11:11 [h.s]

24. De explosie

Maeve Forrest

"Cal?" voorzichtig trippel ik zijn kamer in. Het is namiddag en ondertussen ben ik naar huis gegaan. Het zit me nog steeds niet lekker dat Harry zo raar reageerde toen ik hem vroeg of hij me ooit nog in de steek zou laten. Als hij er zeker van was, had hij wel antwoord geven.

"What's up, bubba? Hoe gaat het met je kater?" vraagt Caleb lachend. Hij heeft zich omgedraaid vanuit zijn bureaustoel om me aan te kunnen kijken. Op het beeldscherm van zijn computer staat een YouTube filmpje, dat hij op pauze heeft gezet. De hoofdpijn die ik vanochtend had is vrijwel volledig weggetrokken. Gelukkig. Ook heb ik niet nog een keer moeten overgeven, dan was ik door de grond gezakt van schaamte.

"Houd je kop," zeg ik, als antwoord op de vraag van mijn broer. "Je hebt niets tegen pap en mam gezegd, toch?" Ik mag legaal gewoon alcohol drinken, maar mijn ouders zouden waarschijnlijk niet echt blij zijn als ze horen hoe gisterenavond was verlopen. Zoenen, kotsen, Harry vertelde me dat ik amper kon lopen. Ik frons mijn wenkbrauwen in afschuw voor mijn gedrag van gisteren.

"Nee, joh," zegt Caleb. Hij klinkt zijn YouTube filmpje helemaal weg en wijst naar het bed. "Maar kom zitten, jij hebt een goed gesprek nodig."

"Hoe weet je dat?" verwarring ontstaat op mijn gezicht. Alsnog ga ik zitten op zijn blauwe dekbed.

"Ik zie het aan je," zegt hij met een zachte glimlach.

"Nou, het is niet heel belangrijk," zeg ik. "Waarschijnlijk maak ik het groter dan het is."

"Waarschijnlijk niet, zeg het maar gewoon."

"Harry en ik hadden een gesprek over mij en of ik goed genoeg was en uiteindelijk zei ik 'Harry, je zal me nooit meer in de steek laten, toch?' en ik dacht dat het een retorische vraag was," mompel ik. "Maar hij antwoordde niet. Hij zei niks. Geen enkel woord." Calebs blik verandert drastisch. Zijn wenkbrauwen vormen een diepe frons.

"Harry fucking Styles," zegt Caleb met opeengeklemde kaken. "Hij maakt me zo boos, bubba, je hebt geen idee." Eerlijk gezegd schrik ik een beetje van zijn reactie. Het is fijn dat hij me serieus neemt, maar misschien neemt hij het wel té serieus.

"Hoezo?"

"Omdat hij keer op keer belooft om goed voor je te zijn, om je met respect te behandelen en nu is hij hier en hij is het grootste deel van de tijd zo lief voor je," Caleb ademt diep in. "En dan nog durft hij je hart zo te breken. Binnenkort ram ik hem vol in zijn gezicht, seriously." In gedachten zie ik de scène voor me afspelen. Calebs vuist tegen Harry's gezicht. Hard. Ik bijt op mijn lip en knijp mijn ogen dicht om het beeld uit mijn hoofd te krijgen.

"Het lijkt me beter als je dat niet doet," mompel ik dan.

"Nee, ik meen het," zegt hij. "Hij heeft het recht niet om je zo kapot te maken." En dat heeft Harry ook niet, maar misschien zit er meer achter.

"Ik weet het niet, Cal," zucht ik. "Hij doet zo raar over het onderwerp. Weet je, hij moet ooit terug naar zijn leven. I owe it to him and he owes it to his fans."

"Je bent zo leuk, bubba. Harry is gek dat hij niet inziet wat hij laat lopen," zegt Caleb. Nogmaals bijt ik op mijn lip en mijn ogen worden vochtig door de lieve woorden die Caleb tegen me zegt.

"Ik houd van je," zeg ik zachtjes. Ik vouw mijn armen om de middel van mijn broer. Gelijk knuffelt hij me terug. Hoe vaak ik het ook zeg, nooit zal het genoeg zijn; mijn familie is het belangrijkste in mijn leven. En Harry. Misschien. Op dit moment ben ik er niet heel zeker van.

"Ik houd ook van jou," hij drukt zijn lippen tegen mijn voorhoofd. "Je vindt echt wel een jongen."

"Maar-"