Would destiny permit?

002

    It's Monday once more. I woke up early even though it's vacation, probably my system getting used to my routine. Kaya naman, nagpaalam ako kay Mom para mag-jogging.

    Maganda ang araw, hindi masyadong mainit at hindi rin maulap, sakto lang para magbabad sa labas kung outgoing ka.

    Nagpahinga muna ako sa isang park after burning calories for almost 15 mins. I stared at old couples laughing beside each other while the little kids run freely.

"I wish my parents are like that", I told myself and exhaled deeply tyaka tumayo para sa isa pang jog session.

    As I venture another km, I saw people at the gym kaya naman napahinto ako ulit. Kung saan-saan talaga ako nasasabit haha

    I looked around intrigued w/ the commotion.

"Kuya, ano bang meron sa loob?", I asked the guy nearest to me.

"May practice game sa loob eh. Diba player ka din? Bat wala ka doon?", he replied.

   Sakto namang papasok ako sa gym nang may tumawag sa pangalan ko.

"Mich! Sub ka dali!", sigaw ni Cap sa akin.

    I am a volleyball player in my 2nd year. Although I am a reliable setter, hindi ko alam kung bakit yung seniors namin masyadong ilap sa akin. May mga practice games kaming hindi nila sinasabi sakin kaya naman palagi din akong napapagalitan ni coach. For 2 years, they've been like this to me pero hinahayaan ko na lang dahil mas mahal ko ang sport kesa sa kanila.

"Michie, sub ka daw sabi ni cap", tawag ni ng kaibigan kong si Nika.

I was caught off guard.

    Na-injure kasi yung isa naming setter kaya wala silang ibang choice kung hindi kailanganin ako. Kaya naman, dali-dali akong tumakbo papunta sa loob ng court.

"Ayan kumpleto na sila", rinig kong sigaw sa kabilang court.

    Sinundan ko ito ng tingin at hindi ako    makapaniwala.

"Dawn Macandili?!", my mind processed.

We are having a practice game -

not just a regular one -

but with De La Salle University.

"20-14 is the score and we're down by 6 points. Alam kong mahirap habulin yan but you're doing a good job", coach said during our water break.

    We continue to fight kahit pa alam naman naming hindi namin sila kakayanin.

    The more we are nailed, the more I wanted to fight. Kaya naman when I had the chance, I made the 1-2 play for an easy point which was not enough to save a match point.

*Applause from the crowd*

"Ang galing mo", complemented the girl from green and white.

For a second, hindi ako makagalaw.
Natameme ako kay Kim Fajardo.

"Uh, thank you po ate. Mas magaling kayo. Congrats!", I answered politely.

Natawa siya ng konti bago tuluyang sumagot.

"You need more practice but you have the potential. Anong year mo na ba?", tanong niya.

"2nd year po", I briefly responded.

"Mag-tryout ka sa La Salle ha? Parang gusto ka naman ni Coach Ramil eh", she told me before she joined her teammates.

I am excited.

Alam kong sobrang taas na ng level nila kaya nga nao-overwhelm ako na sinabihan akong magaling ng isa sa mga best setters sa Pinas. Humahanga ako sa pagiging humble niya despite DLSUWVT being known as the masters of swag in the court. Habang pinagmamasdan sila ay na-realize kong kagaya ko lang din sila, naglalaro para sa kagustuhan at para makatulong sa pamilya.

    I sneaked out of the gym para ipagpatuloy ang pagja-jog pero nasabit na naman ako sa seashore.

"Hindi ko alam kung nananaginip pa rin ako hanggang ngayon pero nakalaban lang naman namin ang idols ko. Sayang hindi ako nakapagpapicture, di ko kasi dala phone ko eh. Sana makita ko sila sa susunod", I told the non-livinh things present at the moment.

"Kung gusto mo silang makita, bakit hindi ka mag-tryout?", a very familiar voice told me.

"Coach Ramil?"