem. "Hey, moet je eens luisteren. Ik wil me niet echt bemoeien met de problemen van mijn broertje, maar weet jij wat er met hem is?"

"Hoe bedoel je?" vraag ik, terwijl ik de goede chips uit het rek pak en in het mandje leg. Het zal wel zijn verliefdheid zijn. Ik heb geprobeerd niet meer zo veel aan het beeld van Lucy en hem te denken en sindsdien heb ik hem ook niet meer gesproken. Eigenlijk had ik wel verwacht dat hij me een bericht zou sturen, maar dat is niet gebeurd.

"Hij is echt stil, zit bijna de hele dag op zijn kamer," zegt Gemma, waarna ze haar schouders ophaalt. Mijn hand blijft in de lucht hangen, als ik hoor wat ze zegt. Dat lijkt me helemaal niks voor Harry. Hoor je niet heel vrolijk te zijn als je verliefd bent? Eigenlijk weet ik het niet, op dit moment ben ik ook vooral gefrustreerd over mijn gevoelens. Maar dat is helemaal anders. Harry is mijn beste vriend, dus voor hem mag ik geen gevoelens hebben. Dat is gewoon niet hoe het hoort. Gemma maakt een wegwerpgebaar met haar hand. "Maar als hij niks tegen jou heeft gezegd, zal het wel niks zijn. Waar heb je al die snacks voor?"

"Mijn broer komt over een week terug uit Brighton. We gaan een surprise party houden," zeg ik afwezig. Mijn gedachten zitten bij Harry, die normaal altijd vrolijk en bubbly is. Moet ik hem vragen wat er is? Ik wil me ook niet te erg met zijn zaken bemoeien. Als hij het kwijt wilt, zal hij het mij toch wel zeggen?

"Ah, super leuk! Harry en ik mogen ook wel komen, toch?" ze port me in mijn zij met haar elleboog en knipoogt. "Een feestje laat ik niet aan me voorbij gaan." Gemma is net zoals Harry gek op feestjes. Allebei kunnen ze dansen en meezingen met de muziek alsof er niemand kijkt. Daarbij zijn ze ontzettend sociaal en kunnen ze met iedereen wel een gesprek beginnen.

"Ja, natuurlijk mogen jullie komen!" zeg ik zo enthousiast mogelijk. "Als Harry wilt, tenminste. Als hij zo stil is, heeft hij misschien helemaal geen zin om te komen feesten."

"Tegen die tijd is hij vast wel bijgedraaid. En anders kom ik gewoon alleen," Gemma knipoogt nogmaals en ik pers een lachje naar buiten. Ja, hopelijk is hij bijgedraaid. "Bel hem anders maar, of je komt straks even langs. Dan kan je hem opvrolijken."

"Ik kijk nog wel even," zeg ik, omdat ik niets wil beloven. Zelf weet ik ook nog niet wat ik nou moet. Misschien is het wel beter om even van hem weg te blijven, maar ik ben nog steeds zijn beste vriendin en die hoort er voor hem te zijn. Als ik geen gevoelens, als ik het dat kan noemen, voor hem had, was ik sowieso langsgegaan.

"Is goed," zegt Gemma glimlachend. "Dan zie ik je straks misschien nog."

"Joe," ik glimlach naar haar en ze loopt richting de kassa's. Voor ik verder ga met mijn boodschappen, besluit ik Harry maar een bericht te sturen. Dan hoef ik er niet meer over te piekeren.